Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




....θεωρούνταν αγνοούμενος για περισσότερα από 70 χρόνια


Η βέρα Βρετανού λοχία που χάθηκε στην Αλβανία, στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψε στην οικογένειά του...



Τίρανα

 Ο λοχίας Τζον Τόμσον, μηχανικός πτήσεων ειδικών αποστολών των βρετανικών δυνάμεων, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, θεωρείτο αγνοούμενος για περισσότερα από 70 χρόνια. Όχι πλέον...

   Τη Δευτέρα, η βέρα του μαζί με ένα κουτί με συντρίμμια από το βομβαρδιστικό Halifax, στο οποίο επέβαινε και το οποίο, όπως προέκυψε τελικά, συνετρίβη, "επέστρεψε" στην 92χρονη αδελφή του Ντόροθι Γουέμπστερ, όπως αναφέρει ρεπορτάζ του Associated Press που προβλήθηκε από το αμερικανικό δίκτυο ABC.

   Το αεροσκάφος, στο οποίο επέβαιναν συνολικά επτά άτομα συνετρίβη στην Αλβανία στις 29 Οκτωβρίου 1944, ενώ μετέφερε βοήθεια στις δυνάμεις που πολεμούσαν κατά των ναζί.

   Το 1960, ο Γιάχο Τζάλα (Jaho Cala), ο οποίος δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, βρήκε το δάχτυλο του Τζον Τόμσον, μαζί με τη βέρα, σε ορεινή περιοχή, στην Αλβανία, περίπου 40 χλμ βόρεια των Τιράνων. Κράτησε το δαχτυλίδι και το έκρυψε στο σπίτι του, καθώς φοβόταν να το δείξει στις τότε κομμουνιστικές αρχές.

   Ο Τζάλα ζήτησε από τον γιο του, τον Τζεμίλ, να αναζητήσει την οικογένεια του ιδιοκτήτη. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Τζεμίλ ήρθε σε επαφή με τις πρεσβείες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, δυο χώρες που συνέβαλαν στην απελευθέρωση της Αλβανίας από τους ναζί, μόλις έναν μήνα μετά τον θάνατο του Τόμσον.

   Ύστερα από ένα τρίμηνο, η βρετανική πρεσβεία επιβεβαίωσε ότι ιδιοκτήτης του δαχτυλιδιού είναι ο Τόμσον και ενημέρωσε για την τύχη του την οικογένειά του καθώς και τις οικογένειες των άλλων έξι ατόμων που επέβαιναν στο ίδιο αεροσκάφος.

   "Περιμέναμε 70 χρόνια. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι είμαστε εδώ, σήμερα, τιμώντας το γεγονός αυτό, ύστερα από τόσο καιρό" δήλωσε η 92χρονη Ντόροθι Γουέμπστερ, στην τελετή που πραγματοποιήθηκε στο αλβανικό υπουργείο Άμυνας".

   "Όλα αυτά τα χρόνια ήταν μια ιστορία απώλειας" ανέφερε, από την πλευρά του, ένας από τους γιους της 92χρονης, ο Άλαν Γουέμπστερ. "Γνωρίζουμε πλέον σχεδόν όλα όσα συνέβησαν. Υπάρχει μια αίσθηση πως 'έκλεισε'. Γνωρίζουμε πού είναι ο Τζον. Είναι κάπου εκεί, στα βουνά" πρόσθεσε.

   Ο αδελφός του Άλαν, Μπράιαν Γουέμπστερ, ανέφερε πως η γιαγιά κι ο παππούς του δεν κλείδωναν ποτέ το σπίτι τους στο Μάτλοκ, στην επαρχία Ντέρμπισαϊρ, στη Μ. Βρετανία, επειδή περίμεναν τον αγνοούμενο γιο τους. Οι βρετανικές αρχές δεν τους είπαν ποτέ, τίποτα για τον Τζον Τόμσον καθώς συμμετείχε σε "μυστική αποστολή στην Αλβανία" ανέφερε η οικογένεια του Βρετανού λοχία.

   Καθώς οι πρεσβείες των ΗΠΑ και της Βρετανίας άρχισαν να μαζεύουν στοιχεία γύρω από το δαχτυλίδι βρήκαν ότι η επιγραφή "Joyce&John" που ήταν χαραγμένη στο εσωτερικό της βέρας ανήκε στον Βρετανό λοχία και τη σύζυγό του Τζόις.

    Η Τζόις ξαναπαντρεύτηκε λίγο μετά την απώλεια του Τζον, αλλά σύμφωνα με την οικογένεια του τελευταίου δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του AP.

   Στην τελετή στο υπουργείο Άμυνας της Αλβανίας, η αρμόδια υπουργός Μίμι Κοδέλι τόνισε, απευθυνόμενη προς την Ντόρορι Γουέμπστερ: "Ο αδελφός σας βοήθησε στην απελευθέρωση της χώρας μου.

   Ο Τζεμίλ Τζάλα, από την πλευρά του, δήλωσε ανακουφισμένος για το γεγονός ότι μπόρεσε να εκπληρώσει την επιθυμία του πατέρα του και να επιστρέψει το δαχτυλίδι στην οικογένεια του ιδιοκτήτη του.

   "Θα πάω στον τάφο του και θα τού πω να αναπαυθεί εν ειρήνη, αφού η επιθυμία του έχει εκπληρωθεί" ανέφερε χαρακτηριστικά.
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία