|
Ειδήσεις για όλους
Ενας επιφανής παράγοντας τής Ομογένειας
Θεόδωρος Σπυρόπουλος: «Aς γίνουμε εμείς οι ίδιοι η αλλαγή που επιθυμούμε να δούμε στον κόσμο» Θεσσαλονίκη - Αυγ/12.
Καλάβρυτα, 13 Δεκεμβρίου του 1943. Εικόνες κολάσεως, με τους Γερμανούς
να συγκεντρώνουν και να εκτελούν όλον τον άρρενα πληθυσμό της πόλης,
άνω των 12 ετών. Άντρες, πατεράδες, γιοι και αδελφοί, κείτονταν
νεκροί, πλημμυρισμένοι στο αίμα. Το μεγάλο δράμα των Καλαβρύτων είχε
ξεκινήσει.
Εφιαλτικές εικόνες, ειδικά για τα παιδιά, που και σήμερα ακόμη,
εναλλάσσονται ανεξίτηλες στη μνήμη τους. Μεταξύ αυτών και ο Θεόδωρος
Σπυρόπουλος, ο οποίος εδώ και σχεδόν μισό αιώνα (από το 1963) ζει και
δραστηριοποιείται στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο κ. Σπυρόπουλος
συγκαταλέγεται στους επιφανείς ομογενείς της Αμερικής, όχι μόνο ως
επιχειρηματίας, αλλά και ως παράγοντας με μεγάλη προσφορά στα κοινά
της Ελληνικής παροικίας και της Αμερικανικής κοινωνίας.
Σε μία από τις λιγοστές συνεντεύξεις που έχει δώσει, αφού προτιμάει,
όπως λέει, να «μιλάει» με τα έργα του, η συζήτησή μας μαζί του, ξεκινά
από τις εφιαλτικές μνήμες των ημερών εκείνων του ‘43, που οδηγούν κάθε
φορά τα βήματά του, όταν επιστρέφει στη γενέτειρα, στον λόφο του Καπή,
εκεί όπου έλαβαν χώρα τα τραγικά γεγονότα, για να αποτίσει φόρο τιμής
στους αδικοχαμένους Καλαβρυτινούς.
«Οι μνήμες παραμένουν έντονα χαραγμένες στην ψυχή μου και δεν μπορώ να
μην αναρωτηθώ, ακόμα και σήμερα, τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει
έναν άνθρωπο στην ανείπωτη βαναυσότητα που μπορεί να προκαλέσει στον
συνάνθρωπό του;», λέει με πόνο ψυχής ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος.
Από τύχη γλύτωσε από το Ολοκαύτωμα ο πατέρας του, Γιώργος. Ένα χρόνο,
όμως, αργότερα τον συνέλαβαν οι Γερμανοί για να τον πάνε για εκτέλεση,
με την κατηγορία ότι βοηθά τους αντάρτες.
«Νύχτα μπήκαν στο σπίτι, αγριεμένοι, και τον έσυραν μαζί τους, για να
τον πάνε για εκτέλεση. Η μητέρα μου, Ιωάννα, ήταν σε απόγνωση.
Σταυροκοπιόταν. Εγώ και τα πέντε αδέλφια μου, χωρίς λαλιά, κάναμε την
προσευχή μας, όπως μας ικέτευε, παρακαλώντας την Παναγιά να μην
σκοτώσουν οι Γερμανοί τον πατέρα μας», θυμάται με συγκίνηση ο Θεόδωρος
Σπυρόπουλος.
Σαράντα ημέρες κράτησε ο Γολγοθάς του πατέρα και μαζί με αυτόν, όλης
της οικογένειας. Τόσες ημέρες τον βασάνιζαν, για να του αποσπάσουν
πληροφορίες. Δεν λύγησε, ακόμα κι΄ όταν σκηνοθέτησαν την εικονική του
εκτέλεση. Είχε «ατσαλωθεί», άλλωστε, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο,
όταν πήγε εθελοντής με τον Ελληνικό Στρατό στη Μικρά Ασία, όπου
υπηρέτησε στην Αεροπορία του Ναυτικού, στη Σμύρνη.
«Ήταν παλικάρι ο πατέρας. Είχε καλό όνομα. Τον άφησαν, τελικά, αφού
δεν είχαν κανένα επιβαρυντικό στοιχείο σε βάρος του», λέει με
υπερηφάνεια για τον γονιό του ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος, που ως
παρακαταθήκη ιερή έχει τα λόγια του-στάση ζωής για τον ίδιο: να
στηρίζεται πάντα στις δυνάμεις του, να σέβεται τον διπλανό του, να
μοιράζεται τα αγαθά με όσους έχουν ανάγκη, να εξελίσσεται πρωτίστως
πνευματικά.
«Από μικρό παιδί βίωσα τον τρόμο και την ανασφάλεια, μέσα στη δύνη της
εποχής εκείνης, που απεύχομαι καθημερινά, αν είναι δυνατόν να μην τη
ζήσει ποτέ κανείς. Φως ελπίδας ήταν για μένα οι γονείς μου, που
φρόντισαν, πέρα από την στοργή και την αγάπη, να μας δώσουν εξαιρετική
πνευματική αγωγή, μεριμνώντας για τις σπουδές μας. Με δίδαξαν τη
σημαίνει να έχεις υπομονή και επιμονή. Ποτέ δεν τους ξεχνώ και τους
είμαι ευγνώμων για όσα έκαναν για μένα, όπως και στα μεγαλύτερα
αδέλφιά μου», τονίζει ο κ. Σπυρόπουλος, ο οποίος έχει ανακηρυχτεί
Επίτιμος Δημότης Καλαβρύτων, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη συμβολή
του στην ανάδειξη και ανάπτυξη της γενέτειρας.
Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού
Με την Ελλάδα στην καρδιά, που του έμαθε τη σημαίνει Ανθρωπιά και
Φιλότιμο, όπως λέει, λέξη, που διαπίστωσε αργότερα, ότι δεν υπάρχει σε
άλλη γλώσσα, ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60 για σπουδές στη Σουηδία.
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στη Στοκχόλμη. Εκεί γνώρισε και τη
σύντροφο της ζωής του, Έρικκα Κνίκμαν, με την οποία απέκτησαν την κόρη
τους, Μαριάννα, δικηγόρο στο επάγγελμα, η οποία σήμερα είναι Επίτροπος
(Commissioner) της Μητροπολιτικής Περιφέρειας για την Αποκατάσταση των
Υδάτων της Μείζονος περιοχής του Σικάγο.
Σε αυτή την Αμερικανική μεγαλούπολη, όπου τελικά εγκαταστάθηκε το 1963
με τη σύζυγο και το παιδί τους, το όνομα Σπυρόπουλος είχε ήδη τι δική
του, ξεχωριστή ιστορία, που δεν «χωράει» μέσα σε μία συνέντευξη.
Ο παππούς του Θεόδωρου Σπυρόπουλου, Δημήτριος, ήταν αυτός που άνοιξε
το δρόμο προς τη Γη της Επαγγελίας, έχοντας μεταναστεύσει στο Σικάγο
από το 1888. Στο «όνειρο» τον ακολούθησαν τα αδέλφια του Θεόδωρος, το
1898 και Νίκος, το 1904. Ο Θεόδωρος υπηρέτησε κατά το Β’ Παγκόσμιο
Πόλεμο, ως αξιωματικός, στον Ειρηνικό, ενώ ήταν δραστήριο στέλεχος της
πολιτικής και κοινωνικής ζωής του Σικάγου, όπου σε πάρκο του Μπέβερλι
Χιλς υπάρχει και ένα μνημείο προς τιμήν του.
Ο παππούς Δημήτρης πέρασε πολλές δυσκολίες, αλλά καταξιώθηκε. Μετά από
πολλές επιχειρήσεις, ίδρυσε μεγάλη σοκολατοποιία στο κέντρο της πόλης,
ενώ βοήθησε πολλούς ομογενείς. Η προσωπικότητά του δεν πέρασε
απαρατήρητη από αμερικανικές εφημερίδες, που του αφιέρωσαν ολοσέλιδα
δημοσιεύματα, όπως μας είπε ο κ. Σπυρόπουλος. Τα ονόματα του παππού
και των άλλων μελών της οικογένειάς του καταγράφηκαν στην ιστορία της
πόλης, όπως και στο Μουσείο Μετανάστευσης στη νήσο «Ελλις Αϊλαντ» της
Νέας Υόρκης, εκεί όπου πατούσαν για πρώτη φορά το πόδι τους όσοι
μετανάστευαν στην Αμερική.
Τα 100χρονα των Σπυροπουλαίων στο Σικάγο, τίμησε πριν από μερικά
χρόνια η οργάνωση «Chicago Historical Society», όπου την τιμητική
περγαμηνή παρέλαβε ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος.
Δύσκολη αρχή
Ο δρόμος της καταξίωσης για τον Θεόδωρο Σπυρόπουλο στη νέα Γη, που
έμελε να γίνει και πατρίδα, δεν ήταν εύκολος. Έχοντας πάντα να τον
φυλάει ο Σταυρός του πατέρα, με τον οποίο τον είχε τιμήσει ο βασιλιάς,
αντιμετώπισε με στωικότητα όλες τις δύσκολες καταστάσεις. Μεγάλο
χτύπημα για τον ίδιο ήταν η απώλεια του αδελφού του, Νίκου, ο οποίος
δολοφονήθηκε από έναν παρανοϊκό υπάλληλό του, μέσα στο μαγαζί του.
«Περάσαμε πολλές δυσκολίες, έχοντας χάσει το Νίκο. Ηταν το στήριγμά
μου. Η απώλειά του με έκανε να εμβαθύνω στο νόημα της ζωής, της
ανθρώπινης φύσης και ψυχής. Υπήρξαν μέρες που μείναμε και νηστικοί, με
τη σύζυγο και το παιδί μας, έπρεπε όμως να τα καταφέρω», θυμάται ο
Θεόδωρος Σπυρόπουλος. «Εργαζόμουν δεκαοκτώ ώρες το εικοσιτετράωρο. Για
ένα μικρό χρονικό διάστημα δούλεψα στο ανθοπωλείο που είχε τότε ο
παππούς μου. Εργάστηκα και ως πωλητής σε πρατήριο βενζίνης, που είχε
κάποιος Έλληνας, και στη συνέχεια έκανα δική μου επιχείρηση εισαγωγής
μηχανημάτων από τη Γερμανία. Δεν πήγε καλά. Βγήκα, τελικά, στους
δρόμους με το αμάξι μου και πουλούσα ανταλλακτικά αυτοκινήτων και
χημικά, γυρνώντας από μαγαζί σε μαγαζί. Έπρεπε να τα καταφέρω».
Και τα κατάφερε, με επιμονή, υπομονή και σκληρή εργασία, που του έδωσε
ένα ακόμη μάθημα, ότι για να πετύχεις στις συναλλαγές σου πρέπει να
είσαι τίμιος. Καταξιώθηκε στο δύσκολο χώρο των πετρελαιοειδών
προϊόντων. Σήμερα διευθύνει τέσσερις Αμερικάνικες εταιρίες, με πρώτη
την «T.G.S. National Wholesalers».
Προσφορά στην
Ομογένεια
Όσοι γνωρίζουν τον Θεόδωρο Σπυρόπουλο, τονίζουν ότι η επαγγελματική
και οικονομική επιτυχία του, σε καμία περίπτωση δεν αλλοίωσαν το
χαρακτήρα του.
«Παρέμεινε απλός και προσιτός και όσοι συνεργάσθηκαν και συνεργάζονται
μαζί του, γνωρίζουν ότι τον διακρίνει η νηφαλιότητα και σεμνότητα.
Χαρακτηριστικό του γνώρισμα, επίσης, είναι το γεγονός ότι δεν στέκεται
στα λόγια. Είναι άνθρωπος των πράξεων. Ευέλικτος και πρακτικός,
αναζητεί πάντοτε ρεαλιστικές λύσεις στα προβλήματα που προκύπτουν»,
είναι μερικά από τα όσα αναφέρθηκαν κατά την πρόσφατη βράβευσή του από
το Δημοτικό Ραδιόφωνο «Cosmos FM», της Νέας Υόρκης.
Η πορεία που καταγράφει ο κ. Σπυρόπουλου στα δρώμενα της Ομογένειας
των ΗΠΑ, και όχι μόνο, με γνώμονα την ανάδειξη του Ελληνισμού σε
«δύναμη αιχμής», έχει πολλά να επιδείξει με τη σταθερή στάση του σε
καίρια θέματα.
«Με τα κοινά ασχολήθηκα από τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσής μου στην
Αμερική», θα μας πει. «Φυσικά, όπως όλοι οι μετανάστες, ξεκίνησα από
εθνικοτοπικό σύλλογο, και συγκεκριμένα το Σύλλογο Καλαβρυτινών στο
Σικάγο, που είχε ιδρύσει ο παππούς μου. Από το 1966 είμαι μέλος της
AHEPA, αλλά πιο ενεργά ασχολήθηκα από το 1974, αμέσως μετά την
Τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Συνεργάσθηκα με τον πρόεδρο Ευγένιο
Ρωσίδη στο Ελληνο-Αμερικανικό Συμβούλιο και έλαβα μέρος στις
κινητοποιήσεις του Ελληνισμού για το Κυπριακό»
Ενεργό μέλος του Δ.Σ. του American Hellenic Institute, από το 1976,
στηρίζει δυναμικά την προώθηση θεμάτων Ελληνικού ενδιαφέροντος στην
Ουάσιγκτον, ενώ πρωτοστατεί στη δημιουργία του Ελληνο-Αμερικανικού
Εθνικού Συμβουλίου, που ηγήθηκε από την ίδρυσή του το 1992 έως το
2006, όταν εξελέγη Συντονιστής ΣΑΕ, Περιφέρειας ΗΠΑ.
«Η ιδέα της δημιουργίας ενός οργανισμού-ομπρέλα, που θα αγκάλιαζε και
θα συντόνιζε όλες τις δυνάμεις του Ελληνισμού στη Βόρειο Αμερική,
ξεκίνησε το 1971 στη Νέα Υόρκη», θυμάται ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος.
«Τελικά, καρποφόρησε το Νοέμβριο του 1991, όταν είκοσι τρείς
Ελληνο-Αμερικανικές, Καναδικές Κοινότητες, η AHEPA και η τότε
Αρχιεπισκοπή Β. και Ν. Αμερικής, υπέγραψαν τη Διακήρυξη «Φιλίας και
Συνεργασίας». Στη συνέχεια, επικυρώθηκε το Καταστατικό του
Ελληνο-Αμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου στις 28 και 29 Νοεμβρίου του
1992 στη Νέα Υόρκη, όπου οι σύνεδροι με τίμησαν με την εμπιστοσύνη
τους, εκλέγοντάς με πρόεδρο».
Υπό την ηγεσία του, ο Ομογενειακός Οργανισμός κάνει ένα δυναμικό
ξεκίνημα για τη στήριξη του Κυπριακού και Μακεδονικού ζητήματος.
«Διοργανώσαμε τρεις επιτυχημένες διαδηλώσεις για το Μακεδονικό στην
Ουάσιγκτον, το Σικάγο και τη Νέα Υόρκη. Το 1994, με την κινητοποίησή
μας, πετύχαμε την αποστολή 200.000 επιστολών στον τότε πρόεδρο των
ΗΠΑ, ώστε να αποτραπεί η αναγνώριση των Σκοπίων από την Αμερικανική
κυβέρνηση», μας θυμίζει ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος.
Στο ενεργητικό του καταγράφεται και η πρωτοβουλία του να επανεκδώσει
το βιβλίου «The blight of Asia», του Αμερικανού γενικού προξένου στη
Σμύρνη κατά την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής, George Horton,
για να αποσταλεί σε όλα τα μέλη του Αμερικανικού Κογκρέσου και σε
Ευρωπαίους διπλωμάτες που υπηρετούν στην Αμερική.
«Η ιστορία πρέπει να διδάσκεται όχι με σκοπό την καλλιέργεια μίσους
και εκδίκησης αλλά την ολοκληρωμένη γνώση και συνείδηση των λαών,
στοιχεία που καθιστούν την ανθρωπότητα καλά πληροφορημένη και
προετοιμασμένη για το μέλλον», τονίζει ο κ. Σπυρόπουλος.
Τα εθνικά μας θέματα και σήμερα εξακολουθούν να τον απασχολούν και
αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, όπως η τελευταία, όταν έκανε τις ολοσέλιδες
πληρωμένες καταχωρήσεις σε μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες, με
εμπεριστατωμένα ιστορικά στοιχεία και πολιτικά γεγονότα για το θέμα
της ονομασίας της πΓΔΜ, ενόψει της Συνόδου του ΝΑΤΟ, στο Σικάγο, τον
περασμένο Μάιο.
«Ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσα να πράξω σε μία ακόμη κρίσιμη για
την Ελλάδα στιγμή», αρκείται να μας πει.
Αναγκαία η
ενότητα της Ομογένειας
Αν κάτι επιθυμεί διακαώς ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος να γίνεται πράξη,
είναι η ενότητα της Ομογένειας. Ο ίδιος επεδίωξε πολλές φορές
στενότερη συνεργασία μεταξύ Ελληνικής Πολιτείας και Ομογένειας, ειδικά
στα εθνικά μας θέματα. Προς την κατεύθυνση αυτή, ανέλαβε πρωτοβουλίες
και οργάνωσε τρεις κοινές συσκέψεις προέδρων Ομογενειακών Οργανισμών,
σε συνεργασία με τους δύο τελευταίους πρέσβεις της Ελλάδας στην
Ουάσιγκτον, Αλέξανδρο Μαλλιά και Βασίλη Κασκαρέλη.
Από την αρχή της ανάμειξής του με τα κοινά της Ομογένειας, στήριξε και
στηρίζει, ενεργά και την ανάδειξη πολιτικών Ελληνοαμερικανικής
καταγωγής και φιλελλήνων. Υπήρξε, ακόμη, εμπνευστής, ιδρυτικό μέλος
και κύριος χορηγός της Διεθνούς Εκθέσεως «Ερμής», με όραμα την
ανάπτυξη της οικονομικής διπλωματίας Ελλάδας - Αμερικής. Διετέλεσε,
ακόμη, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων στο Σικάγο.
Ένα κομμάτι, για το οποίο ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος αρνείται να μιλήσει
είναι η φιλανθρωπική του δράση, ενώ στην πορεία του, εκτός από την
οργανωμένη ομογένεια, στήριξε πάντοτε και τον Ομογενειακό Τύπο, το
ρόλο του οποίου θεωρεί καθοριστικό.
Η Παιδεία
μας είναι το «όχημα» για το μέλλον του Ελληνισμού
Πέρα από τα εθνικά θέματα, ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος καταβάλλει άοκνες
προσπάθειες για την ανάδειξη της Ελληνόγλωσσης Παιδείας, ως ζήτημα
πρώτης προτεραιότητας. Συνέβαλε καθοριστικά στη διάδοση του θεσμού των
charter schools και στην υποστήριξη των ομογενών εκπαιδευτικών.
Ενίσχυσε οικονομικά πλήθος πανεπιστημιακών προγραμμάτων, κοινοτικών
σχολείων, προγραμμάτων ανταλλαγής φοιτητών με Ελλάδα και υποτροφιών,
καθώς και συνέδρια που αφορούν στην προβολή του Ελληνισμού σε
πανεπιστήμια της Ελλάδας και της Αμερικής. Η φιλοσοφία του στηρίζεται
στην πεποίθηση ότι «Η Παιδεία μας είναι το «όχημα» για το μέλλον του
Ελληνισμού».
«Το πολύτιμο αγαθό της Ελληνικής Παιδείας, που κληρονομήσαμε ως έθνος,
οφείλουμε να το διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού», θα μας πει. «Η χώρα
που μας φιλοξενεί και στηρίζει την πολιτισμική διαφορετικότητά, μάς
επέτρεψε, διαχρονικά, όχι μόνο να χτίσουμε δικά μας σχολεία, αλλά
προωθεί την Ελληνική Παιδεία και Γλώσσα, μέσα από πολιτειακά
προγράμματα σε σχολεία και πανεπιστήμια, κάτι που πρέπει να
εκμεταλλευτούμε στο έπακρο. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, την ευθύνη που
φέρουμε συλλογικά ως ομογένεια και ο καθένας μας ατομικά για τη
συνειδητή ανάκτηση και διάδοση της Παιδείας μας και των ακατάλυτων
αξιών που μεταφέρει. Το οφείλουμε όχι μόνο στις μετέπειτα γενιές, αλλά
και στους αμέτρητους φιλέλληνες που έχουμε παγκοσμίως».
«Φύτεψε
τις Ρίζες σου στην Ελλάδα»
Από το 1994 ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος είναι πρόεδρος του
Ελληνο-Αμερικανικού Ιδρύματος «Φύτεψε τις Ρίζες σου στην Ελλάδα»,
επίτιμο μέλλος του οποίου είναι-μεταξύ άλλων-και η Χίλαρη Κλίντον. Από
τότε, μέχρι σήμερα, το ίδρυμα έχει πραγματοποιήσει πολλές δεκάδες
αναδασώσεις σε ορεινές περιοχές και ακριτικές περιοχές, σε συνεργασία
με Δήμους και Κοινότητες, τους οποίους επιχορηγεί σε μία προσπάθεια να
προωθηθεί ο εθελοντισμός στην Ελλάδα, ιδίως στη νέα γενιά.
«Μεγάλη χαρά νιώθω κάθε φορά όταν λαμβάνουμε φωτογραφικό υλικό και
βίντεο από αναδασώσεις που διοργανώνουμε στην Ελλάδα, βλέποντας
μαθητές, έφηβους, αλλά και άτομα τρίτης ηλικίας και με ειδικές
ανάγκες, από δεκάδες περιοχές της Ελλάδας, να παίρνουν μέρος στις
δενδροφυτεύσεις», μας είπε ο κ. Σπυρόπουλος, και ευχαρίστησε το ΑΜΠΕ
για την προβολή των δράσεων του Ιδρύματος.
Σταθερές απόψεις για το ΣΑΕ
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος συμμετείχε
ενεργά στις συζητήσεις για τη δημιουργία του Συμβουλίου Απόδημου
Ελληνισμού (ΣΑΕ). Εξ αρχής και με κάθε τρόπο τόνιζε την αναγκαιότητα,
το ΣΑΕ να είναι ανεξάρτητο, οικονομικά και πολιτικά, από την εκάστοτε
ελληνική κυβέρνηση.
«Ήταν λάθος, εξ αρχής, να εξαρτάται το ΣΑΕ από την ελληνική Πολιτεία.
Χωρίς καμία έπαρση, θα σας πω ότι η άποψή μου αυτή, που την έχω
εκφράσει επανειλημμένα όλα αυτά τα χρόνια, δικαιώνεται αφού πλέον την
ανάγκη για ανεξαρτητοποίηση του ΣΑΕ την υιοθετεί όλος ο πολιτικός
κόσμος της Ελλάδας. Σας θυμίζω, ότι από τον Φεβρουάριο του 2010
ζήτησα, με ανοιχτή επιστολή, να σταματήσει η κρατική επιχορήγηση της
οργάνωσης. Ειδικά στις δύσκολες ώρες που περνάει η Πατρίδα, δεν
νοείται κανείς να περιμένει χρηματοδότηση για συνεδριάσεις και
παγκόσμιες συνελεύσεις. Εμείς είμαστε αυτοί που θα πρέπει να
βοηθήσουμε, με κάθε τρόπο, όπως έπραξε ιστορικά σε όλες τις κρίσιμες
καμπές της ιστορίας μας ο ελληνισμός της Διασποράς».
Η ενεργοποίησή του στο ΣΑΕ, το 2006, όταν εκλέχθηκε Συντονιστής της
Περιφέρειας ΗΠΑ, οφείλεται, όπως μας είπε, στην επιδίωξή του να
συμβάλει στην αλλαγή του Νόμου που διέπει τη λειτουργία του θεσμού,
ώστε να καταστεί λειτουργικός, αποτελεσματικός και αντιπροσωπευτικός
του Ελληνισμού του Εξωτερικού.
«Ο διάλογος ξεκίνησε, έμεινε όμως στα μισά του δρόμου, ας μου
επιτραπεί η έκφραση», σημειώνει χαρακτηριστικά. «Όπως ναυάγησε και η
πρότασή μου, από το 2009, προς την Ελληνική κυβέρνηση για την έκδοση
ομογενειακών ομολόγων, στα πρότυπα των επιτυχημένων Ισραηλινών
ομολόγων, για να βοηθηθεί η Ελλάδα. Ελπίζω, σε ό,τι αφορά στο ΣΑΕ, να
βρεθεί η «χρυσή τομή». Περιμένω πολλά από το νέο υφ. Εξωτερικών,
Κωνσταντίνο Τσιάρα, καθώς έχει δείξει ότι προτίθεται να ασχοληθεί με
το θέμα, ώστε να κερδίσει ξανά το ΣΑΕ την εμπιστοσύνη της Ομογένειας.
Πιστεύω πώς είναι η τελευταία ευκαιρία για το ΣΑΕ. Οι δικαιολογίες για
καθυστερήσεις και πολιτικά παιγνίδια τελείωσαν».
Σε ερώτηση για το αν θα διεκδικήσει τον προσεχή Δεκέμβριο την
προεδρεία της οργάνωσης στην Ζ΄ Παγκόσμια Συνέλευση, ο Θεόδωρος
Σπυρόπουλος απαντά πως, η απόφασή του «θα εξαρτηθεί από τις
ειλικρινείς προθέσεις, για αλλαγή του νόμου περί λειτουργίας του ΣΑΕ,
οι οποίες θα εκφραστούν στην πράξη από τους νομοθέτες».
Στο σημείο, αυτό, επισημαίνει ότι η Ομογένεια, αντίστοιχα, θα πρέπει
να συνειδητοποιήσει πως για να πετύχει ένας θεσμός πρέπει να δείξει με
συνέπεια, ενδιαφέρον για την εξέλιξή του. Και ακόμη, να αναρωτηθεί εάν
οι υπάρχουσες δομές και οι καταστατικοί τους σκοποί εκφράζουν τη
σύγχρονη ομογένεια.
Σήμερα οι ανάγκες είναι διαφορετικές, κυρίως των νέων γενεών Ελλήνων
ομογενών, που έχουν τελείως διαφορετική αντίληψη, ανάγκες, επιθυμίες
και ζητούμενα. Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η στήριξη των νέων μας, στους
οποίους πρέπει να δώσουμε το προβάδισμα και τα εχέγγυα εκείνα που θα
τους επιτρέψουν να γίνουν οι αυριανοί ικανοί ηγέτες σε όλους τους
κοινωνικούς και επαγγελματικούς τομείς στις Ηνωμένες Πολιτείες», λέει
ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος και καταλήγει: «Σε μια εποχή, όπου η μόνη
σταθερά είναι η αλλαγή, ας μην την φοβηθούμε κι ας γίνουμε εμείς οι
ίδιοι η αλλαγή που επιθυμούμε να δούμε στον κόσμο».
<< Πίσω
|
 |
|
