Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Λεοντίου Μαχαιρά «Το Χρονικό της Κύπρου»

της Αλεξάνδρας Ροζοκόκη



Αθήνα

Ο Λεόντιος Μαχαιράς, ο σπουδαιότερος Κύπριος χρονογράφος του μεσαίωνα, έζησε τον 15ο αι., εποχή της φραγκοκρατίας στην Κύπρο. Η οικογένειά του διατηρούσε άριστες σχέσεις με τους ισχυρούς του νησιού και ο ίδιος κατείχε μια θέση στην αυλή των Lusignan.

     Η «Εξήγησις της γλυκείας χώρας Κύπρου, η ποία λέγεται Κρόνακα τουτέστιν Χρονικόν» (όπως είναι ο πλήρης τίτλος του έργου), περιλαμβάνει ιστορικά συμβάντα από το 309 (επίσκεψη της Αγίας Ελένης στην Κύπρο) μέχρι το 1458 (θάνατος του Ιωάννη Β΄ Λουζινιάν). Τα πιο κοντινά προς την εποχή του γεγονότα, δηλ. από το 1369 και μετά, εξιστορεί με μεγάλη λεπτομέρεια. Αντίθετα από τους συγχρόνους του βυζαντινούς ιστορικούς που μιμούνταν τη γλώσσα του Ηροδότου και του Θουκυδίδη, ο Μαχαιράς γράφει σε γλώσσα απλή, ύφος απέριττο και παρατακτικό, σα λαϊκή αφήγηση. Έτσι, το Χρονικό έχει μεγάλη αξία για τη γνώση της κυπριακής διαλέκτου την εποχή της φραγκοκρατίας. Η εξιστόρηση θεωρείται αξιόπιστη κι αποτελεί πηγή για διάφορα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα. Η προσήλωση του Μαχαιρά στις εθνικές του ρίζες και στην ορθόδοξη πίστη είναι διάχυτη σ’ όλο το έργο.

     Η διήγηση αρχίζει με τη μεγάλη ανομβρία που έπληξε την Κύπρο στις αρχές του 4ου αι. και διάρκεσε 36 χρόνια με αποτέλεσμα την ερήμωση του νησιού· ακολουθεί η επίσκεψη της Αγίας Ελένης ταξιδεύοντας προς και από την Ιερουσαλήμ, η περίοδος της Λατινοκρατίας όπου ο ρήγας προσκάλεσε πολλές οικογένειες από τη Δύση δίνοντάς τους προνόμια, η ευνοϊκή μεταχείριση προς τους Σύριους εποίκους και η άσχημη στάση του προς τους ντόπιους ως κατώτερους πολίτες ένεκα του φόβου της εξέγερσης. Ο Μαχαιράς εξιστορεί τα δεινά της ακριβής του πατρίδας (φυσικές καταστροφές, ξένοι κυρίαρχοι), τα βάσανα των «τοπικών Ρωμαίων» (όπως αποκαλεί τον κυπριακό λαό), τα προσωπικά πάθη των Φράγκων βασιλέων, τις επιβουλές των Σαρακηνών και των Τούρκων. Αποκαλεί το νησσίν του πανθαύμαστον, όμορφον, περίφημον αλλά κι άτυχο. Τα προσβλητικά καμώματα του ερωτομανούς Πέτρου Α΄ Λουζινιάν ενέπνευσαν τον Γιώργο Σεφέρη να γράψει τον «Δαίμονα της Πορνείας», ένα σπουδαίο διδακτικό ποίημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ο Σεφέρης εμφανίζεται σ’ αυτό προσκολλημένος στον Μαχαιρά όχι μόνο θεματικώς αλλά και λεκτικώς.

     Οι δύο παραστάσεις που δόθηκαν από το Θεατρικό Εργαστήριο του Παν/μίου Κύπρου (Θ.Ε.ΠΑ.Κ.) την Παρασκευή 19 και το Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου στο πλακιώτικο κτήριο του ΜΙΕΤ (Θουκυδίδου 13) ήταν εξαιρετικού επιπέδου και συγκίνησαν το ελληνικό κοινό. Πρόκειται για ένα ιστορικό ανέβασμα του Χρονικού που παρουσιάζεται εδώ και 16 χρόνια σε Κύπρο, Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία.

     Ο σκηνοθέτης και διασκευαστής του έργου Μιχάλης Πιερρής (ποιητής, μεταφραστής και παν/κός δάσκαλος) δραματοποίησε τα δύο από τα έξι βιβλία του Χρονικού. Προσεγγίζοντας το κείμενο με σεβασμό και αγάπη, με την απαραίτητη γνώση και ευαισθησία, κατάφερε να ζωντανέψει στα μάτια των θεατών την περίοδο από το 309-1369 (ανομβρία, επίσκεψη Αγ. Ελένης, πολιτική υπαγωγή της Κύπρου στο Βυζάντιο και θρησκευτική στην Αντιόχεια, Λατινοκρατία, δεκαετή βασιλεία του Πέτρου Α΄ ο οποίος ήταν ικανός στρατιωτικός με επιτυχίες και μεγαλεπήβολα σχέδια αλλά υποχείριο των ερωτικών του επιθυμιών με κατάληξη την άγρια δολοφονία του σε ηλικία 40 ετών).

     Η μη εξοικείωση των Ελλαδιτών με την κυπριακή διάλεκτο τού μεσαίωνα δεν εμπόδισε να κατανοήσουν και ν’ απολαύσουν ό,τι ωραίο εκτυλισσόταν μπροστά τους.

     Ταιριαστή η απαγγελία κομματιών του Χρονικού είτε σε μελωδία εκκλησιαστική είτε στη γνωστή του Ερωτόκριτου. Λιτότατο αλλά πολύ περιεκτικό το σκηνικό υποδήλωνε τα πάντα. Ωραία τα κοστούμια και λειτουργικός ο φωτισμός. Πολύ καλές στο σύνολό τους οι ερμηνείες των ηθοποιών.

     Μοναδικό μειονέκτημα η απουσία προγράμματος· ένα δισέλιδο με την υπόθεση του έργου και τα ονόματα των συντελεστών της παράστασης θα ήταν αρκετό για να κατατοπιστεί το κοινό.

     Καλό είναι η παράσταση να ξαναδοθεί στην Αθήνα σε κανονικό θέατρο κι αρκετές βραδιές προκειμένου να τη γνωρίσει περισσότερος κόσμος.

 

 

Λεοντίου Μαχαιρά «Το Χρονικό της Κύπρου»

 

Διασκευή - Σκηνοθεσία: Μιχάλης Πιερής

Μουσική: Αντώνης Ξυλούρης-Ψαραντώνης

Στίχοι τραγουδιών: Μιχάλης Πιερής

Μελοποίηση τραγουδιών: Ευαγόρας Καραγιώργης

Σκηνικός διάκοσμος και κοστούμια: Χρίστος Λυσιώτης

Φωτισμοί: Γρηγόρης Παπαγεωργίου

Τεχνική υποστήριξη: Κυριάκος Κακουλλής

Υπεύθυνη παραγωγής, βοηθός σκηνοθέτη: Σταματία Λαουμτζή

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία