Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Κέιλ: Ο πρωταγωνιστής του πιο υγιεινού εθισμού



Aθήνα - (Ανταπόκριση)

 Ξεχασμένη η λαχανίδα της κατοχής επανήλθε τα τελευταία χρόνια καρφιτσωμένη με αστέρια michelin, με τα χαρακτηριστικά της υπερτροφής και τα καλά της ωμοφαγίας. Το κέιλ (κale), ο «βασιλιάς των λαχανικών», όπως το χαρακτηρίζουν, έχει γίνει ο πρωταγωνιστής του πιο υγιεινού εθισμού, που έχει κατακλύσει όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και βραβευμένα εστιατόρια από το Μανχάταν έως την Κοπεγχάγη. Στα ιχνοστοιχεία του ορκίζονται ιέρειες της «λαμπερής» εναλλακτικής διατροφής, όπως η Γκουίνεθ Πάλτροου, ενώ εφημερίδες όπως ο Guardian και οι New York Times αφιερώνουν σελίδες για τις αντιοξειδωτικές του ιδιότητες και αναρίθμητες συνταγές.

      Για την ακρίβεια το κέιλ είναι «λάχανο χωρίς κεφάλι», πρωτοξάδελφο της λαχανίδας, όπως λέει η Ίρις Μάλαμα των «ωμών» σνακ Rho Foods. To κέιλ άλλωστε το σύστησε στην ελληνική αγορά τόσο η vegan κολεκτίβα Troo Food Liberation όσο και η Rho Foods με τα τσιπς κέιλ. Τα σγουρά του φύλλα πωλούνται σε αρκετές λαϊκές, ενώ το συναντά κανείς σε «ψαγμένα» μανάβικα, σε καταστήματα βιολογικών προϊόντων ενώ έχει κάνει την εμφάνιση του και ως σαλάτα σε έναν πολύ μικρό αριθμό εστιατορίων.

      Γνωστό από τις αφηγήσεις των γιαγιάδων που έφτιαχναν και θρεπτικές πίτες με λαχανίδα στη διάρκεια της κατοχής, το κέιλ «σνομπαρίστηκε» μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επί δεκαετίες θεωρούνταν μια αδιάφορη και «ταπεινή» πρασινάδα, καθώς ήδη μεσουρανούσαν η ρόκα, το αβοκάντο, τα μανιτάρια πορτομπέλο και οι λιαστές ντομάτες. Το παγκόσμιο κίνημα «από το αγρόκτημα στο τραπέζι» ήταν αυτό που έφερε πίσω τροφές όπως η κινόα, οι σπόροι τσία και φυσικά το κέιλ. Εξαιρετική πηγή αντιοξειδωτικών στοιχείων, έχει υψηλή περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες, σε βιταμίνες Α, C, K, καθώς και του συμπλέγματος των βιταμινών Β και μέταλλα όπως φωσφόρο, κάλιο, μαγγάνιο, σίδηρο και μαγνήσιο. Το κέιλ αποτελεί μια από τις καλύτερες φυτικές πηγές ασβεστίου ενώ η θερμιδική του αξία είναι χαμηλή, με ένα φλιτζάνι από φύλλα να περιέχει μόνο 36 θερμίδες.

      «Είναι ένα από τα πιο κοινά πράσινα λαχανικά σε όλη την Ευρώπη μέχρι τα τέλη του Μεσαίωνα» αναφέρεται στην ιστοσελίδα του Troo Food Liberation. «Η σγουρή ποικιλία καθώς και η πλατύφυλλη ποικιλία υπήρχε στην Ελλάδα τον 4ο αιώνα π.Χ. Το κέιλ (Kale) ανήκει στην οικογένεια Brassica Oleracea. Στην ίδια οικογένεια, ανήκουν μια ευρεία ποικιλία λαχανικών, όπως το μπρόκολο, το κουνουπίδι, τα πράσινα λαχανικά και τα λαχανάκια Βρυξελλών». Η θρεπτική αξία του Κέιλ, ωστόσο, τα ξεπερνά όλα με διαφορά.

      Στην Ελλάδα οι παραγωγοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, στην Αττική, στην Εύβοια στην Κρήτη, αλλά και στη Δράμα. Τα φύλλα Κέιλ αποξηραίνονται σε εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες για να μην χαθεί ούτε ίχνος από τα πολύτιμα ιχνοστοιχεία και με δεδομένη την αύξηση της ζήτησης του εξελίσσεται και σε μια καινοτόμα επιχειρηματική δραστηριότητα μέσα στην κρίση.

      «Το κέιλ ήταν άγνωστο στην ελληνική αγορά» λέει η κ. Μάλαμα «στην Αμερική πρωτογνώρισα τα τσιπς κέιλ και παρατηρούμε τώρα ότι και στην Ελλάδα είναι ένα λαχανικό που "ανεβαίνει". Στη χώρα μας δεν ενθουσιαζόμαστε εύκολα, είμαστε συνηθισμένοι στα λαχανικά. Αλλά το κέιλ είναι ο "βασιλιάς των λαχανικών". Χρησιμοποιούμε αποκλειστικά ελληνικές πρώτες ύλες, και το όνομα Rho παραπέμπει στην ωμοφαγία. Ήδη κάνουμε εξαγωγές στην Αυστρία, μας ανακάλυψαν οι ίδιοι οι Αυστριακοί, γιατί είναι ένας λαός που τρώει σνακ, ενώ πρόσφατα άνοιξε και η αγορά της Κύπρου, μέσω μιας έκθεσης τροφίμων».

      Όσον αφορά στο μαγείρεμα του, το κέιλ είναι ένας κακομαθημένος πρίγκιπας. Θέλει το «μασάζ» του για να μαλακώσουν τα φύλλα του.

      Και για όσες βιάζονται να το γευτούν, μια θαυμάσια συνταγή για κέιλ από το troofoodliberation.com: «Μουλιάζουμε τους γίγαντες από βραδύς και την επόμενη τους βράζουμε μέχρι να μαλακώσουν... Κλασικά πράγματα δηλαδή... Σε ένα βαθύ μπόλ βάζουμε δύο χούφτες ψιλοκομμένο κέιλ, 1 κουταλιά σούπας ελαιόλαδο, 1 κουταλιά σούπας λεμόνι, αλάτι, φρέσκο τριμμένο πιπέρι και μαλακώνουμε το κέιλ με τα χέρια σαν να του κάνουμε μασαζ! Για κανένα λεπτό... Μετά προσθέτουμε τους γίγαντες και αφήνουμε να μαριναριστούν για κανένα δεκάλεπτο!» Και άλλη μια συνταγή από το σάιτ της Γκουίνεθ Πάλτροου: http://goop.com/recipes/kale-and-butternut-squash-lasagna/. Περισσότερα για το κέιλ στις ιστοσελίδες :

www.troofoodliberation.com

www.rhofoods.com
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία