Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ομογένεια

Το Souvlaki Street μιάς Ελληνίδας απο την Κρήτη προκαλεί ουρές αναμονής  Λονδίνο

 



Flashnews.gr

Η Εύη Περουλάκη είναι απο τον Βατόλακκο Κρήτης, ξεκίνησε - μεταξύ σοβαρού και αστείου - να πουλάει σουβλάκια και τώρα έχει ουρές από κόσμο που περιμένει να το γευτεί

Πήγε στην Αγγλία το 1997 σπουδάζοντας εκεί, και το Souvlaki Street, δεν ήταν ποτέ στα σχέδια της όπως είπε η ίδια στο Flashnews.gr, σε επικοινωνία που είχαμε μαζί της.

Η Εύη Περουλάκη, με παρότρυνση του Άγγλου και φιλέλληνα συντρόφου της κατάφερε να «δημιουργεί» ουρές έξω από τον κινητό πάγκο της στα κεντρικά του Λονδίνου, με τον κόσμο να περιμένει να γευτεί ένα αυθεντικό παραδοσιακό σουβλάκι και με την ίδια να δυσκολεύεται ακόμα να πιστέψει την επιτυχία της.

Ένας βασικός παράγοντας που έφερε την αναγνώριση είναι τα φρέσκα και ποιοτικά υλικά, μερικά εξ αυτών από τα Χανιά όπως το ελαιόλαδο και η ρίγανη,  καθώς και ο υγιεινός τρόπος μαγειρέματος.

Πως ήρθε η ιδέα

Αυτός που έδωσε την ώθηση στην Εύη ήταν ο σύντροφος της, έχοντας γευτεί το σουβλάκι των Χανίων, αναρωτιόταν ο ίδιος πως σε μια πόλη όπου ζουν τόσοι πολλοί Έλληνες, απουσίαζε το σήμα κατατεθέν του Ελληνικού φαγητού. Βέβαια, υπάρχουν και κάποια ελληνοκυπριακά εστιατόρια και σουβλατζίδικα αλλά σε λίγα από αυτά έβρισκες το αυθεντικό ελληνικό σουβλάκι.

Μια μέρα λοιπόν η Εύη, μεταξύ σοβαρού και αστείου, έκανε την εμφάνιση της στην τοπική αγορά και με ένα «μαγγαλάκι» μιας χρήσης και υλικά για 40 σουβλάκια (τυλιχτές πίτες) από Ελληνικά προϊόντα, κατάφερε μέσα σε μια ώρα να τα κάνει ανάρπαστα.

 

Τρία χρόνια μετά, το Souvlaki Street έχει γίνει θεσμός για πολλούς στα κεντρικά σημεία του Λονδίνου όπως το City , το Shoreditch, Victoria, Canary Wharf , νότιο και ανατολικό Λονδίνο.

Με το γλυκό χαμόγελο της η Εύη Περουλάκη ζεσταίνει το «μουντό»  Λονδίνο, προσελκύοντας πολύ κόσμο στο μαγαζί της, ανεξάρτητα από την καλή ποιότητα του φαγητού της.

 

Πως λειτουργεί.

Πρόκειται για έναν κινητό πάγκο (pop - up Food Stall) δεν έχει δηλαδή καθημερινή βάση αλλά μετακινείται από μάρκετ, σε μάρκετ γύρω από το Λονδίνο.

«Στήνουμε, ψήνουμε, σερβίρουμε το μεσημέρι και φεύγουμε, πληρώνοντας ενοίκιο βέβαιά στους διοργανωτές του μάρκετ.»

Η ανταπόκριση του κόσμου μεγάλη.

Από την αρχή είχαμε μεγάλη ανταπόκριση από Άγγλους και Έλληνες. Όταν ξεκινήσαμε το 2014 ήμασταν από τα πρώτα κινητά σουβλατζίδικα στο Λονδίνο και πολύς κόσμος δεν γνώριζε τι ήταν το σουβλάκι. Υπήρχανε φυσικά οι ξένοι που είχανε πάει στην Ελλάδα και το είχαν γευτεί και ενθουσιάζονταν οπότε μας έβλεπαν και ερχόντουσαν να φάνε. Αλλά υπήρχανε και πολλοί που δεν το ήξεραν και τους τράβαγε είτε η μυρωδιά είτε η περιέργεια για την μεγάλη ουρά. Έχουμε πάρα πολλούς πιστούς πελάτες τώρα πια που τους ξέρουμε χρονιά και με το μικρό τους όνομα. Θέλω να πιστεύω ότι 'εκπαιδεύσαμε' πολύ κόσμο να γνωρίσει και να αγαπήσει το σουβλάκι.

Ποιο το κόστος και πόσα περίπου σουβλάκια πωλούνται την ημέρα

Πουλάμε αρκετά έτσι ώστε να καλύπτουμε τα υψηλά έξοδα του πάγκου (τα υλικά μας είναι Α ποιότητας και τα περισσότερα έρχονται από Ελλάδα, ενοίκιο και μισθούς Λονδίνου κτλ) και να έχουμε και εμείς εάν καλό βιοτικό επίπεδο. Τα σουβλάκια ξεκινάνε από £5.

Στην Ελλάδα της κρίσης, όπως μας λέει η κ.Περουλάκη δύσκολα θα γυρνούσε, ειδικά τώρα που έχει στήσει το Souvlaki Street με τόσο πολύ προσωπική εργασία και κόπο, και έχοντας εξασφαλίσει την επιτυχία.

Η αγάπη όμως για τα Χανιά είναι μεγάλη και προσπαθεί να τα επισκέπτεται κάθε χρόνο όπως μας λέει.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία