Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Η Νέα Υόρκη "υποκλίνεται" στο παστίτσιο της ελληνικής Oμογένειας



Τού Σωτήρη Κυριακίδη

 Πόσο εύκολο είναι να γίνει περιζήτητο ένα από τα πιο πρακτικά πιάτα της Ελλάδας, το "φαγητό που ετοιμάζει η Ελληνίδα μητέρα για να φροντίσει ολόκληρη την οικογένεια", το ταπεινό, αλλά εξόχως νόστιμο παστίτσιο;

 

   Ο Αναστάσιος Μυτιληναίος, ο οποίος διατηρεί δικό του εστιατόριο στη Νέα Υόρκη, εξηγεί  πώς άλλαξε η ζωή του όταν το χόμπι του, ένα εστιατόριο που άνοιξε αυτός και η οικογένειά του για να τους παρέχει επιπλέον εισόδημα, έγινε η κανονική του εργασία, αλλά και πώς το παστίτσιο έχει γίνει περιζήτητο μεταξύ των πελατών του, οι οποίοι ταξιδεύουν ακόμα και μια ώρα για να το απολαύσουν κι ας μην μπορούν να το ...προφέρουν σωστά!

 

   Γεύση Ελλάδας με προδιαγραφές ΗΠΑ

 

   Η ιστορία του Έλληνα σεφ, που το τελευταίο διάστημα έχει κάνει viral στα κοινωνικά δίκτυα με εικόνες και βίντεο προετοιμασίας του πιάτου που προσφέρει στο εστιατόριό του να διαχέονται στις ηλεκτρονικές συσκευές, είναι μια ιστορία επιτυχίας με πυρήνα το φαγητό "που φέρνει όλους τους ανθρώπους πιο κοντά".

 

   «Για να είμαι ειλικρινής, εμείς κάνουμε αυτό που πάντα κάναμε,τώρα έχουμε μια πιο έντονη έκθεση, ειδικά από κανάλια όπως τα social media, είτε το Facebook, είτε το Instagram, ο κόσμος μας δίνει σημασία ιδιαίτερη και νομίζω πως ο πραγματικός λόγος που γίνεται αυτό είναι το μέγεθος (σ.σ της μερίδας που σερβίρεται στους πελάτες). Είναι ένα ψηλό, υπερμεγέθες κομμάτι, όπως το έκανε πάντα η μητέρα μου», εξηγεί ο κ. Μυτιληναίος, ενώ περιγράφει πως οι πελάτες και τα ΜΜΕ ενθουσιάζονται και με τον τρόπο παρασκευής της μερίδας, που ζυγίζει «περίπου μιάμιση με δύο λίβρες το κομμάτι!».

 

   Το ξεκίνημα, που οδήγησε στη δημιουργία του χώρου, έγινε όταν στην οικογένεια του κ. Μυτιληναίου άρχισαν να βλέπουν «την ανάγκη που είχε η γειτονιά για κάτι τέτοιο, ένα ελληνικό εστιατόριο, καθώς είναι μια τεράστια ελληνική κοινότητα αυτή που κατοικεί και σήμερα στο Queens της Νέας Υόρκης», εξηγεί ο νεαρός Έλληνας ιδιοκτήτης.

 

   «Σήμερα είναι το μόνο σημείο στη γενική περιοχή της Νέας Υόρκης, στο οποίο μπορεί κανείς να πάει για να φάει ελληνικό φαγητό. Ανάμεσα στη μετακίνηση, την κυκλοφορία, χρειάζεται μία ώρα για να έρθει κανείς, μία για να επιστρέψει, το εστιατόριό μας είναι το μόνο σημείο στο οποίο έρχονται (σ.σ, οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης) για ελληνικό φαγητό» εξηγεί.

 

   Η Αμερική αναζητεί ποιοτικό φαγητό και γεύσεις

 

   «Το φαγητό που ζεσταίνεις στα μικροκύματα ήταν κάτι που ήθελαν οι Αμερικανοί και οι Νεοϋορκέζοι πριν από πολλά χρόνια, σήμερα είναι διαφορετικά. Ο κόσμος πιστεύω πως είναι πολύ πιο ενημερωμένος για ό,τι βάζει στο σώμα του, κάτι που είναι καταπληκτικό αφού θέλουν να έχουν πολύ καλύτερη υγεία» εξηγεί ο κ. Μυτιληναίος και μοιράζεται μαζί μας κάποιες από τις εικόνες που συνθέτουν την καθημερινότητα ενός Έλληνα που εργάζεται στον πολύ απαιτητικό τομέα της εστίασης στις ΗΠΑ.

 

   «Η δουλειά που κάνω είναι κάτι που δεν είχα ονειρευτεί ποτέ πως θα κάνω, ο πατέρας μου εργαζόταν στις κατασκευές, ήταν μόνο η μητέρα μου εκείνη που εργαζόταν στον χώρο της εστίασης για μικρό διάστημα, όταν ήταν νεαρή, σε καταστήματα στη Νέα Υόρκη» περιγράφει ο κ. Μυτιληναίος, που πλέον υποδέχεται τακτικά δημοσιογράφους, food bloggers και vloggers στην κουζίνα του.

 

   Μια ελληνική οικογένεια και μια "οικογένεια γεύσης"

 

   Ένα από τα τα πέντε παιδιά μας οικογένειας, που από τα τέλη της δεκαετίας του '60 δίνει μια διαρκή μάχη να εξασφαλίζει την επαγγελματική επιτυχία, ο Αναστάσιος Μυτιληναίος -«μπορείς να με λες και Τάσο όπως η μητέρα μου» θα μας πει- δεν εργαζόταν πάντα στην εστίαση. Για την ακρίβεια δούλεψε πολλά χρόνια στο χώρο των κατασκευών μέχρι που η συγκυρία και μια οικογενειακή ιδέα έφερα το "Somethingreek" στη ζωή του.

 

   «Η ελληνική κουζίνα εκ φύσεως είναι ιδιαίτερα καθαρή, υγιεινή και "διαίτης", είμαι -κι εγώ ακόμη- τυχερός που με αυτήν την κουζίνα μεγάλωσα καθημερινά αλλιώς κι εγώ θα είχα ...πολύ βάρος!» σχολιάζει ο κ. Μυτιληναίος, ενώ περιγράφει μια οικογένεια που έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό ακόμη και σήμερα το συναισθηματικό δέσιμο.

 

   Από την άλλη πλευρά ως μια "δεύτερη οικογένεια" χαρακτηρίζει ο κ. Μυτιληναίος το προσωπικό του "Somethingreek", όπου εργάζονται πάνω σε ελληνικές γεύσεις, πέρα από το πιάτο που έχει κάνει γνωστό τον χώρο, σε άτομα από όλο τον κόσμο. «Η Κέλι είναι που διευθύνει, ο ένας Κώστας είναι που αναλαμβάνει το ψήσιμο μαζί με τον Μάνο, ενώ στην ομάδα είναι ακόμη ένας Κώστας, που αναλαμβάνει τις παραδόσεις, ο Όσκαρ και ο Τζέρεμι» λέει.

 

   «Κάθε ημέρα είναι όλα λίγο διαφορετικά (...) ξεκινάω με έναν ελληνικό καφέ, κάθε ημέρα έχει κάτι νέο, οι πωλητές, τα υλικά, είναι η επιθυμία της μητέρας μου, φτάνω στο χώρο γύρω στις 11, καμιά φορά λίγο νωρίτερα και πολλές φορές είμαι αυτός που ανοίγω» σημειώνει ο κ. Μυτιληναίος και εξηγεί πως το προσωπικό είναι μεν κυρίως Έλληνες, αλλά υπάρχουν πάντα όσοι έρχονται από την κοινωνία της Νέας Υόρκης για να σχηματίζουν την ομάδα.

 

   «Είμαι πολύ τυχερός που κάνω αυτό που αγαπώ» καταλήγει και μας αποχαιρετά για να ετομιμάσει τι άλλο; Μια υπέροχη μερίδα παστίτσιο!

 

Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ


 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία