Οι μεγάλες Δυνάμεις μπορεί να κάνουν τα πάντα,   προκειμένου να κυριαρχήσουν εθνικά και να συρρικνώσουν  προσφυγικούς πληθυσμούς που φοβούνται ότι, αν   διατηρήσουν την ταυτότητά τους, θα τις απειλήσουν.

            Τα χρόνια του Λιμού 1845-1852 είναι μοιραία για την  Ιρλανδία. Ο παλιός ιρλανδικός κόσμος με τα πανάρχαια ήθη  και έθιμα, έπαψε να υπάρχει όταν το Βρετανικό κράτος μεγεθύνθηκε σμικρύνοντάς τον. Η πείνα και η ανασφάλεια δημιούργησαν χιλιάδες μετανάστες που κατέφευγαν όπου μπορούσαν. Οι περισσότεροι απ' αυτούς αναγκάζονταν να  ενταχθούν πολιτιστικά στο μοντέλο του κράτους που τους  φιλοξενούσε, χάνοντας ακόμα και τη γλώσσα τους.

            Ελάχιστοι μπόρεσαν να επιβιώσουν και να κάνουν αισθητή την Ιρλανδική τους παρουσία.

             Ιδιαίτερα θα συγκινηθεί ο Έλληνας αναγνώστης από το   δράμα του Ιρλανδικού λαού που έχασε την πατρίδα του,  αλλά τα κατάφερε να επιβιώσει, διατηρώντας μια μακρόχρονη συνέχεια των παραδόσεών του, ζώντας σε ξένους τόπους. Οι Βρετανικές εκκαθαρίσεις είχαν ως σκοπό να              αναγκάσουν τους Ιρλανδούς να αφομοιωθούν από τη Μεγάλη  Βρετανία, και να αποτελέσουν εθνική μειονότητα, χάνοντας  σιγά-σιγά τη θρησκεία και τη γλώσσα τους. Δεν το πέτυχαν όμως.

             Το βιβλίο είναι μια προσφορά σ' αυτόν τον Ιρλανδικό  αγώνα.

"Ο Μάϊκλ μπορούσε να πουλήσει το βιολί του. Όμως της  Έλεν θα της έλειπε πάρα πολύ. Η μουσική του την ανέβαζε στα ουράνια, γλύκαινε την ψυχή της κι έδιωχνε από

μέσα της τις έγνοιες. Κι ακόμη, η μουσική ήταν η λευτεριά του  λαού. Πουλώντας το, ήταν σαν να πουλούσαν την πατρογονική κληρονομιά. Θα ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή πράξη. Θα ήταν μια παραδοχή ήττας."                                                                                                             σ.136

            "Την έθλιβε η σκέψη πως η φωτιά τους θα έσβηνε για πάντα  στην κοιλάδα. Ήξερε ότι,

μόλις θα έφευγαν, θα έσβηναν  και οι ίδιοι από τη γη. Και όχι μόνο οι ίδιοι, αλλά και  οι πατέρες των πατέρων τους - και άλλοι ακόμα πιο πίσω.

             Η μετανάστευση ήταν θάνατος. Διπλός θάνατος: Γι' αυτόν  που έφευγε, γι' αυτούς που έμεναν πίσω. Δεν ήταν ν'  απορεί κανείς που οι άνθρωποι έκαναν αγρύπνιες για όσους

έφευγαν για να θρηνήσουν αγαπημένους που μετανάστευαν,  για να πενθήσουν τον ξεριζωμό τους από τη ζωή, αφού  ήξεραν ότι ήταν απίθανο να ξαναγυρίσουν.                                       σ.137

Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου

Αδριανού 3,  154 51 Ν. Ψυχικό

Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F 

info@elbi.gr  www.elbi.gr,