Το πλοίο μόλις έχει δέσει στο λιμάνι. Το σκηνικό βροντοφωνάζει: εδώ υπάρχει παρελθόν, ιστορία, ήρωες... Ο ήλιος πέφτει ανελέητα στο νησί. Τα κανονιοστάσια έτοιμα να το προστατέψουν. Τα σπίτια, απλά ή αρχοντικά κατασκευασμένα όλα από γκρίζα πέτρα, σα φρούρια, σκαρφαλωμένα στα βράχια. Είναι η πρώτη εικόνα που μαγνητίζει το βλέμμα. Είναι Σάββατο, η προτελευταία ημέρα των εκδηλώσεων μνήμης για τον Υδραίο Ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη. Τα γνωστά Μιαούλεια. Το πανέμορφο νησί του Αργοσαρωνικού γιορτάζει.

Τα καταστήματα με τουριστικά είδη, οι καφετέριες , σιγά σιγά ανοίγουν. Το λιμάνι γεμάτο σκάφη μικρότερα και μεγαλύτερα. Σημαιοστολισμένα. Τα γαϊδουράκια περιμένουν τους επισκέπτες… Μια από τις διασημότερες εικόνες του νησιού. Αρχίζουμε την περιπλάνηση στα γραφικά δρομάκια, με τις ανηφοριές, τα σκαλοπάτια, τις ανθισμένες αυλές. Αν και πρωί , η ζέστη αισθητή. Ευτυχώς, τα περισσότερα σπίτια της Ύδρας είναι διώροφα και μπορείς να κρυφτείς για λίγο από τον καυτό ήλιο στον ίσκιο τους. Και ξαφνικά εμπόδιο μπροστά μας… Πρέπει να κάνουμε πίσω, ή εμείς ή αυτός… στο στενό δρομάκι έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση ένας φορτωμένος γαϊδαράκος.

Οπισθοχωρούμε… εργάζεται σκληρά και πρέπει να τον διευκολύνουμε… Συναντάμε μια πινακίδα, οικία Λάζαρου Κουντουριώτη…Την ακολουθούμε. Οι ντόπιοι μας είπαν «θα το βρείτε εύκολα, είναι ένα κίτρινο σπίτι». Είναι στην πραγματικότητα ένα αρχοντικό, πάνω από την προκυμαία. Λιτή η εξωτερική όψη αλλά επιβλητική. Στεκόμαστε λίγο στη βεράντα. Το βλέμμα φτάνει χωρίς κανένα εμπόδιο στη θάλασσα. Πάνω από τη σύγχρονη Υδρα και το λιμάνι, που αφήσαμε πριν λίγη ώρα. Είναι όμως, λες και σε χωρίζουν χρόνια πολλά από εκείνη την εικόνα. Στέκεσαι εκεί και περιμένεις να εμφανιστεί το πρώτο εχθρικό καράβι…

Μπαίνουμε στο κτίριο… Το νησί γιορτάζει τα Μιαούλεια, και η είσοδος στο μουσείο πλέον, είναι ελεύθερη. Έχεις την αίσθηση ότι το αρχοντικό είναι σε πλήρη λειτουργία και οι ένοικοί του από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιστούν. Μεγάλα δωμάτια, μεγάλα παράθυρα με θέα στο λιμάνι.

Έπιπλα, χαλιά, οικογενειακά κειμήλια, πίνακες ζωγραφικής, πορτρέτα των μελών της οικογένειας Κουντουριώτη. Όλα στη θέση τους. Είναι το εσωτερικό μιας πλούσιας υδραϊκής κατοικίας. Στον όροφο εκτίθενται παραδοσιακές ενδυμασίες, κυρίως από τη νησιωτική χώρα αλλά και από την ηπειρωτική Ελλάδα. Σε μια γωνία εντυπωσιάζουν οι διάφορες νυφικές φορεσιές. Υπάρχουν επίσης, ένας ξύλινος αργαλειός, μια σκαλιστή κούνια νεογέννητου, κοσμήματα, χρηστικά αντικείμενα, υφαντά, ξυλόγλυπτα. Στο ισόγειο, βρίσκονται τα παλιά κελάρια, η κουζίνα, οι φούρνοι. Εκεί, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, εκτίθενται πίνακες δύο καταξιωμένων ζωγράφων, του Περικλή Βυζάντιου και του γιου του Κωνσταντίνου Βυζάντιου.

Πάνω από την οικία Κουντουριώτη, ξεπροβάλει ένας τρούλος. Μια ανάσα από το αρχοντικό βρίσκεται εκκλησία, στην αυλή της υπάρχουν τάφοι της οικογένειας. Ξαφνικά, σε όλο το νησί αντηχεί ο ήχος από μια κανονιά. Υποδεχόμαστε με αυτόν τον τρόπο, τη φρεγάτα που θα συμμετάσχει στην κορύφωση των εορταστικών εκδηλώσεων. Κατεβαίνουμε στο λιμάνι. Σφύζει από ζωή. Πίνουμε έναν καφέ. Η εξέδρα για τους επισήμους έχει στηθεί. Στο νησί καταφθάνουν συνεχώς επισκέπτες. Έχει φτάσει πια μεσημέρι. Οι προετοιμασίες για την αναπαράσταση το βράδυ της πυρπόλησης της τουρκικής αρμάτας εντείνονται. Θυμίζει έντονα πανηγύρι. Μην ξεχαστούμε… να αγοράσουμε πριν φύγουμε ένα κουτί αμυγδαλωτά.