Διάφορα μουσικά κομμάτια —μεταξύ των οποίων τραγούδια του Χούλιο Ιγκλέσιας—, τα οποία ακούγονταν στη διαπασών, χρησιμοποιήθηκαν ως μέθοδος βασανιστηρίου κατά την δικτατορία του Αουγκούστο Πινοτσέτ, σύμφωνα με μία βρετανική έρευνα, η οποία δόθηκε  στην δημοσιότητα με αφορμή την 40ή επέτειο από το πραξικόπημα του Χιλιανού δικτάτορα.

Η μουσική του Ισπανού τραγουδιστή, αλλά και η μουσική από την ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ "Κουρδιστό Πορτοκάλι" ή το τραγούδι του Τζορτζ Χάρισον "My Sweet Lord" αναπαράγονταν συνεχώς ώστε οι κρατούμενοι να "σπάσουν" ψυχολογικά, δήλωσε η Κάτια Τσόρνικ, ερευνήτρια του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ.

Στηριζόμενη σε μαρτυρίες πρώην κρατουμένων και ενός μέλους των μυστικών υπηρεσιών της Χιλής υπό τον Πινοτσέτ, κατά την δικτατορία του οποίου έχασαν την ζωή τους 3.200 άνθρωποι, 38.000 υπέστησαν βασανιστήρια και εκατοντάδες εξαφανίστηκαν, η Τσόρνικ ρίχνει φως σε μια πρακτική την οποία κατηγορείται τακτικά ότι χρησιμοποιεί σήμερα ο αμερικανικός στρατός.

"Στη διαπασών για ολόκληρες ημέρες, δημοφιλή τραγούδια χρησιμοποιούνταν για να προκαλέσουν ψυχικές και σωματικές βλάβες", διευκρίνισε η Κάτια Τσόρνικ.

Ένας πρώην κρατούμενος διηγείται πως οι δεσμοφύλακές του συνήθιζαν να τραγουδούν το "Gigi l'Amoroso" της Δαλιδά προτού τον πάνε για ανάκριση και τον βασανίσουν υπό τους ήχους του ιδίου τραγουδιού.

"Ένα κέντρο βασανιστηρίων (...) ονομαζόταν 'η ντισκοτέκ' από τους πράκτορες. Η μουσική εξυπηρετούσε επίσης στο να καλύπτονται οι κραυγές των κρατουμένων", πρόσθεσε η Τσόρνικ, απαντώντας σε ερώτηση που της έκανε το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

"Μουσική ακουγόταν 24 ώρες το 24ωρο. Άνοιγαν το ραδιόφωνο και έπαιζε ο,τιδήποτε ήταν της μόδας. Στα στρατόπεδα κρατουμένων, έβαζαν στρατιωτικά εμβατήρια για να μας κάνουν να περπατάμε με βηματισμό και μας υποχρέωναν να τραγουδάμε", επιβεβαίωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Κάρλος Ρέγες, ένας Χιλιανός φωτογράφος κάτοικος του Λονδίνου, ο οποίος είχε φυλακιστεί για δύο χρόνια την περίοδο της δικτατορίας του Πινοτσέτ.

Ωστόσο η μουσική έδινε την ίδια ώρα δύναμη στους κρατούμενους να αντέξουν και να βρουν το θάρρος να αντιμετωπίσουν τις ταπεινώσεις που υφίσταντο, σύμφωνα με την δρ. Τσόρνικ, η οποία αναφέρθηκε κυρίως στην δημιουργία μιας χορωδίας στο Τρες Άλαμος, ένα από τα κέντρα κράτησης στο Σαντιάγο.

"Η μουσική ένωσε τους κρατούμενους καθώς ήταν ένα μέσο για να αντιμετωπίσουν τα τρομερά τους βάσανα. Αποτελούσε επίσης μια μαρτυρία. Πολλοί κρατούμενοι επισήμως δεν υπήρχαν πια και προορίζονταν για να εξαφανιστούν χωρίς να αφήσουν ίχνη. Τα τραγούδια τους βοηθούσαν να θυμηθούν ότι υπήρχαν, όπως επίσης και να θυμηθούν σε τι πίστευαν", κατέληξε η ίδια.