Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ισχυροί άνεμοι, δριμύ ψύχος, λιγότερο οξυγόνο - η ζωή στην Πουματσανγκτάγνκ

Πως ειναι η ζωή σε υψόμετρο... 5.373 μέτρα;



Πεκίνο.-

Μόλις τρία χρόνια αφού εγκαταστάθηκε στην Πουματσανγκτάγνκ, την κινεζική κωμόπολη με το μεγαλύτερο υψόμετρο, ο Κελτζάνγκ Τσολά έχει ήδη εμφανίσει σημάδια γήρανσης – σημαντική επιδείνωση της μνήμης, απώλεια μαλλιών και βάρους. Ως γραμματέας του κόμματος σε μια μικρή πόλη όπου το προσδόκιμο όριο ζωής είναι κάτω 50 ετών, ο 35χρονος νιώθει ότι βρίσκεται ήδη σε κρίση. «Δεν τολμώ να δουλέψω λιγότερο. Γνωρίζω ότι εάν το κάνω, κάποιος άλλος ίσως έχει την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή», δήλωσε.

Κάθε υψόμετρο πάνω από τα 5.000 μέτρα θεωρείται ως ιδιαίτερα ακατάλληλο για τους ανθρώπους, με σημαντικές επιπτώσεις για την υγεία. Η Πουματσανγκτάνγκ στην Αυτόνομη Περιοχή του Θιβέτ, στα 5.373 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, είναι ένα τέτοιο μέρος. Οι κάτοικοι πρέπει να αντιμετωπίσουν ισχυρούς ανέμους, δριμύ ψύχος και χαμηλότερα επίπεδα οξυγόνου. Οι περισσότεροι πεθαίνουν πριν καν γεράσουν.

«Οι ισχυροί άνεμοι μπορούν να ρίξουν τους τηλεφωνικούς στύλους, ακόμα και να ξηλώσουν την πόρτα του αστυνομικού τμήματος. Κάποια φορά είχαμε διακοπή ρεύματος για μια ολόκληρη εβδομάδα», δήλωσε ο Τσεν Κεμίν, από το αστυνομικό τμήμα της Πουματσανγκτάγνκ.

Με μέση θερμοκρασία μείον επτά βαθμούς Κελσίου, τα πλυντήρια μπορούν να δουλέψουν μόνο εάν ζεσταθούν με καυτό νερό για περισσότερο από μισή ώρα. Οι κάτοικοι πρέπει να σκεπάζονται τουλάχιστον με δύο παπλώματα ακόμα και τις καλοκαιρινές νύχτες.

Η έλλειψη οξυγόνου είναι η μεγαλύτερη δυσκολία. Τα χείλη των κατοίκων έχουν γίνει μπλε καθώς το ποσοστό του οξυγόνου στον αέρα είναι περίπου 40% σε σχέση με αυτό στο επίπεδο της θάλασσας.

«Το άναμμα της φωτιάς καταναλώνει το σπάνιο οξυγόνο, άρα προτιμούμε να σκεπαζόμαστε με περισσότερα παπλώματα για να ζεσταινόμαστε το βράδυ παρά να ανάβουμε τη σόμπα στο δωμάτιο», δήλωσε ο συνοριοφύλακας Τζου Σινγκ. «Καμιά φορά δυσκολεύομαι να αναπνεύσω ακόμα κι όταν κάθομαι», πρόσθεσε.

Το μεγάλο υψόμετρο μπορεί να μετατρέψει μια μικρή αδιαθεσία σε μια κατάσταση που να απειλήσει σοβαρά την υγεία κάποιου. «Είναι δύσκολο να αναρρώσει κανείς από το βήχα απλά παίρνοντας χάπια», δήλωσε ο Σονάμ Νόρμπου, στον οποίο χορηγείται αντιβιοτικός ορός σε τοπική κλινική. Ο ίδιος παντρεύτηκε μια κοπέλα της περιοχής και μετακόμισε εκεί από το Σιγκάτζε, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Θιβέτ.

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, ο πληθυσμός της Πουματσανγκτάγνκ αυξήθηκε από τους 883 κατοίκους το 2000 στους 1.031 πέρυσι. Το μέσο προσδόκιμο όριο ζωής, αν και πάλι χαμηλό, αυξήθηκε από τα 40 στα 49,5 χρόνια.

Χάρη στη στήριξη της κυβέρνησης, η κωμόπολη ήταν από τις πρώτες στο Θιβέτ όπου εξαλείφθηκε η φτώχεια. Το μέσο ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα αυξήθηκε στα 10.110 γιουάν (περίπου 1.500 δολάρια) το 2016, υπερδιπλάσιο του αντίστοιχου ποσού το 2012 (4.000 γιουάν). «Χωρίς τη στήριξη της κυβέρνησης, δεν θα είχαμε τη ζωή που έχουμε σήμερα», δήλωσε η Νταγουά Μπούτρι, κτηνοτρόφος. Η ίδια κερδίζει 3.000 γιουάν το χρόνο, ενώ ο σύζυγός, που είναι αστυνομικός, περίπου 10.000 γιουάν το χρόνο. Μαζί με τα ετήσια επιδόματα των άνω των 10.000 γιουάν από την τοπική κυβέρνηση και τα 4.000 γιουάν επιπλέον που κερδίζουν από το παραδοσιακό θιβετιανό μάλλινο ύφασμα που υφαίνουν και πουλούν, το ετήσιο εισόδημα της οικογένειας είναι περίπου 30.000 γιουάν το χρόνο.

Οι ντόπιοι όπως η Νταγουά Μπούτρι ξέρουν ότι το μέλλον τους επιφυλάσσει καλύτερες ημέρες. Η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει πολλές μονάδες για την επεξεργασία των γαλακτοκομικών προϊόντων και των προϊόντων από βοοειδή για να βοηθήσει τους κτηνοτρόφους να αυξήσουν το εισόδημά τους, ενώ στις οικογένειες με χαμηλό εισόδημα έχουν διατεθεί δωρεάν θερμοκήπια λαχανικών για να κερδίζουν περισσότερα χρήματα. Επιπλέον, όλοι οι χωρικοί θα μετακινηθούν από τα παλιά σπίτια που είναι χτισμένα από πέτρες και λάσπη σε καινούργια, ενισχυμένα με ατσάλι και μπετόν, όταν ζεσταθεί ο καιρός τον Μάιο. Ο 12χρονος Ντάμπα Ράτζε έχει ήδη το δικό του όραμα για το μέλλον της ιδιαίτερης του πατρίδας. Στη ζωγραφιά του, εμφανίζονται στο βάθος χιονοσκεπή βουνά, με τις αγελάδες να βόσκουν στους πράσινους λόφους, ενώ ακριβώς έξω από τα καινούργια σπίτια, ένας δρόμος με πολλές στροφές, στρωμένος όμως με άσφαλτο, τους οδηγεί σε μια νέα ζωή.  



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία