Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




O Ιάπωνας που έβγαλε και έχασε 42 δισεκατομμύρια και έγινε ξανά κροίσος



Τόκυο

Ο απίστευτος κύριος Γιασουμίτσου Σιγκέτα που έφτασε στην κορυφή, γκρεμοτσακίστηκε και τα κατάφερε για μια ακόμα φορά.

Η ζωή του θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σενάριο παρατραβηγμένης κινηματογραφικής ταινίας, μόνο που είναι απόλυτα αληθινή και καλά καταγραμμένη από τα εγκυρότερα οικονομικά δίκτυα.

Ήταν το 1999 λοιπόν όταν ο επιχειρηματικός κόσμος άκουσε για τον νεότερο αυτοδημιούργητο δισεκατομμυριούχο της Ιαπωνίας, έναν θρασύ 34χρονο που πουλούσε κάτι μικροσκοπικά τηλέφωνα και έλεγε χωρίς περιστροφές στο «Forbes»: «Αυτά τα πράγματα ονομάζονται σήμερα κινητά τηλέφωνα, νομίζω όμως ότι το ‘‘κινητό’’ θα φύγει σύντομα από το όνομα, όσο ολοένα και περισσότερες λειτουργίες προστίθενται. Κάποια μέρα θα τα λέμε απλά κινητά [mobiles]»!

Μη γνωρίζοντας ακόμα πόσο δίκιο θα είχε μελλοντικά, ο οραματιστής πάροχος κινητής τηλεφωνίας και διανομέας κινητών τηλεφώνων μάζεψε το τελευταίο από τα 42 δισ. δολάριά του λίγους μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2000. Τα είχε καταφέρει και με το παραπάνω.

Πόσο δρόμο είχε διανύσει ο Σιγκέτα που παράτησε το πανεπιστήμιο για να πουλά κινητά τηλέφωνα ήδη από το 1988, μια εποχή που λίγοι έβλεπαν πόσο ανάρπαστα θα γίνονταν μια μέρα. Η εταιρία του, Hikari Tsushin, αναπτυσσόταν τόσο γοργά μέσα στην οικονομική φούσκα της εποχής που μέχρι το 1999 είχε στα χέρια του το πρώτο του δισεκατομμύριο.

 

Ως τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς, η περιουσία του είχε εκτοξευτεί στα 25 δισ. δολάρια, σε πενταπλάσια δηλαδή νούμερα από μόλις έξι μήνες πριν! Μέσα στους φρενήρεις οικονομικούς ρυθμούς της εποχής άλλωστε, η περιουσία του Σιγκέτα μπορούσε να ανεβοκατέβει ακόμα και 5 δισ. δολάρια σε μια μέρα, όπως παρατηρούσε εντυπωσιασμένο το «Forbes» ήδη από τότε.

Πλέον είχε μια θέση στην ιαπωνική Softbank και μαχόταν στα ίσα με τον Μασαγιόσι για τη θέση του πλουσιότερου Ιάπωνα. Μέσα σε δύο μήνες μάλιστα (Φεβρουάριος του 2000), η μετοχή της Hikari Tsushin θα διαπραγματευόταν έναντι 2.300 δολαρίων το κομμάτι, παρουσιάζοντας αύξηση 720 φορές πάνω. Η προσωπική του περιουσία είχε ανέλθει στο αστρονομικό νούμερο των 42 δισ. δολαρίων και όλα έμοιαζαν ελπιδοφόρα.

Και τότε χτύπησε η καταστροφή! Μέσα σε μερικούς μήνες έχασε 41 δισ. δολάρια από την ονομαστική αξία των μετοχών του και πλέον βυθιζόταν χωρίς δυνατότητα σωτηρίας. Μέχρι το 2009, του είχαν απομείνει 600 εκατ. δολάρια σε τίτλους που δεν είχαν καμία απήχηση και όλοι στοιχημάτιζαν τώρα για το πότε θα πτώχευε η Hikari. Ακόμα και για λογιστικά σκάνδαλα τον κατηγόρησαν, ότι παρουσίαζε «πειραγμένα» στοιχεία δηλαδή μπας και πείσει τους επενδυτές να τον προτιμήσουν (τίποτα δεν αποδείχτηκε στη δικαστική αίθουσα).

Κανείς δεν ασχολούνταν πλέον με τον ξοφλημένο Σιγκέτα και την εξίσου φαλιρισμένη εταιρία του, μόνο που εκείνος δεν έχασε την αυτοπεποίθησή του, μια αυτοπεποίθηση που τον είχε στείλει στην κορυφή. Δουλεύοντας συστηματικά και μακριά από τη δημόσια προβολή, ξανακούσαμε γι’ αυτόν το 2012, όταν στην τρέχουσα οικονομική χρήση παρουσίασε για πρώτη φορά κέρδη εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία (και βάλε!).

Το κλίμα φαινόταν να αλλάζει και πριν καλά καλά το καταλάβει, το 2013 θα ήταν και πάλι στη λίστα του «Forbes» με τους δισεκατομμυριούχους του πλανήτη, έπειτα από μια μικρή απουσία… 14 ετών. Η Hikari Tsushin του σημείωνε και πάλι καλπάζοντες ρυθμούς ανόδου, με τη χρηματιστηριακή αξία της μετοχής της να έχει σημειώσει αύξηση της τάξης του 88%.

Τα 1,65 δισ. δολάρια του 2013 είναι σήμερα 3,3 δισ. και η Hikari συνεχίζει να παρουσιάζει αύξηση στο 66%. Μακριά από τα απίστευτα μεγαλεία του παρελθόντος, το πείσμα και η επιμονή του μπορούν να τον ξαναφέρουν μια μέρα κοντά…

Πηγή: newsbeast.gr

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία