Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Tης Ρένας Τζωράκη - Μανουκάκη



Ποιητικές προσεγγίσεις

Συνέντευξη με τον ποιητή Γιώργο Δουατζή





Η άποψή σας για την κατάσταση της χώρας μας σήμερα;

Βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Το έγραψα πριν δύο χρόνια

στην "Πατρίδα των καιρών": Πόλεμος σου λέω, πόλεμος / χωρίς

πυρομαχικά κι ομοβροντίες/ στρατηγοί, τα γκρίζα κοστούμια/ και τα

κολλαριστά πουκάμισα.

Ένα πειραματόζωο έκαναν την πατρίδα μας, στα χέρια αδηφάγων

παγκόσμιων τρωκτικών, τα οποία θέλουν να την απαξιώσουν σε όλα τα

επίπεδα, ώστε μετά να εισβάλουν εξαγοράζοντας πάμφθηνα τα πάντα.

Βρισκόμαστε υπό σκιά. Αλλά για να υπάρχει σκιά πρέπει να υπάρχει

φως. Κι αυτό το φως περιμένει να το αποκαλύψουμε.

Μπορεί η Ελλάδα να φύγει από την μέγγενη του μνημονίου;

Και βέβαια θα φύγει. Το θέμα είναι πώς και πότε. Αυτοί που

σφίγγουν τη μέγγενη που λέτε, ξέχασαν όμως πως αυτός ο λαός

διαθέτει και στις δύσκολες στιγμές υψώνει λάβαρα σύμπνοιας,

αλληλεγγύης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Λάβαρα δηλαδή που δεν

αγοράζονται με όλους τους θησαυρούς του κόσμου.

Μπορεί η φιλοσοφία, η ποίηση και η γνώση του Ελληνισμού να

βοηθήσουν στο ξεπέρασμα της κρίσης;


Η φιλοσοφία εκπαιδεύει το μυαλό, οξύνει την κρίση και μας δίνει τη

δύναμη να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε καμιά

αλήθεια, διότι κάθε αλήθεια εμπεριέχει το σπέρμα αυτοαναίρεσής της.

Η Ποίηση ξεπλένει τις πληγές και με περισσή αγάπη για τον

άνθρωπο δίνει κουράγιο ώστε να οικοδομούμε ένα σωτήριο αξιακό

σύστημα, το οποίο οδηγεί από το προσωπικό στο συλλογικό μέσα από

πανανθρώπινα ιδανικά. Η Ποίηση βρίσκεται εν δυνάμει απέναντι σε κάθε

μορφή εξουσίας. Μήν ξεχνάμε τη δύναμη του λόγου, του πνεύματος και

των ανθρώπων τους. Όπως έχω ξαναπεί, πώς μπορούν οι φερόμενοι

ως ισχυρότεροι να καταποντίσουν έναν Όμηρο, Αρχίλοχο, Σεφέρη,

Ελύτη, Λειβαδίτη;

Η γνώση του Ελληνισμού, σημαίνει γνώση ιστορίας, άρα

πρόσληψη μεγάλων μαθημάτων ζωής, δημοκρατίας, ισονομίας,

δικαιοσύνης. Μαθήματα - όπλα για αγώνα δηλαδή. Πόσο θα αντέξει η

όποια κρίση στα όσα ενάντια σε φέρουμε ως λαός;

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, που η σκέψη υποδουλώνεται στο

φόβο, πιστεύετε ότι η ποίηση μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο;


Νομίζω ότι σε περιόδους κρίσης πάντοτε οι άνθρωποι έβρισκαν

καταφύγιο στην Τέχνη, πολύ περισσότερο στην Ποίηση. Ανατρέξτε σε

σκληρές περιόδους που έζησε ο τόπος μας, πιο πρόσφατο παράδειγμα

η επτάχρονη χούντα, και θα βρείτε διαμάντια στην παραγωγή

πολιτισμού, ιδιαίτερα στην Ποίηση. Και θα διαπιστώσετε επίσης

εκτεταμένη πρόσληψή τους από τον λαό.

Έχετε δίκιο να αναφέρεστε στον φόβο που αποτελεί όπλο των

εξουσιαζόντων, διότι ο φόβος παραλύει σκέψη και συναισθήματα και

είναι βασική προϋπόθεση υποταγής.

Η Ποίηση νομίζω πως μπορεί να οδηγήσει στην αγνόηση του

φόβου με την υπέρβασή του ως φθοροποιού συναισθήματος και ως

στοιχείου υποταγής. Εναλλακτικά η Ποίηση μπορεί να οδηγήσει και στην

ευθεία αντιμετώπιση του φόβου, με στάση αναμέτρησης και υποταγής

του από τον άνθρωπο. Κι αυτά είναι δυνατά, διότι η Ποίηση ως ύψιστη

ανασύσταση του Λόγου, ήταν πάντοτε πεδίο όπου ο ανθρώπινος νους

αντιστεκόταν με απρόβλεπτης ισχύος δυνάμεις.

Από πού να κρατηθεί ο σύγχρονος άνθρωπος για να αντιμετωπίσει

την πολλαπλή σημερινή κρίση;


Ο άνθρωπος να κρατήσει τον άνθρωπο, να κρατηθεί από αυτόν

και από τον εαυτό του. Ξέρουμε ότι κάθε κρίση είναι παροδική. Μην

ξεχνάμε ότι η κρίση άρχισε ως κρίση πολιτισμού, αξιών ζωής και μετά

έφτασε να είναι και οικονομική.

Ήδη βλέπουμε μια κοινωνία να υποφέρει, αλλά συγχρόνως να

αναδεικνύει αντανακλαστικά ευγένειας, αλληλεγγύης, συμπαράστασης

με πρακτικό τρόπο στους αδύναμους. Επιστρέφουμε δηλαδή στον

πολιτισμό που χάσαμε. Εγκαταλείπουμε - ελπίζω - το εγώ και περνάμε

στο εμείς.

Η ιστορία σε περιόδους κρίσης μας δίνει μαθήματα όχι μόνο

επιβίωσης, αλλά και ανάτασης ψυχής, έξαρσης ανθρώπινων

ευαισθησιών, ουσιώδους παραγωγής πνευματικού έργου. Φτάνει να

πιάσεις το χέρι του διπλανού και να του πεις "κουράγιο, δεν είμαστε

μόνοι" για να γίνει το επόμενο και μεθεπόμενο βήμα.

Υπάρχουν σήμερα πνευματικές φωνές που αντιστέκονται στην

ποδοπάτηση αξιών και στην παραποίηση της αλήθειας;


Υπάρχουν τέτοιες φωνές και δεν μπορούν να τις πνίξουν οι

ευτελείς. Η ισχύς των γνήσιων δημιουργών, των πνευματικών

ανθρώπων, οι οποίοι παράγουν και δίνουν έργο στον κόσμο, είναι

πολύ μεγαλύτερη από όσο υπολογίζουν οι διαφθορείς του τόπου.

Πιστεύω ότι το έργο των πνευματικών ανθρώπων είναι από τη φύση του

κατά της εξουσίας, υπηρετεί τον άνθρωπο, αξίες ζωής και ήταν ιστορικά

πάντοτε αυτό που διέσωζε την ανθρώπινη υπόστασή μας.

Αυτές οι φωνές υπάρχουν και η δύναμή τους δεν έχει να κάνει με

ένταση και φτηνές κραυγές, αλλά με την βαθύτερη ουσία της

ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία υπάρχει μόνον μέσα από την ελευθερία

και την αξιοπρέπεια, πράγματα που θέλουν να μας υφαρπάξουν

σήμερα. Ίσως σε δύσκολους καιρούς πρέπει να προσπαθούμε να

αφουγκραστούμε αυτές τις φωνές, πριν σκεφτούμε αν υπάρχουν.

Σε τι αξίζει να πιστεύουμε σήμερα;

Στον άνθρωπο. Στις πανανθρώπινες αξίες, οι οποίες στήριξαν

αγώνες, επιτεύγματα και αναβάθμισαν πραγματικά την ποιότητα της

ανθρώπινης ζωής. Στην αγάπη στον συνάνθρωπο, στους κοινούς

αγώνες. Λίγα είναι αυτά;

Ποια θέματα πραγματεύεται η ποίησή σας;

Πώς να μπορέσω να απαριθμήσω τα ίδια τα συστατικά της ζωής,

τα οποία τραγουδάει ένας ποιητής...

Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;

Δεν ξέρω από πού αντλώ τι, διότι είναι μια διαδικασία την οποία δεν

ελέγχω συνειδητά. Αν κρίνω από τα εγερτήρια που με οδηγούν στη

γραφή, μάλλον κύρια πηγή είναι ο έρωτας για τον άνθρωπο, για τον

αγώνα βελτίωσης της ζωής, για την αναζήτηση, για την ιερότητα των

στιγμών - αιώνων μας, για τη δυνατότητα να κοιταζόμαστε στα μάτια,

αλλά να κοιτάζουμε συγχρόνως κοινούς στόχους. Είμαι ισοβίως

ερωτευμένος...

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Νομίζω πως φοβάμαι την κατάρρευση της αξιοπρέπειας του λαού

μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σε προσωπικό επίπεδο, φοβάμαι την

αδυναμία να δημιουργώ και κυρίως να μοιράζομαι. Ακόμα, το

ενδεχόμενο να μετατραπεί η επιλεγμένη μου μοναχικότητα σε αφόρητη

μοναξιά.

Ο θάνατος;

Δεν μπορώ να διανοηθώ την ύπαρξη ζωής χωρίς το θάνατο. Θα

έλεγα ότι δίνει περιεχόμενο στη ζωή. Δεν τον φοβάμαι, αφού τον ορίζω

ως τελευταία πράξη ζωής κι έπειτα δεν θα ήθελα να είμαι αθάνατος.

Νομίζω ότι θνητότητα και φθαρτότητα δείχνουν στον άνθρωπο το

δρόμο της ταπεινότητας, που οφείλουν να ακολουθούν οι σκεπτόμενοι

άνθρωποι. Είναι ίσως ένας δρόμος αυτός για όσους φοβούνται το

θάνατο.

Τι σας δίνει μεγάλη χαρά και τι μεγάλη θλίψη;

Χαίρομαι πολύ όταν μπορώ να προσφέρω και να γίνομαι αιτία να

χαίρονται οι άλλοι. Χαίρομαι που μπορώ να βλέπω τον ουρανό, τη

θάλασσα, τους ανθρώπους, την ομορφιά κι ας μου κρύβεται καμιά

φορά.

Θλίβομαι στη σκέψη να μην μπορώ να προσφέρω, κυρίως όταν

βλέπω να πονούν οι διπλανοί μου. Και θλίβομαι βαθύτερα όταν βλέπω

δημιουργούς να ολισθαίνουν στη μικροψυχία και την αντιπαλότητα,

όταν θα έπρεπε με τη στάση ζωής τους να παραδειγματίζουν.

Τι μπορεί να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο;

Δεν μπορώ να ξέρω. Μόνον να φαντάζομαι μπορώ. Αλλά και πάλι

με εμποδίζει το αιώνιο ερώτημα τι είναι για τον καθένα ευτυχία. Απόλυτα

προσωπική έννοια, στιγμιαίας διάρκειας. Και έχει τόσες στιγμές η ζωή

μας...

Είστε ευτυχισμένος;

Ελάχιστες στιγμές. Ικανές όμως να με ανατροφοδοτούν για να

διατηρώ ένα αίσθημα άδολης αγάπης, το οποίο με τη σειρά του με

στέλνει στην Υψίστη μου, την Ποίηση.

Οι ευχές σας για το νέο μας περιοδικό www.tonoima.com;

Εύχομαι από καρδιάς να είναι βήμα ελεύθερης έκφρασης,

άμιλλας, πνευματικής ανάτασης και χώρος ζεστής φιλοξενίας κάθε

δημιουργικής φωνής. Να διαχυθεί ταχύτατα στον ιστοχώρο



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία