Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Στο Βερολίνο, το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης δρόμου στον κόσμο



Condé Nast Traveller.-

Το Βερολίνο είναι για την τέχνη δρόμου ό,τι το Παρίσι για τα καφέ και το Άμστερνταμ για τα κανάλια.

   Πλέον  η πρωτεύουσα της Γερμανίας - και UNESCO City of Design - φιλοξενεί το Museum of Urban Contemporary Art, το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης δρόμου στον κόσμο.

   Ένα πενταώροφο κτίριο, στη συνοικία Σένεμπεργκ θα στεγάζει έργα 100 από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες δρόμου στον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των Shepard Fairey, 1010, Evol, Icy and Sot, Olek. Περίπου 30 καλλιτέχνες θα καλύψουν με εγκαταστάσεις τις γραμμές τραίνου που είναι ένα γύρω. Η πρόσοψη του κτιρίου θα είναι τυλιγμένη με τεράστιες νωπογραφίες πάνω σε κινητά πάνελ ώστε να ανανεώνονται με καινούργιες.

   «Δεν πρόκειται για στρίμωγμα σ' ένα σπίτι κάποιου πράγματος που ανήκει στον δρόμο» δήλωσε στον «Condé Nast Traveller», ο διευθυντής του πρότζεκτ και επιμελητής του μουσείου, Γιάσα Γιανγκ. «Έχει να κάνει με το να δώσει σε αυτούς τους καλλιτέχνες τη ραχοκοκαλιά ενός ζωντανού μουσείου που αναπνέει, προστατεύοντας τη δουλειά τους και δίνοντας στον κόσμο τη δυνατότητα να πλησιάσει την εμπειρία κάποιου πράγματος το οποίο συχνά καλύπτουν με μπογιά».

   Μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχουν ξεφυτρώσει διάφορα μουσεία τέχνης δρόμου σ' όλον τον κόσμο, αλλά ο Γιανγκ τονίζει πως στο μουσείο στο Βερολίνο εκτίθενται όλα τα είδη της σύγχρονης τέχνης δρόμου: graffiti, paste-ups, sculptures, acrylic designs, τα πάντα.

   Ένας «εναέριος» διάδρομος θα οδηγεί τους επισκέπτες από το ισόγειο μέσα από δύο τεράστιες αίθουσες έκθεσης σε δύο ορόφους στους οποίους διαμένουν και δημιουργούν καλλιτέχνες, των οποίων τα στούντιο θα είναι επισκέψιμα. Ένα αμφιθέατρο θα προσφέρεται για workshops, μια αυλή θα είναι γεμάτη με γλυπτά, και μια βιβλιοθήκη θα δίνει στέγη σε σχετική φιλολογία καθώς και σε φωτογραφίες της αναγνωρισμένης φωτορεπόρτερ Μάρθα Κούπερ, η οποία, τα τελευταία 30 χρόνια, καταγράφει τέχνη δρόμου σε όλον τον πλανήτη.

   «Θα είναι απίστευτο το να περιδιαβαίνεις σε αυτόν τον χώρο. Παλιά, δεν είχες κάπου να πας για να μάθεις για την τέχνη δρόμου. Ελπίζουμε ότι αυτό το μουσείο θα συντελέσει στην αφήγηση των ιστοριών κάποιων από τους καλλιτέχνες-κλειδιά αλλά και τους αναδυόμενους καλλιτέχνες, και να δείξει από μέσα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι» πρόσθεσε ο Γιανγκ.

   Τα τελευταία δέκα χρόνια, η ομάδα Urban Nation - η ομάδα πίσω από την ίδρυση του μουσείου - προσκαλεί εκατοντάδες καλλιτέχνες δρόμου να έρθουν στο Βερολίνο και να εκφραστούν. Τώρα, χάρη σε κρατική επιδότηση ύψους 1 εκατομμυρίου ευρώ και επιπλέον χρηματοδότηση από το ίδρυμα Berliner Leben, η ομάδα απέκτησε μόνιμο χώρο για κάτι που παραδοσιακά ήταν εφήμερο. Και καλεί τους θιασώτες της τέχνης δρόμου να επισκεφθούν αυτόν το χώρο, δωρεάν.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία