Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΟΜΩΣ ΥΠΗΡΧΕ "ΗΘΙΚΟΝ"

Ποιός θα παίξει τον...Αλή  Πασά;

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας





ΔΕΝ γνωρίζω αν η στάση σιωπής της κυβέρνησης απέναντι στις ωμές και πρωτοφανείς προκλήσεις του Τούρκου σουλτάνου αποτελεί "εθνική γραμμή" που ενδεχομένως κρυφίως να συμφωνήθηκε μεταξύ των κομμάτων, (δυσκόλως πιστευτό αυτό το τελευταίο), ή αν η στάση μας κρύβει "τακτική κόμπρας" που επιτίθεται αμυνόμενη για αιφνιδιασμό του εχθρού, εικάζω πάντως πως η αίσθηση ανησυχίας ημών των πολιτών δεν είναι ανάλογη των δραματικών γεγονότων που εξελίσσονται στη γειτονιά μας και των έμμεσων πλην σαφών απειλών του εντελώς ... απασφαλισμένου πολεμοχαρούς και άκρως επικίνδυνου σουλτάνου. 

ΠΙΤΣΙΛΙΚΟΙ, στη γειτονιά μας τα χρόνια τα παλιά αρχίζαμε τον πετροπόλεμο σε όποιον μας απειλούσε και ... ανοίγαμε κεφάλια για ψύλλου πήδημα! "Τούρκους" μας έκαναν, όσοι έκλεβαν τα... πουρνάρια και τα λάστιχα, τις ρόδες που μαζεύαμε για την τσαγκάλα, την μεγάλη φωτιά την Κυριακή της Αποκριάς. Δυο μερόνυκτα πόλεμο κανονικό είχαμε! Με ζημιές αλλά και τραυματίες, "εμείς οι Έλληνες" στο παιχνίδι και οι άλλοι "οι Τούρκοι". Πάντα νικούσαμε τους άπιστους αντιπάλους μας σε όλα τα επίπεδα και ιδιαίτερα στο παιχνίδι με τις σφεντόνες! Σα νάτανε το 21!

ΠΑΙΔΙΑ ήμασταν, όμως μας διέκρινε μια εσωτερική ηρωική εθνική υπερηφάνεια. Ενας ενθουσιασμός. Δεν σηκώναμε μύγα στο σπαθί μας. Δεν αφήναμε τίποτα να πέσει κάτω. Αν μας ...αμολούσαν τότε, νομίζω σίγουρα μέχρι την Άγκυρα θα φτάναμε! Αφού στήνονταν ολόκληρος καβγάς στην τάξη με παρέμβαση και των γονέων  μας (!) για το ποιός θα υποχρεώνονταν και θα πείθονταν να παίξει τον σκληρό Αλή Πασά στο θεατρικό σκέτς του Μαρτίου για την επέτειο  απελευθέρωσης απο τους Τούρκους...

ΣΗΜΕΡΑ  βέβαια τα πράγματα άλλαξαν. Κανείς απο όλους εμάς, τα παιδιά της εποχής εκείνης, δεν παίζει πετροπόλεμο. Τώρα μας απασχολούν άλλα πράγματα. Τα εξοντωτικά μνημόνια πρώτα, οι δυσκολίες της ζωής που τις πολλαπλασίασε η κρίση και σήμερα, πάνω που λέμε να συνέλθουμε, βγήκαν σε πραγματική επίθεση μίσους και θράσους οι Τούρκοι. Ο κίνδυνος ενός πολέμου είναι πλέον αληθινός. Και οι ομάδες του σχολείου δεν πρόκειται να ξαναπαίξουν για πλάκα. Τίποτα στα ψέματα. Τίποτα πλέον δεν υπάρχει απο εκείνες τις ανέμελες εποχές της νιότης. Μόνο μια ελπίδα διατηρήθηκε ζωντανή. Το ηθικό κυρίως εκείνης της γενιάς που με τον τρόπο που καλλιεργήθηκε στα θεατρικά με τον Αλί Πασά τους Κολοκοτρωναίους και τους Μαυρομιχάληδες, αλλά και μετέπειτα με τις παρελάσεις, που ήθελαν οι σημερινοί φωστήρες να καταργήσουν. Ευτυχώς πιστεύω οτι αυτό το ηθικό παραμένει ακμαιότατο! Είθε να βγω αληθινός. 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία