Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Στην Ελλάδα εμπνέομαι γιατί έχει ιστορίες και ανθρώπους που αγαπώ, λέει η συγγραφέας Βικτόρια Χίσλοπ



Αθήνα - (Ανταπόκριση Φωτεινή Γιαννούλη)

«Δεν έχω καθόλου έμπνευση στην Αγγλία. Στην Ελλάδα εμπνέομαι γιατί έχει ιστορίες, έχει ανθρώπους που αγαπάω, δεν έχει ησυχία ποτέ και υπάρχει πάντα δράση» λέει η συγγραφέας του μυθιστορήματος «Το Νησί» Βικτόρια Χίσλοπ, η οποία στο πλαίσιο των εξαήμερων εκδηλώσεων του Art links «Μια έκθεση τέχνης που συνδέει τους καλλιτέχνες με το κοινό», μίλησε για τη λογοτεχνία, τον δικό της τρόπο συγγραφής, αλλά και τα μάρμαρα του Παρθενώνα και την αγαπημένη της Αθήνα. Τη συζήτηση συντόνισε η δημοσιογράφος Αστερόπη Λαζαρίδου.

Η Βρετανίδα συγγραφέας, που είναι πλέον κάτοικος Αθήνας, μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα στο Κεντ όπου ζει με την οικογένειά της, την Κρήτη όπου περνάει τις διακοπές της και τα Πατήσια, όπου νοικιάζει το νέο διαμέρισμά της. «Οι άνθρωποι που κατοικούν στο Λονδίνο φοβούνται κάθε μέρα. Εγώ δεν φοβάμαι στα Πατήσια. Όταν είπα σε κάποιους φίλους ότι αποφάσισα να μείνω στα Πατήσια και όχι στο Κολωνάκι με κοίταξαν με έκπληξη. Τα Πατήσια έχουν διαφορετική ατμόσφαιρα, έχουν κάτι παραδοσιακό» είπε η κ. Χίσλοπ.

Σε ερώτηση για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα η συγγραφέας τόνισε ότι «το ζήτημα είναι σύνθετο και δεν είναι καθόλου απλό. Όταν πηγαίνω στο Βρετανικό Μουσείο και βλέπω τα μάρμαρα και υπάρχουν εκεί χιλιάδες άνθρωποι που τα βλέπουν και μετά πηγαίνω στο Μουσείο της Ακρόπολης και βλέπω λίγους επισκέπτες, σκέφτομαι μήπως λειτουργούν σαν διαφήμιση στο Βρετανικό Μουσείο, για να επισκεφτούν μετά την Ελλάδα. Συναισθηματικά, πιστεύω ότι πρέπει να έρθουν στο σπίτι τους, όμως κάθε φορά που συνομιλώ με τον διευθυντή του Μουσείου, εκφράζει τον προβληματισμό του για το τι θα γίνει και με τα υπόλοιπα εκθέματα του Μουσείου, αν τα ζητήσουν και άλλες χώρες».

Μιλώντας για το πώς η ίδια γράφει τα μυθιστορήματά της, είπε ότι πηγαίνει καθημερινά στην βιβλιοθήκη, κάθεται σε μια συγκεκριμένη θέση, από τις 9:00 έως τις 12:00 χωρίς διάλειμμα και άλλες τόσες ώρες το απόγευμα, σαν στρατιώτης.

«Διαβάζω πολύ όταν γράφω ένα μυθιστόρημα, περίπου 50-60 βιβλία και αυτό είναι η υπευθυνότητά μου απέναντι στο μυθιστόρημα. Δεν υπάρχει μυστικό για να γράψεις μπεστ σέλερ, το γράφεις με την καρδιά σου, όχι με το μυαλό σου. Δεν έμαθα να γράφω, το είχα μέσα μου. Αν δεν έχεις ιδέες γιατί χρειάζεται να γράφεις, μπορείς να κάνεις κάτι άλλο» σημείωσε η κ. Χίσλοπ και συμπλήρωσε:

«Παρά το ότι δεν μου είναι εύκολο ακόμη να διαβάζω ελληνικά, μου αρέσει η Ιωάννα Καρυστιάνη και ο Νίκος Καζαντζάκης. Είμαι αισιόδοξη για την Ελλάδα και το παρελθόν της είναι πολύ ενδιαφέρον».

Η Βικτόρια Χίσλοπ έγραψε το μυθιστόρημα «Το Νησί» το 2005, εμπνευσμένη από μια επίσκεψή της στη Σπιναλόγκα. Το βιβλίο της έγινε διεθνές μπεστ σέλερ, εκδόθηκε σε τριάντα γλώσσες, με πωλήσεις πάνω από 3 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και μεταφέρθηκε σε τηλεοπτική σειρά 26 επεισοδίων για την ελληνική τηλεόραση.

Στη συνέχεια, η αγάπη της για τη Μεσόγειο την οδήγησε στην Ισπανία και στο μυθιστόρημά της «Ο Γυρισμός». Στο τρίτο της μυθιστόρημα, «Το Νήμα», η Βικτόρια επιστρέφει στην Ελλάδα για να εξιστορήσει τη συγκλονιστική ιστορία της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα και το τέταρτό της βιβλίο είναι μια συλλογή διηγημάτων με φόντο την Ελλάδα με τίτλο: «Ο Τελευταίος Χορός και Άλλες Ιστορίες». Μέσα στον Οκτώβριο θα κυκλοφορήσει το νέο της βιβλίο, «Η Ανατολή» με την ιστορία της να αναφέρεται στην εισβολή στην Κύπρο.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία