Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Βιοτρομοκρατία, η σύγχρονη απειλή με όπλα μικροργανισμούς και τοξίνες



Θεσσαλονίκη

Μια νέα μορφή τρομοκρατίας, η βιοτρομοκρατία, αναπτύσσεται απειλητική τα τελευταία χρόνια έχοντας για όπλα της τα βακτήρια, τους ιούς και τις τοξίνες . Μετά τα πτηνά,τα έντομα,τα ζώα και τα φυτά, που ήταν μέχρι σήμερα οι φορείς αυτών των παθογόνων μικροοργανισμών και των τοξινών, τελευταία μπήκαν στο «κύκλωμα» και τα τρόφιμα . Έτσι η βιοτρομοκρατία έφθασε στο σημείο να θεωρείται η μεγαλύτερη απειλή του 21ου αιώνα.

«Αναμφίβολα η άσκηση της βιοτρομοκρατίας μέσω των τροφίμων αποτελεί την περισσότερο αποτελεσματική δράση και ταυτόχρονα τη δυσκολότερα προβλέψιμη και αντιμετωπιζόμενη απειλή» τονίζει ο ομότιμος καθηγητής κτηνιατρικής του Α.Π.Θ. Σπύρος Γεωργάκης σε εισήγηση που θα κάνει στο 4ο Πανελλήνιο Συνέδριο Τροφίμων, το οποίο θα πραγματοποιηθεί 11-13 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης .

Αυτή η μορφή της τρομοκρατίας άρχισε να παίρνει διαστάσεις μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. «Είναι ένα είδος τρομοκρατίας, παλαιό μεν, που εκσυγχρονίζεται και επαναφέρεται στην ενεργό δράση, που δεν χρησιμοποιεί ούτε το πυρηνικό μανιτάρι, ούτε καν την απλή πυρίτιδα, αλλά τα αθώα κατά τα άλλα πλάσματα της φύσης, τους διάφορους μικροοργανισμούς, τα έντομα, τα παραγωγικά ζώα, τις φυτικές καλλιέργειες» εξηγεί ο κ Γεωργάκης.

Σήμερα, δεν είναι ανάγκη να πεταχτούν πτώματα στο στρατόπεδο των αντιπάλων. Φτάνει κανείς να σκεφθεί πως η πρόσβαση στην πηγή ή στην εστία παραγωγής του τροφίμου είναι ιδιαίτερα εύκολη για τον οποιοδήποτε τρομοκράτη και από την άλλη τα τρόφιμα καταναλώνονται από όλους μας σε καθημερινή βάση.

Ως παράδειγμα ο κ Γεωργάκης αναφέρει το εξής: «Σε ένα σταθμό συγκέντρωσης γάλακτος (δεξαμενή) σε ένα χωριό, είναι πανεύκολο κάποιος να ρίξει ένα φιαλίδιο με σπόρους του άνθρακα ή με μόλις μισό γραμμάριο (δηλαδή 500.000 μικρογραμμάρια) της αλλαντικής τοξίνης. Το γάλα αυτό στο εργοστάσιο θα τοποθετηθεί σε ένα σιλό των 50 τόνων ( δηλαδή 50.000 λίτρα γάλακτος), που, θεωρητικά τουλάχιστον, σημαίνει ότι κάθε λίτρο γάλακτος θα φέρει 10 μικρογραμμάρια της αλλαντικής τοξίνης. Η τοξίνη αυτή δεν καταστρέφεται με την παστερίωση. Αν 30 τόνοι από το γάλα αυτό εμφιαλωθούν σε φιάλες του ενός λίτρου τότε σημαίνει, ότι αυτό φτάνει σε μια μόνο μέρα σε 30.000 σπίτια- νοικοκυριά και θα καταναλωθεί από περίπου 60.000 άτομα. Μισό λίτρο δηλαδή ανά άτομο. Όμως, το μισό αυτό λίτρο του γάλακτος, θα περιέχει 5 περίπου μικρογραμμάρια της αλλαντικής τοξίνης της οποίας η θανατηφόρα δόση είναι 0,1 - 1,0 μικρογραμμάριο.

Θα καταλάβουμε καλύτερα τι μπορεί να σημαίνει αυτό το υποθετικό παράδειγμα αν το συγκρίνουμε με δυο γνωστά γεγονότα. Το 1945, οι σύμμαχοι με 2.000 αεροπλάνα, σε μια νύχτα, έριξαν στη Δρέσδη πάνω από 100.000 τόνους βομβών σκοτώνοντας περίπου 60.000 άτομα. Στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, οι δυο ατομικές βόμβες σκότωσαν από 60.000 περίπου άτομα. Οι τρείς αυτές επιχειρήσεις κόστισαν πολλές εκατοντάδες εκατομμυρίων ίσως και δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η παραγωγή μισού γραμμαρίου της τοξίνης αυτής δεν κοστίζει παρά μερικές δεκάδες χιλιάδες δολάρια. Να λοιπόν γιατί η μορφή αυτή της τρομοκρατίας χαρακτηρίζεται ως η πυρηνική απειλή των φτωχών χωρών, κάτι που κάνει την βιοτρομοκρατία περισσότερο ανεξέλεγκτη, περισσότερο επικίνδυνη. Ταυτόχρονα όμως την αναδεικνύει σε θέμα που πρέπει άμεσα να μελετηθεί και να αντιμετωπισθεί».



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία