Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Δημοκρατία και Δικαιοσύνη. Ζητάμε πολλά;

της Βάσως Κόλλια



Αθήνα

Το δίκαιο είναι μια σύγκρουση, το αποτέλεσμα της οποίας δεν οδηγεί πάντα στο λεγόμενο «κοινό, περί δικαίου, αίσθημα». Και επειδή οι συγκρούσεις τείνουν να γίνονται με όρους ισχύος, σπάνια ο ηρωισμός αρκεί για την προάσπιση της δικαιοσύνης. Χρειάζεται και ισχύς, που είναι πάντα παράμετρος σχετική.

Εσχάτως, αντιμέτωποι με τις αντίξοες συνθήκες διαπραγμάτευσης στα πλαίσια της Ε.Ε., όλοι μας ονειρευόμαστε μια ισχυρή Ελλάδα, που –υπό ιδανικές συνθήκες- θα μπορούσε αυτόνομα και αυτόβουλα να απαιτεί την εφαρμογή της «διεθνούς νομιμότητας», σε ένα περιβάλλον όπου η νομιμότητα συμβαδίζει με τη δικαιοσύνη, μια δικαιοσύνη βέβαια συμβατή με τις εθνικές μας επιδιώξεις.

Στην πραγματικότητα, η δικαιοσύνη που απολαμβάνει μια χώρα κράτος-μέλος της Ε.Ε. είναι πολύ πιο ισχυρή από αυτή που απολαμβάνουν κράτη «ελεύθερα, αδέσμευτα και ανεξάρτητα». Στο διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει χώρος για ένα «κοινό» περί δικαίου αίσθημα, επειδή κοινό είναι μόνο ότι έχει συμφωνηθεί στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης. Για παράδειγμα, σε δυο χρόνια η κυβέρνηση Ομπάμα θα αποτελεί παρελθόν. Πρόκειται για μια Προεδρία που ξεκίνησε με ένα προκαταβολικό Νόμπελ Ειρήνης και προσδοκίες στις οποίες μάλλον κανείς δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί. Στο μέλλον, ίσως κάποιοι θα θυμόμαστε την Προεδρία Ομπάμα για τη συνεισφορά της στην παγκόσμια ειρήνη. Όμως, είναι πολύ πιο πιθανό να τη θυμόμαστε για την επιτυχία ή την αποτυχία της συμφωνίας Διατλαντικού Συνεταιρισμού Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ) μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ. Και επειδή η υστεροφημία είναι πολύ ισχυρό κίνητρο, μια κάποια συμφωνία μπορεί τελικά να υπάρξει.

Στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης που αισίως οδεύει στον έβδομο κύκλο της, οι διαφορές που αντιμετώπισαν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ δεν ήταν αμελητέες. Οι δυο παραδοσιακοί οικονομικοί, εμπορικοί και στρατιωτικοί εταίροι είχαν εδώ και δεκαετίες κλείσει όλες τις «εύκολες» συμφωνίες. Οι διαφορές που παραμένουν έχουν γερά θεμέλια. Η Ευρώπη, για παράδειγμα, θέλει να προστατεύσει τα αγροτικά προϊόντα ονομασίας προέλευσης, θέλει σήμανση και έλεγχο της πώλησης γενετικά τροποποιημένων προϊόντων, και θέλει προστασία της πολιτιστικής της βιομηχανίας. Ας φανταστούμε όμως τι θα συνέβαινε εάν σε μια παρόμοια διαπραγμάτευση δεν εισερχόμασταν ως ‘Ευρώπη’, αλλά ως η μικρή πλην όμως κυρίαρχη Ελλάς.

Το κάθε ζήτημα που διαπραγματεύονται οι Βρυξέλλες με την Ουάσιγκτον έχει τη δική του βαρύτητα. Ο ‘διάβολος’ όμως φαίνεται ότι ίσως κρύβεται τελικά στη διαδικασία επίλυσης διαφορών που θα προκύψουν στο μέλλον, μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Υπό αυτό το πρίσμα, ένα από τα ζητήματα που τίθενται είναι η διαδικασία επίλυσης διαφορών μεταξύ ιδιωτών επενδυτών και κρατών (ISDS). Παρόμοιες ρυθμίσεις πρωτοεμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1960 με σκοπό να προστατέψουν επενδυτές από τον κίνδυνο κατασχέσεων και αυθαίρετων απαλλοτριώσεων, δίνοντας σε ιδιώτες το δικαίωμα να κινούνται δικαστικά ενάντια σε κράτη, όταν αυτά νομοθετούν με τρόπο που θίγει τα συμφέροντά τους, με τρανταχτό παράδειγμα τις κρατικοποιήσεις. Κι αυτό, για την προστασία ακριβώς των

ιδιωτών έναντι της κρατικής αυθαιρεσίας, επιστρατεύοντας μάλιστα στρατιές εξαιρετικών δικηγόρων, αλλά περιορίζοντας ωστόσο σημαντικά την πολιτική κυριαρχία κυβερνήσεων.

Και δεν μιλάμε για χώρες μικρές, όπως ο Ισημερινός, που καλείται να αποζημιώσει πετρελαϊκές εταιρείες επειδή έκλεισε ρυπογόνες μονάδες άντλησης πετρελαίου στην καρδιά του Αμαζονίου. Πρόσφατα, μια Σουηδική εταιρία παραγωγής ενέργειας πέτυχε αποζημίωση δισεκατομμυρίων από την κυβέρνηση Μέρκελ, επειδή η Γερμανία αποφάσισε την σταδιακή κατάργηση της χρήσης πυρηνικής ενέργειας. Στο μεταξύ, μια πολυεθνική καπνοβιομηχανία ετοιμάζεται να σύρει την Αυστραλία στα δικαστήρια προκειμένου να αποζημιωθεί για την εξαιρετικά αυστηρή πολιτική τής χώρας στη σήμανση του καπνού. Με άλλα λόγια, η δημοκρατία και η προάσπιση του «κοινού» περί δικαίου αισθήματος δεν αποτελούν αυτονόητες και δεδομένες έννοιες. Η προάσπισή τους απαιτεί, για διαφορετικούς λόγους, διαρκή επαγρύπνηση, προετοιμασία και συμμαχίες.

Ολοένα και περισσότερο, τα κράτη έχουν να επιλέξουν μεταξύ συνασπισμών, χώρες με τις οποίες μοιράζονται ένα «κοινό» περί δικαίου αίσθημα, ή έναν περήφανο και εν πολλοίς μοναχικό δρόμο, που σπάνια καταλήγει στην έκφραση μιας αυθεντικότερης και ουσιαστικότερης δημοκρατίας. Συχνά, καταλήγει απλά σε αδυναμία ή, ακόμα χειρότερα, συμμαχίες ανάγκης που οδηγούν σε υποτέλεια. «Η σκληρή πραγματικότητα της Ε.Ε.», για παράδειγμα, ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα της Ουκρανίας.

Το δίκαιο δεν είναι μόνο το δίκαιο του φαινομενικά ισχυρού σε μια διαπραγμάτευση. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το δίκαιο δεν είναι ποτέ το δίκαιο του αδυνάμου.

* Η κυρία Βάσω Κόλλια είναι Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία