 |
|
|  |  |  | 
Εσείς τι κάνετε για τους καταφρονεμένους, Κύριε Τραμπ?
Δωρεάν γεύματα σε αστέγους από έναν μετανάστη εστιάτορα στην Ουάσινγκτον!
Κείμενο Βασίλης Τσεκούρας
«Επιχείρησή μου είναι η φιλοξενία, και δείχνω αγάπη με καλό φαγητό. Εγώ έτσι ζω την πίστη μου».
Τα λόγια αυτά βγήκαν από τα χείλη του Kazi Mannan, ιδιοκτήτη του εστιατορίου «Sakina Halal Grill», στο κέντρο της Ουάσινγκτον, το οποίο προσφέρει δωρεάν γεύματα σε αστέγους της πόλης.
Aργά το απόγευμα, ανοίγει η πόρτα του εστιατορίου, που σερβίρει πακιστανική, νεπαλέζικη και ινδική κουζίνα. Μπαίνει ένας άστεγος, που είναι και κουφός. Κρατάει ένα σημείωμα. Ο Mannan διαβάζει και προσπαθεί με νοήματα να συνεννοηθεί. Τον ρωτά αν θέλει να φάει, κάνοντας κίνηση με το χέρι στο στόμα του. Ο άστεγος σηκώνει δυο δάχτυλα και βγάζει απ' την τσέπη ένα χαρτονόμισμα δύο δολαρίων. Ο Mannan κουνάει αρνητικά το κεφάλι του: «Όχι χρήματα. Τρως δωρεάν».
Αυτή η πολιτική του εστιατορίου έχει μπει στον τέταρτο χρόνο. Φτωχοί, άστεγοι και πεινασμένοι τρώνε στο «Sakina Halal Grill» χωρίς να πληρώνουν. Και οι σερβιτόροι τούς σερβίρουν ακριβώς όπως όλους τους άλλους πελάτες. Ο Mannan υπολογίζει ότι, πέρυσι, σέρβιρε 6.000 γεύματα σε αστέγους της πόλης.
Η προσωπική ιστορία του δικαιολογεί αυτήν τη στάση ζωής. Γεννήθηκε σ' ένα μικρό χωριό στο Πακιστάν, όπου ηλεκτρισμός δεν υπήρχε, τα σπίτια δεν είχαν υδραυλικά και το σχολειό ήταν στο ύπαιθρο. «Όταν έφτασα εδώ (στις ΗΠΑ, δηλαδή), το 1986, είχαν στη τσέπη μου τρία δολάρια. Άρχισα να δουλεύω σ' ένα βενζινάδικο, στην οδό Μπένιγκ, στο βορειονατολικό κομμάτι της πόλης» λέει. Ανέλαβε το εστιατόριο το 1993 – πριν λεγόταν «Mayur Kabab House» και δούλευε για δεκαετίες.
«Είμαι μουσουλμάνος Αμερικανός. Και θέλω να πιστεύω ότι, όταν δίνω στους φτωχούς και τους πεινασμένους, ο Θεός το βλέπει. Απλά και μόνο το να χαμογελάς σε κάποιον μπορεί να είναι ευλογία. Σκεφτείτε, απλά, για το τι δύναμη μπορεί να έχει το φαγητό» εξομολογείται. «Ως μουσουλμάνος Αμερικανός και μικροεπιχειρηματίας, ζω με φόβο για την Αμερική του Τραμπ. Είναι πραγματική απειλή για τη δημοκρατία μας. Αλλά η καρδιά μου είναι καθαρή. Θα συνεχίσω να πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων και θα συνεχίσω να έχω ελπίδες για την ενότητα των ανθρώπων. Ελπίζω να φτάσει το μήνυμά μου σ' όλους τους ηγέτες του κόσμου και όχι μόνον στον Πρόεδρο Τραμπ».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
