 |
|
|  |  |  |  Η κρίση στην επαρχία ... πάει θέατρο
Θεσσαλονίκη
Η κρίση στην επαρχία- τουλάχιστον- πάει ? θέατρο. Και περνάει και καλά και φτηνά. Και προτιμάει και ελληνικά ? γιατί «Ο πνιγμένος απ τα ελληνικά πιάνεται», όπως ισχυρίζεται στην αφίσα-πρόγραμμά του το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, ή «Ο κόσμος της πόλης στηρίζει το θέατρο του», όπως δηλώνει ο διευθυντής του ΚΘΒΕ, Σωτήρης Χατζάκης, ή «Όταν τιμάς τον κόσμο σου, σε τιμά κι αυτός», όπως ξέρει 36 χρόνια τώρα ο διευθυντής του Θεσσαλικού Θεάτρου, Κώστας Τσιάνος.
Έτσι, μπορεί η οικονομική κρίση, η εφορεία και οι νέες μέθοδοι της, η απαγόρευση του καπνίσματος και άλλες σοβαρές παράμετροι, να έχουν κλείσει τα νυχτερινά κέντρα και να επιτρέπουν στα εναπομείναντα να λειτουργούν μόνο τα Σαββατοκύριακα, τα θέατρα όμως- και ιδιαίτερα τα Κρατικά και ορισμένα ΔΗΠΕΘΕ- ειδικά στις επαρχιακές πόλεις, παρουσιάζουν τους τελευταίους μήνες εντυπωσιακή άνοδο και των δραστηριοτήτων και του «εκφρασμένου» ενδιαφέροντος του κοινού, καθώς και του αριθμού των εισιτηρίων τους.
«Η πόλη-Θεσσαλονίκη, κάνει επιτέλους αυτό που έκανε- από ιδρύσεως του Θεσσαλικού Θεάτρου- η Λάρισα. Στηρίζει το θέατρο της», ισχυρίζεται ο πολυπράγμων Σωτήρης Χατζάκης- ευτυχής φέτος με την εντυπωσιακή επιτυχία της «Λωξάντρας» του, που σε έναν μήνα παραστάσεων συγκέντρωσε περισσότερους από 25.000 θεατές στο ογκώδες Βασιλικό Θέατρο, αλλά και του Μπρεχτικού «Πούντιλα» (Στο θέατρο της ΕΜΣ), που ακολουθεί με 13.000 θεατές, αριθμούς απροσέγγιστους τα τελευταία χρόνια.
Την εισπρακτική επιτυχία του ΚΘΒΕ, αλλά και ορισμένων ΔΗΠΕΘΕ (όπως αυτά της Λάρισας και των Σερρών, που παρουσιάζουν εντυπωσιακή άνοδο των εισιτηρίων τους και υπερδραστηριότητα τους τελευταίους μήνες) εζήλωσαν και πολλοί ιδιωτικοί θίασοι εξ Αθηνών, που εγκαταλείπουν άρον-άρον το υπερδιογκωμένο θεατρικό κέντρο και κατευθύνονται στις συγκεκριμένες θεατρικές «πιάτσες» της επαρχίας, προκειμένου να «κλέψουν» μέρος του θεατρικού ενδιαφέροντος- και των εισιτηρίων- από τους θεατρικά στερημένους, αλλά και με ξαναγεννημένο θεατρικό ενδιαφέρον, κατοίκους τους.
«Ο προγραμματισμός, η σωστή και έγκαιρη οργάνωση των παραστάσεων- είτε πρόκειται για παραγωγές του ίδιου του θεάτρου, για συμπαραγωγές ή για μετακλήσεις- η ηθελημένη στροφή στο ελληνικό έργο- καθώς ο κόσμος επιθυμεί να ακούσει θεάτρο στη γλώσσα και στη «λογική» του- αποτελούν μέρος των αιτιών για τη στροφή των ανθρώπων της πάσχουσας ελληνικής επαρχίας στο θέατρο. Αν όμως το μοναδικό μας ενδιαφέρον είναι το ταμείο μας και το ? γέμισμά του, αν οι προσπάθειες δεν αποβλέπουν σε βάθος χρόνου, φοβάμαι πως όλος αυτός ο ενθουσιασμός- διοργανωτών και θεατών- θα αποδειχθεί ένα υπέροχο βεγγαλικό. Ο ενεστώς χρόνος πάντα ενθουσιάζει, ο μέλλων όμως είναι γοητευτικότερος», λέει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, Θοδωρής Γκόνης.
Τις παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών παρακολούθησαν ολόκληρη την περσινή θεατρική περίοδο (Οκτώβριος-Μάιος) περί τους 18.000- αριθμός που τείνει να συμπληρωθεί και στη μέση της φετινής θεατρικής περιόδου (2010-2011)- αύξηση που θεωρείται εντυπωσιακή σε σχέση με τον αντίστοιχο αριθμό εισιτηρίων, που «κόβονταν» στην πόλη προ πενταετίας (δεν ξεπερνούσαν τα 5.000-7.000 εισιτήρια).
Από τα παλαιότερα ΔΗΠΕΘΕ, αυτό των Σερρών. Το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1984, μετά τη διάλυση του Κρατικού Θεάτρου Ανατολικής Μακεδονίας (κλιμάκιο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος), που με έδρα τις Σέρρες λειτουργούσε από το 1979. Από το Δεκέμβριο του 1992 μετατράπηκε σε Δημοτική Επιχείρηση, αλλάζοντας το Νομικό του Πλαίσιο από Ν.Π.Δ.Δ. σε Ν.Π.Ι.Δ. Έχει έδρα και χρησιμοποιεί για τις δραστηριότητές του το Θέατρο της οδού Ορφέως, ένα διατηρητέο αρχιτεκτονικό κόσμημα ιστορικής μνήμης, που κτίστηκε από τον Όμιλο "ΟΡΦΕΑΣ", το 1909.
«Πιένες» γνωρίζει ξανά και το «πρότυπο»- για όλους- Θεσσαλικό Θέατρο, που ιδρύθηκε πολύ πριν από το θεσμό των «ΔΗΠΕΘΕ», που εισήγαγε η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη, το 1982. Το «Θεσσαλικό Θέατρο» γιόρτασε πέρσι τα 35 χρόνια του (ιδρύθηκε το 1975 και έκτοτε λειτουργεί αδιάλειπτα χάρη και στην ενθουσιώδη στήριξη των κατοίκων της πόλης και ιδιαίτερα των θεσσαλικών χωριών, στα οποία περιοδεύει).
Η κρίση- και του θεάτρου- τα πρόσφατα προηγούμενα χρόνια δεν είχε αφήσει ανεπηρέαστο ούτε το Θεσσαλικό, το «εορταστικό κλίμα», όμως, του γενέθλιου περασμένου καλοκαιριού (η 35ετία γιορτάστηκε με την επιθεώρηση «Οι αγαπητικοί της βοσκοπούλας»), παράλληλα με την επιστροφή του «ιστορικού» διευθυντή του (και εκ των ιδρυτών του με τη θεατρική «μάνα» του Aννα Βαγενά), Κώστα Τσιάνου, έκανε τη νέα έκπληξη. Το θέατρο του «Μύλου», όπου στεγάζεται το Θεσσαλικό Θέατρο, είναι κατάμεστο καθημερινά. Χιλιάδες είναι οι Λαρισαίοι που προτιμούν ένα ? δείπνο στης Ιοκάστης (είναι το έργο του θεσσαλονικιού συγγραφέα, Aκη Δήμου, «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», που ανεβαίνει για τρίτη φορά, μετά την Πειραματική σκηνή της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή), από ένα ? δείπνο σε κάποιο εστιατόριο της πόλης.
«Η πόλη, τα χωριά της Λάρισας, στήριξαν αυτό το θέατρο. Τους στηρίζουμε κι εμείς. Προτεραιότητα είναι το «καθαρό» ελληνικό έργο και οι παραστάσεις εδώ, στην πόλη, στο θέατρο μας, οι περιοδείες στα χωριά της Θεσσαλίας. Δε μ΄ ενδιαφέρει το αν θα κληθώ στην Επίδαυρο ή στο Ηρώδειο. Το θέατρο λέγεται-και είναι- ''Θεσσαλικό'' και προορισμός του είναι να δώσει θεατρική τροφή στον τόπο, όπου δημιουργεί και στους ανθρώπους που το στηρίζουν 35 χρόνια», δηλώνει ο αμετανόητα "τοπικιστής", Κώστας Τσιάνος.
Η εικόνα δεν είναι ιδανική σ΄ολόκληρη την επαρχία. Ούτε «ένας κούκος»- έστω κι αν αυτός ονομάζεται «Λωξάντρα» ή «Ιοκάστη»- φέρνει τη θεατρική άνοιξη, εν μέσω οικονομικού "χειμώνα".
ΤΟ ΚΘΒΕ γιορτάζει φέτος τα 50 χρόνια από την ίδρυσή του, με πολυδιάστατες εκδηλώσεις, ομιλίες, θεατρικά δρώμενα, περιοδείες, έκδοση λευκώματος (ετοιμάζεται εδώ και ακριβώς 12 χρόνια για την έκδοση του στα 40 χρόνια αλλά?)
Το Θεσσαλικό Θέατρο γιόρτασε την 35ετία και συνεχίζει ακάθεκτο, διεκδικώντας νέα, μεγαλύτερη στέγη, ολοκλήρωση των εργασιών συντήρησης και λειτουργία του αρχαίου θεάτρου της Λάρισας.
Το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών δηλώνει «πνιγμένος» που «πιάνεται από τα ελληνικά», στηρίζει ντόπιους συγγραφείς και συνεργάτες, διοργανώνει συνεργασίες, αναζητεί, 27χρόνια μετά την ίδρυση του, το δικό του θεατρικό στίγμα και έρεισμα στην κοινωνία της πόλης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
