 |
|
|  |  |  | 
΄Ελληνες στον Κόσμο
--------------------------------
Η Ελληνίδα σοπράνο που «κατέκτησε» τη Σκάλα του Μιλάνου
Ρώμη
Έχει εμφανιστεί στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου, στο Σαν Κάρλο της
Νάπολης και την τελευταία φορά που εμφανίστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου
το κοινό τη χειροκροτούσε ασταμάτητα για τέσσερα λεπτά. Η σοπράνο
Βασιλική Καραγιάννη είχε πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν για μόνιμο
συμβόλαιο με μερικά από τα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης.
Λισαβόνα, Βερολίνο, Ρώμη, Ντίσελντορφ, Δρέσδη είναι μερικές από
τις στάσεις της σοπράνο ανά την Ευρώπη, όπου έχει ερμηνεύσει άριες του
διεθνούς ρεπερτορίου.
Όπως η ίδια εξομολογείται , παρά τις προτάσεις που είχε
για συνεργασίες στο εξωτερικό η οικογένεια την κράτησε εντός των
συνόρων «Με ενδιέφερε να φτιάξω οικογένεια, να έχω παιδιά. Πάντα κάτι
θυσιάζεις. Δεν έχω μετανιώσει. Ήταν επιλογή μου. Κατά βάθος αυτό που
ακολουθούν όλοι οι άνθρωποι στη ζωή τους, είναι πραγματικά αυτό που
θέλουν» συμπλήρωσε η σοπράνο που ξεκίνησε τις σπουδές της στο
τραγούδι, μόλις 14 χρόνων.
Φέτος, ενσάρκωσε τον ρόλο της Βαλεντίνης στην «Εύθυμη Χήρα» του
Λέχαρ και ξεχώρισε στον ρόλο της Αντίνας στο «Ελιξίριο του Έρωτα» την
κωμική όπερα του Ντονιτσέττι, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
«Μου αρέσει ο χαρακτήρας της. Είναι μια σκερτσόζα, χαλαρή κοπέλα η
οποία ακόμα δεν έχει ταξινομήσει τα συναισθήματά της» εξηγεί η λυρική
τραγουδίστρια για την αγαπημένη της ηρωϊδα, την Αντίνα.
Ο ρόλος της Ολύμπια στα «Παραμύθια του Χόφμαν» είναι επίσης
ξεχωριστός ρόλος για τη φημισμένη σοπράνο και ο ρόλος για τον οποίο
καταχειροκροτήθηκε από το «απαιτητικό» κοινό της Σκάλας του Μιλάνου,
τον περασμένο Φεβρουάριο.
«Είχα τεράστιο άγχος όταν εμφανίστηκα στη Σκάλα του Μιλάνου»
θυμάται για την πρόσφατη παράστασή της.
«Ένιωθα τεράστια ευθύνη. Είναι το πιο σπουδαίο λυρικό θέατρο στον
κόσμο και λόγω της ίδιας του της ιστορίας και λόγω του στίγματος της
Μαρίας Κάλλας, που κυριάρχησε εκεί επί δέκα χρόνια. Αυτό σου δίνει ένα
μεγάλο βάρος ευθύνης», πρόσθεσε.
Κατατάσσει στην κορυφή της λίστας με τις συνεργασίες της αυτή με
τη Σκάλα του Μιλάνου και παρατηρεί πως η οικονομική κρίση έχει
επηρεάσει σημαντικά τον χώρο της, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο
εξωτερικό.
«Έχουν μειωθεί πολύ τα κασέ των καλλιτεχνών» εξηγεί. «Τα θέατρα με
τους μάνατζερ παζαρεύουν πολύ τις τιμές. Στην Ελλάδα έχουν μειωθεί
πολύ και οι εμφανίσεις. Η Εθνική Λυρική Σκηνή είναι πάντα γεμάτη. Ό,τι
και να γίνεται. Ο κόσμος μέσα στην κρίση θέλει να ξεχαστεί, θέλει μια
παρηγοριά. Ο πολιτισμός ήταν πάντα το αποκούμπι τού ανθρώπου σε
δύσκολες καταστάσεις, όπως η οικονομική κρίση ή ο πόλεμος».
Η Βασιλική Καραγιάννη θα εμφανιστεί από 16 έως 20 Μαΐου, και πάλι
στο ρόλο της Αντίνας, στο «Ελιξίριο του Έρωτα» στη σκηνή του Θεάτρου
Ολύμπια. Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε συνομιλίες για τις εμφανίσεις
της το καλοκαίρι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
