Με αφορμή το ετήσιο μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη οι πολιτικοί φίλοι του εκθειάζουν τα «οράματά» του και τα «επιτεύγματά» του και τον αναγορεύουν ως «εθνάρχη».

Ανθρώπινα δεν θα τον κρίνω γιατί δεν τον γνώρισα. Μόνο να πω τα συλλυπητήριά μου στην οικογένειά του.

Για  την πολιτική του διαδρομή, τώρα μετά το ετήσιο μνημόσυνο του, να αναφέρω τα εξής τα οποία έζησα, όπως και όλοι οι Έλληνες της γενιάς μου, και τα οποία δεν ξεχνιούνται:

ΔΕΝ μπορεί να ξεχαστεί ο ρόλος του για την λεγόμενη «αποστασία» που μαζί με τον Πέτρο Γαρουφαλιά και το παλάτι έκαμαν το πραξικόπημα  εκείνο, εναντίον του Γεωργίου Παπανδρέου του «Γέρου της Δημοκρατίας».

ΔΕΝ ξεχνιούνται τα λεγόμενα Ιουλιανά και ο θάνατος (δολοφονία) του Σωτήρη Πέτρουλα το 1965.

ΔΕΝ ξεχνιέται η 7χρονη Χούντα που ακολούθησε ως αποτέλεσμα της αποστασίας.

ΔΕΝ ξεχνιέται η διχοτόμηση της Κύπρου ως αποτέλεσμα των ενεργειών της Χούντας.

ΔΕΝ ξεχνιέται το μίσος του για τον Μακάριο της Κύπρου που τον αποκαλούσε «μωροκαλόγηρο».

ΔΕΝ ξεχνιέται η δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα το 1991 από στέλεχος της ΝΔ για να υπερασπιστεί την εκπαιδευτική πολιτική τού πρωθυπουργού που ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Οι πελατειακές σχέσεις και η διαπλοκή, ήταν ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής του διαδρομής και δράσης. Ο Στέφανος Μάνος πρώην υπουργός του, έγραψε σε νεκρολογία του στην καθημερινή, για να τον εξυμνήσει:  «Ηγεμόνευε τηρώντας και τους παραδοσιακούς κανόνες των πελατειακών σχέσεων…»

Ο λαός, που όλα αυτά τα γνωρίζει και τα έχει ζήσει και τα έχει υποστεί, ξέρει να δίνει και τα αντίστοιχα εύσημα και τους ανάλογους τίτλους…

Να συγχωρούμε, ναι. Αλλά ας μην αναγορεύουμε και εθνάρχες όσους ευθύνονται για εθνικές συμφορές…