Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Εξαρτάται από το τι ψηφίζουν, λένε Αμερικανοί ψυχολόγοι

Πώς φαντάζονται το πρόσωπο του Θεού οι άνθρωποι;



Πηγή PLoS One

Είναι άραγε ο Θεός -αν υπάρχει- ένας σεβάσμιος γέρος με μακρύ
κατάλευκο μούσι; Είναι όντως αυτή η κυρίαρχη εικόνα στο μυαλό των
ανθρώπων; Όχι κατ' ανάγκη, σύμφωνα με μια νέα έρευνα αμερικανών
ψυχολόγων.

   Παρόλο που τόσοι λογοτέχνες, ζωγράφοι και άλλοι καλλιτέχνες, από
τον Μιχαήλ 'Αγγελο έως...τους Μόντι Πάιθον, έχουν απεικονίσει τον Θεό
έως ένα βλοσυρό ηλικιωμένο λευκό με γενειάδα, η νέα μελέτη αποκαλύπτει
ότι πολλοί άνθρωποι τον φαντάζονται αλλιώς. Επιπλέον, η φανταστική
εικόνα του Θεού εξαρτάται από τον αν κανείς θεωρεί τον εαυτό του
προοδευτικό ή συντηρητικό στα πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

   Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας, με επικεφαλής
τον Τζόσουα Τζάκσον, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό
PLoS One, ζήτησαν δειγματοληπτικά από 511 αμερικανούς χριστιανούς να
περιγράψουν πώς φαντάζονται το Θεό. Οι συμμετέχοντες είδαν επίσης μια
σειρά από πρόσωπα στον υπολογιστή και κλήθηκαν να διαλέξουν κάποιο ως
την πιο πιθανή «προσωπογραφία» του Θεού.

   Στη συνέχεια, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν μια νέα τεχνική για να
συνθέσουν όλες αυτές τις φανταστικές απεικονίσεις σε ένα ενιαίο
«πορτρέτο» του Θεού.

   Η κυριότερη διαπίστωση είναι ότι αρκετοί άνθρωποι φαντάζονται στην
εποχή μας τον Θεό νεότερο, πιο θηλυκό και λιγότερο λευκό από ό,τι
συνέβαινε στο παρελθόν, κάτι που συμβαίνει ιδίως στους πιο
προοδευτικούς. Οι συντηρητικοί τον βλέπουν πιο λευκό, πιο έξυπνο, πιο
γερασμένο και πιο ισχυρό, καθώς επίσης λιγότερο στοργικό απέναντι
στους ανθρώπους, σε σχέση με τους προοδευτικούς.

   «Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι οι συντηρητικοί θέλουν
περισσότερο από ό,τι οι προοδευτικοί να ζουν μια κοινωνία με τάξη,
κάτι που επιτυγχάνεται καλύτερα με έναν ισχυρό Θεό. Από την άλλη, οι
προοδευτικοί δίνουν προτεραιότητα σε μια κοινωνία ανοχής, κάτι που
εξυπηρετείται καλύτερα από ένα Θεό γεμάτο αγάπη» δήλωσε ο Τζάκσον.

   Η μελέτη δείχνει, επίσης, ότι οι νεότεροι σε ηλικία πιστεύουν
περισσότερο σε ένα Θεό αγάπης, ενώ οι γηραιότεροι σε ένα Θεό ισχύος.
Οι πιο όμορφοι στην εξωτερική εμφάνιση φαντάζονται ένα Θεό πιο
γοητευτικό, ενώ οι Αφροαμερικανοί έναν Θεό που μοιάζει μάλλον μαύρος
παρά λευκός.

   «Η τάση των ανθρώπων να πιστεύουν σε ένα Θεό που τους μοιάζει,
πηγάζει με συνέπεια από μια γενικότερη εγωκεντρική μεροληψία. Οι
άνθρωποι συχνά προβάλλουν τις πεποιθήσεις τους στους άλλους και η
μελέτη μας δείχνει ότι σε αυτό δεν διαφέρει ούτε η εμφάνιση του Θεού.
Οι άνθρωποι πιστεύουν τελικά σε ένα Θεό που όχι μόνο σκέπτεται όπως
αυτοί, αλλά μοιάζει και με αυτούς εξωτερικά» δήλωσε ο καθηγητής
ψυχολογίας Κουρτ Γκρέι.

   Με μια βασική διαφορά όμως: Τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες
φαντάζονται ότι ο Θεός είναι άνδρας. Μερικά στερεότυπα δεν φεύγουν
εύκολα...



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία