Ιστορικό
Την δεκαετία του 1950 όπου τα πάντα ήταν πιο απλά και η ζωή είχε μόλις
αρχίσει για την μεταπολεμική Ελλάδα, παράλληλα είχε ξεκινήσει δυναμικά
και η ζωή του θερινού φεστιβάλ Επιδαύρου, με τον «Ιππόλυτο» του
Ροντήρη το '54 και με τα επίσημα εγκαίνια (16/06/1955) από το Εθνικό
με την «Εκάβη» της Παξινού σε σκηνοθεσία Μινωτή.
Ο τουρισμός στην περιοχή ήταν σε πολύ πρώιμο στάδιο και οι υποδομές
μηδαμινές. Κατά την διάρκεια των προβών, οι ηθοποιοί και οι τεχνικοί
του θεάτρου περνούσαν την ώρα τους κοντά στην θάλασσα, περιμένοντας να
πέσει ο ήλιος και να δροσίσει για να μπορέσουν να κάνουν την πρόβα
τους.
Η πιο κοντινή προς το θέατρο παραλία ήταν η Αρχαίας Επίδαυρος.
Στον όρμο δίπλα στο μικρό θέατρο οι άνθρωποι του θεάτρου ανακάλυψαν το
αγαπημένο τους καταφύγιο σε μια παραλία που την σκίαζαν μεγάλες
μουριές. Στο σημείο αυτό υπήρχε μια μικρή παράγκα που άνηκε στην
Ουρανία και στον Νικόλα. Εκεί μένανε με τα 4 παιδιά τους, τον Τάκη,
την Ιφιγένεια, τον Γιάννη και την Δήμητρα.
Μια μέρα οι ηθοποιοί μετά
το μπάνιο δίψασαν και συγκεκριμένα ο Μινωτής ζήτησε από τον Νικόλα
λίγο νερό. Ο Νικόλας και η Ουρανία τους πρόσφεραν όχι μόνο νερό αλλά
και φαγητό από το φτωχικό τους τραπέζι. Έτσι σιγά- σιγά, από αυτό το
κέρασμα στον Μινωτή, ξεκίνησε η ταβέρνα «Μουριά». Η Ουρανία πρόσφερε
γάλα από την κατσίκα τους, μαγείρευε αυγά τηγανητά από τις κότες τους,
νερό από το πηγάδι τους και φρέσκα ψάρια που ψάρευε ο Νικόλας με τη
βάρκα του. Και τα τέσσερα παιδιά βοηθούσαν σερβίροντας.
Έτσι ξεκίνησε και το κάμπινγκ. Ήρθαν οι πρώτοι τουρίστες για το
θέατρο...οι περισσότεροι ήταν Γερμανοί. Αναζητούσαν κάπου να στήσουν
τις σκηνές τους , κάποια θέση για τα μικρά τότε αυτοκινούμενα ή
τροχόσπιτα. Δίπλα από την "Μουριά" ήταν ένα κτήμα με πορτοκαλιές και
εκεί δημιουργήθηκε το κάμπινγκ, κόβοντας μερικά δέντρα για να μπορούν
να περάσουν. Και από τότε το Camping Nicolas μαζί με το Camping
Nicolas II έχουν γράψει τη δική τους ιστορία.
|