|
| | | |
Ομογένεια
Μια μικρή… Ελλάδα στο Κατάρ! 4.000 Έλληνες, ένα σχολείο κι ενα φαρμακείο
newsit.gr
Αγωνία από τη μια, ψυχραιμία από την άλλη. Το Κατάρ σε μια νύχτα έγινε… χώρα τρομοκράτης από τα άλλα κράτη του Περσικού Κόλπου και όχι μόνο, ο Ντόναλντ Τραμπ παραδέχεται ότι εκείνος ήταν που (ξανά)άναψε το… φιτίλι στην Αραβική Χερσόνησο και οι 4.000 Έλληνες και Κύπριοι που ζούν και δουλεύουν στη Ντόχα παρακολουθούν τις εξελίξεις με κομμένη την ανάσα.
Στη Ντόχα υπάρχει έντονο το ελληνικό στοιχείο. Πέρα από τους σχεδόν 4.000 Έλληνες που δουλεύουν στην πρωτεύουσα του Κατάρ κυρίως σε κατασκευαστικές και τεχνικές εταιρίες, λειτουργεί ένα ελληνικό σχολείο που ιδρύθηκε το 2010 για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των οικονομικών μεταναστών, υπάρχει επίσης ελληνόφωνο φαρμακείο. Ανάμεσα στα βασικότερα έργα στα οποία συμμετέχουν Έλληνες είναι το μετρό της Ντόχα και η σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει το εμιράτο με το Ομάν, το Μπαχρέιν, τη Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ.
Υπάρχουν επίσης οκτώ χριστιανικές εκκλησίες. Από αυτές, η μια είναι ορθόδοξη και αφιερωμένη στον Άγιο Ισαάκ και τον Άγιο Γεώργιο και επτά άλλων χριστιανικών δογμάτων.
Σε όλες τις χριστιανικές εκκλησίες, υπάρχει 24ωρη φύλαξη από την αστυνομία, είπε μιλώντας στο newsit.gr ο Αρχιεπίσκοπος Κατέρ, Μακάριος. Τόνισε πως δεν υπάρχουν ελλείψεις και εκτίμησε πως πρόκειται για μια πολιτική κρίση που σύντομα θα εκτονωθεί. "Μην ανησυχείτε" ήταν το μήνυμα που φρόντισε να στείλει στην Ελλάδα.
«Κάποιοι Έλληνες πανικοβλήθηκαν αλλά δεν υπάρχει ακόμη έλλειψη σε κανένα προϊόντων στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Οι πτήσεις εκτελούνται από Ντόχα προς Αθήνα και από Αθήνα προς Ντόχα μόνο με την Qatar Airways και τα αεροπλάνα της κάνουν κύκλο, μέσω του αεροδιαδρόμου Κουβέιτ – Ιράκ – Τουρκίας – Ελλάδας», είπε στην εφημερίδα Ειδήσεις ο Αρχιεπίσκοπος Κατάρ, Μακάριος.
«Όλοι οι Έλληνες που ζούσε στο Κατάρ, παρακολουθούμε στενά τις εξελίξεις. Δεν υπάρχει όμως ακόμα λόγος ανησυχίας. Δεν μας λείπει τίποτα. Εκτιμώ πως είναι μια πολιτική συγκυρία, που θα λυθεί σύντομα», σημείωσε ο Αρχιεπίσκοπος.
Η Αντιγόνη Μπάτζιου, είναι δασκάλα στο μοναδικό ελληνικό σχολείο στη Ντόχα. Ιδρύθηκε το 2010 για τις ανάγκες των παιδιών των οικονομικών μεταναστών. «Η κατάσταση για εμάς τους Έλληνας δεν έχει αλλάξει. Συνεχίζουμε να πηγαίνουμε κανονικά στις δουλειές μας και γενικότερα ζούμε την καθημερινή μας ρουτίνα. Έως τώρα είμαστε ψύχραιμοι και η ζωή κυλάει ήρεμα, χωρίς πανικό», λέει.
Στη Ντόχα υπάρχει και ελληνόφωνο φαρμακείο. Άνοιξε μόλις πριν από λίγους μήνες και η Ελευθερία Σέρπη, που δουλεύει εκεί, λέει στην εφημερίδα Ειδήσεις, πως δεν υπάρχουν ελλείψεις φαρμάκων ή προϊόντων διατροφής, ειδών καθημερινότητας. Όμως, σοβαρά προβλήματα αναμένεται να αντιμετωπίσουν οι ελληνικές κατασκευαστικές εταιρίες εξαιτίας της απομόνωσης και των κλειστών συνόρων.
«Όλα τα είδη είναι εισαγόμενα και το 40% αυτών προέρχεται από τις πέντε αραβικές χώρες που ξεκίνησαν εμπάργκο. Κλίμα ανησυχίας υπάρχει σε όλους τους δυτικούς. Η πλειονότητα των 4.000 Ελλήνων εδώ στο Κατάρ εργάζεται σε τεχνικές - κατασκευαστικές εταιρίες. Η Ντόχα είναι τα τελευταία χρόνια ένα απέραντο εργοτάξιο – θα έλεγα μια πρωτεύουσα υπό κατασκευή- λόγω και των μεγάλων τεχνικών έργων που φτιάχνονται για το Μουντιάλ του 2022.
Μεγάλο πρόβλημα αναμένεται να αντιμετωπίσουν οι ελληνικές κατασκευαστικές εταιρίες, καθώς μπορεί να μην υπάρχει αεροπορικός, αλλά υπάρχει οδικός αποκλεισμός, για παράδειγμα δεν μπορεί να ταξιδέψει το μπετόν με… αεροπλάνο», σημείωσε
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|