 |
|
|  |  |  | 
Η Βιέννη η καλύτερη πόλη του κόσμου για ποιότητα ζωής, η Βαγδάτη η χειρότερη
Mercer
Η Βιέννη, η μεγαλοπρεπής πρωτεύουσα της Αυστρίας στον ποταμό Δούναβη, κέρδισε για όγδοη κατά σειρά χρονιά την πρώτη θέση στον ετήσιο κατάλογο της εταιρείας συμβούλων Mercer των πόλεων που προσφέρουν την καλύτερη ποιότητα ζωής, ενώ η Βαγδάτη συνεχίζει να θεωρείται η χειρότερη πόλη να ζήσει κανείς.
Η έρευνα 231 πόλεων βοηθά εταιρείες και οργανισμούς να υπολογίσουν αμοιβές και επιδόματα δυσκολίας διαβίωσης για διεθνή στελέχη. Η εταιρεία κάνει χρήση δεκάδων κριτηρίων όπως πολιτική σταθερότητα, περίθαλψη, παιδεία, εγκληματικότητα, αναψυχή και μεταφορικά μέσα. Η φετεινή έρευνα διεξήχθη, σύμφωνα με τον ιστότοπο της εταιρείας, μεταξύ του Σεπτεμβρίου και του Νοεμβρίου του 2016.
Τα παγκόσμια κέντρα του Λονδίνου, Τόκιο, Παρισιού και της Νέας Υόρκης δεν κατάφεραν να αναρριχηθούν καν στις 30 καλύτερες πόλεις, μένοντας πίσω από τις περισσότερες μεγάλες γερμανικές, σκανδιναβικές, καναδικές, νεοζηλανδικές και αυστραλιανές πόλεις.
Η Σιγκαπούρη είναι η υψηλότερα βαθμολογημένη πόλη της Ασίας, στην 25η θέση, ενώ το Σαν Φρανσίσκο, στην 29η θέση, η καλύτερη των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην Αφρική η καλύτερη είναι το Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής, στην 87η θέση.
Οι 1,8 εκατομμύρια κάτοικοι της Βιέννης οφελούνται από την κουλτούρα των καφενείων και μουσείων, θεάτρων και πολλαπλών θεάτρων όπερας της πόλης. Τα ενοίκια και τα μεταφορικά μέσα της πόλης, της οποίας η αρχιτεκτονική έχει επηρεαστεί έντονα από το παρελθόν της στο επίκεντρο της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, είναι φθηνά συγκριτικά με άλλες δυτικές πρωτεύουσες.
Η Ζυρίχη, το 'Ωκλαντ, το Μόναχο και το Βανκούβερ ακολουθούν τη Βιέννη στον κατάλογο των πέντε πιό ευχάριστων πόλεων που μπορεί να ζήσει κανείς.
Η Βαγδάτη παραμένει στη τελευταία θέση στον κατάλογο. Τα κύματα της θρησκευτικής βίας έχουν ταράξει την ιρακινή πρωτεύουσα από την εισβολή του 2003 της οποίας ηγήθηκαν οι ΗΠΑ.
Έξι χρόνια ενός αιματηρού πολέμου στη Συρία έφεραν τη Δαμασκό στην έβδομη από το τέλος θέση, με τις υπόλοιπες θέσεις στο τέλος της λίστας να καταλαμβάνονται από την Μπανγκί στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, την πρωτεύουσα της Υεμένης Σαναά, το Πορτ-ο-Πρενς της Αϊτής, το Χαρτούμ του Σουδάν και την Ντζαμένα του Τσαντ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
