Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Εντοπίστηκε εξαμελής ιταλική οικογένεια στην οποία κανείς δεν νιώθει πόνο, εξαιτίας ενός γονιδίου



Πηγή New Scientist.-

 Με το ζόρι τα έξι μέλη μιας ιταλικής οικογένειας νιώθουν ένα αμυδρό πόνο, αν κάψουν το χέρι τους ή πάθουν κάταγμα. Οι επιστήμονες που ανακάλυψαν και μελέτησαν αυτή τη σπάνια περίπτωση, διαπίστωσαν ότι και οι έξι έχουν μια κοινή γονιδιακή μετάλλαξη που τους προκαλεί πολύ μειωμένη ευαισθησία στα ερεθίσματα του πόνου.

   Πρόκειται για μια 78χρονη γυναίκα, τις δύο μεσήλικες κόρες της και τα τρία παιδιά των τελευταίων. Κανείς τους δεν νιώθει πόνο, όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, με συνέπεια να μη συνειδητοποιούν καν ότι έχουν τραυματισθεί από κάτι.

   Όταν εξετάσθηκαν από τους γιατρούς, βρέθηκαν κατάγματα στα χέρια και στα πόδια τους που δεν είχαν καταλάβει ότι τα είχαν πάθει όλο αυτό τον καιρό.

   «Μερικές φορές νιώθουν λιγάκι πόνο στην αρχή, μόλις γίνεται το σπάσιμο, αλλά ο πόνος τους πολύ γρήγορα φεύγει» δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής Τζέιμς Κοξ του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου (UCL), σύμφωνα με το New Scientist

   Οι ιατρικές εξετάσεις έδειξαν ότι και τα έξι μέλη της οικογένειας έχουν φυσιολογικό αριθμό νεύρων στο δέρμα τους, αλλά όλοι διαθέτουν μια γενετική μετάλλαξη στο γονίδιο ZFHX2.

   Οι επιστήμονες «διέγραψαν» αυτό το γονίδιο σε ποντίκια και διαπίστωσαν ότι τα πειραματόζωα έγιναν υπερευαίσθητα στα θερμοκρασιακά ερεθίσματα, αλλά σχεδόν αναίσθητα στην πίεση της ουράς τους. Αυτό δείχνει ότι το συγκεκριμένο γονίδιο εμπλέκεται στο αίσθημα του πόνου και στο πόσο οδυνηρό είναι αυτό.

   Όταν τα ποντίκια τροποποιήθηκαν γενετικά, ώστε να φέρουν στο DNA τους το ίδιο μεταλλαγμένο γονίδιο με την ιταλική οικογένεια, τα ζώα έγιναν πολύ λιγότερο ευαίσθητα στα επώδυνα ερεθίσματα της θερμότητας. Το ZFHX2 φαίνεται να ελέγχει τη δραστηριότητα και άλλων 16 γονιδίων, μερικά από τα οποία ρυθμίζουν το αίσθημα του πόνου.

   Οι ερευνητές θα μελετήσουν περαιτέρω πώς ακριβώς αυτά τα γονίδια μειώνουν το αίσθημα του πόνου, με την ελπίδα ότι μπορεί να αναπτύξουν ένα νέου τύπου αναλγητικό φάρμακο στο μέλλον ιδίως για ανθρώπους που πάσχουν από χρόνιους πόνους και αδυνατούν να βρουν ανακούφιση με τις υπάρχουσες θεραπείες.

   Υπάρχει ακόμη η πιθανότητα να βρεθεί τρόπος η εξαμελής οικογένεια να πάψει να είναι αναίσθητη στον πόνο, ώστε να μην τραυματίζεται τόσο εύκολα. Αλλά, όταν οι ερευνητές το είπαν αυτό, η οικογένεια απάντησε στους επιστήμονες ότι θέλει να μείνει όπως είναι!

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία