Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Οι γυναίκες που καπνίζουν σαν άνδρες, πεθαίνουν και σαν άνδρες...

Ο κίνδυνος θανάτου από καρκίνο των καπνιστριών γυναικών έχει αυξηθεί δραματικά



Σικάγο

 

Οι γυναίκες καπνίστριες είναι πολύ πιο πιθανό να πεθάνουν από καρκίνο
των πνευμόνων στην εποχή μας από ό,τι ήταν πριν από λίγες δεκαετίες,
σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που δείχνει ότι
διαχρονικά η συνήθεια του τσιγάρου γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη για
τον γυναικείο πληθυσμό.

Η συνέπεια είναι ότι πλέον τα ποσοστά θανάτων των γυναικών πλησιάζουν
τα αντίστοιχα των ανδρών καπνιστών. «Οι γυναίκες που καπνίζουν σαν
άνδρες, πεθαίνουν και σαν άνδρες», γράφουν χαρακτηριστικά οι
επιστήμονες και επισημαίνουν ότι τα λεγόμενα «ελαφρά» τσιγάρα με τις
ανάλογες ετικέτες στη μάρκα τους (όπως light, mild κλπ) έχουν αποτύχει
να εμποδίσουν την αύξηση του κινδύνου θανάτου μεταξύ των γυναικών.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Μάικλ Θαν, που έκαναν τη σχετική
δημοσίευση στο διεθνούς κύρους ιατρικό περιοδικό "New England Journal
of Medicine", σύμφωνα με το BBC, μελέτησαν στοιχεία από 2,2 ενήλικες
άνω των 55 ετών. Όπως αναφέρουν, σήμερα πλέον οι γυναίκες ξεκινούν το
κάπνισμα πιο νωρίς στη ζωή τους και καπνίζουν περισσότερα τσιγάρα σε
σχέση με το παρελθόν, γεγονός που αυξάνει τις πιθανότητές τους για
θανατηφόρο καρκίνο.

Στη δεκαετία του ʼ60, οι γυναίκες ήταν 2,7 φορές πιο πιθανό να
πεθάνουν από καρκίνο των πνευμόνων σε σχέση με τις γυναίκες που δεν
κάπνιζαν. Στη δεκαετία του ʼ80, η πιθανότητα αυτή ήταν μεγαλύτερη κατά
12,6 φορές, ενώ στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα η πιθανότητα είναι
πια μεγαλύτερη κατά 25,7 φορές, υπάρχει δηλαδή μια δραματική αύξηση
του κινδύνου κατά τις τελευταίες δεκαετίες.

Επειδή ο καρκίνος των πνευμόνων είναι συνήθως μια αργή νόσος, που
χρειάζεται χρόνια εωσότου εξελιχθεί, συχνά οι αλλαγές στις καπνιστικές
συνήθειες έχουν μια σημαντική χρονική υστέρηση αρκετών ετών μέχρι να
εκδηλωθούν στα ποσοστά θνησιμότητας. Στη δεκαετία του ʼ60, όλο και
περισσότερες γυναίκες άρχιζαν να καπνίζουν από την εφηβεία τους, κάτι
που οι άνδρες έκαναν ήδη από τη δεκαετία του ʼ30.

Ο κίνδυνος θανάτου από καρκίνο των πνευμόνων εμφανίζει μια στασιμότητα
μεταξύ των ανδρών μετά τη δεκαετία του ʼ80, ενώ των γυναικών αυξάνει
σταδιακά, σχεδόν εξισώνοντας τα δύο φύλα. Αντίθετα, ο κίνδυνος θανάτου
από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια αυξάνει διαχρονικά τόσο για τους
άνδρες, όσο και για τις γυναίκες. Μια πιθανή εξήγηση για αυτό, κατά
τους ερευνητές, είναι ότι ο αραιωμένος καπνός των λεγόμενων «ελαφρών»
τσιγάρων -που συχνά καπνίζουν πια και οι άνδρες- έχει μικρότερο pH, με
συνέπεια να εισπνέεται πιο εύκολα πολύ βαθιά στους πνεύμονες.

Το ευχάριστο είναι ότι αν μια γυναίκα κόψει το τσιγάρο σε οποιαδήποτε
ηλικία, μειώνεται ο κίνδυνος θανάτου από οποιαδήποτε ασθένεια σχετική
με το κάπνισμα, αν και η ωφέλεια είναι μεγαλύτερη στην περίπτωση που η
απόφαση για σταμάτημα του καπνίσματος ληφθεί πριν τα 30.

Μια άλλη περυσινή έρευνα είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι γυναίκες
που καπνίζουν όλη τους τη ζωή, πεθαίνουν κατά μέσο όρο μια δεκαετία
νωρίτερα σε σχέση με αυτές που ποτέ δεν το άρχισαν.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία