 |
|
|  |  |  |  Πρωτοστατούν Ομογενείς
Κάποτε χρυσοθήρες - Τώρα οπαλορύχοι
Μελβούρνη - (Ανταπόκριση: Σωτήρης Χατζημανώλης)
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει αυξήσει το ενδιαφέρον Ελλήνων να μεταναστεύσουν στο κέντρο της αυστραλιανής ερήμου για την εξόρυξη του πολύτιμου οπαλίου.
Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζουν οι ντόπιοι και κυρίως οι ομογενείς που ζητούν επειγόντως κι άλλους Έλληνες συμπατριώτες να εγκατασταθούν στην περιοχή τους.
Κάποτε το χωριό Κούπερ Πίντι, των τριών χιλιάδων κατοίκων, είχε γύρω στους χίλιους Έλληνες.
Σήμερα έχουν περιοριστεί μόλις στους 200 αφού οι περισσότεροι οπαλορύχοι καθώς έκαναν οικογένειες έφυγαν για τις μεγάλες πόλεις.
Σύμφωνα με τον Έλληνα ιδιοκτήτη του Μουσείου του Κούπερ Πίντι, Γιάννη Αθανασιάδη, στις δεκαετίες του '70 και του '80 ήκμαζε η ελληνική παρουσία στην περιοχή.
"Τότε", μας λέει, "άκουσα και εγώ στη Θεσσαλονίκη για του πολύτιμους λίθους του Κούπερ Πίντι και πήγα να βρω οπάλιο".
Με την εξεύρεση οπαλίου ο κ. Αθανασιάδης μπορεί να μη στάθηκε τυχερός αλλά σήμερα, τριάντα χρόνια αργότερα, έχει το Μουσείο του κι άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ωστόσο δεν εγκαταλείπει και την εξόρυξη συνεργαζόμενος με άλλους, ελπίζοντας πως η κόκκινη άμμος που κρύβει στα σπλάχνα της λαμπερές πέτρες που χαρίζουν... χρυσάφι σε όσους τις ανακαλύψουν θα του κάνει και του ίδιου την χάρη.
Την ύπαρξη του οπαλίου στην περιοχή ανακάλυψαν Βρετανοί ερευνητές το 1914, που περιδιάβαιναν την άγρια ενδοχώρα της Αυστραλίας.
"Ένα 15χρονο αγόρι βρήκε οπάλιο στην επιφάνεια και τότε δημιουργήθηκε το χωριό και στις δεκαετίες που ακολούθησαν έφθασαν οπαλορύχοι από όλο τον κόσμο" λέει ο κ. Αθανασιάδης.
Κατά τον ίδιο η πρώτη ελληνική οικογένεια ονόματι Χριστιανού, έφτασε εκεί από το Σίδνεϊ το 1953, βρήκε μεγάλη ποσότητα οπαλίου και λειτούργησε σαν "μαγνήτης" και για πολυάριθμους άλλους Έλληνες.
Αυτά λέει ο κ. Αθανασιάδης και η ιστορία.
Ο ?θρύλος όμως λέει ότι ένας 18χρονος Έλληνας έφθασε κάποτε στην καρδιά της αυστραλιανής ερήμου, έχοντας ακούσει πως πολλοί έγιναν εκατομμυριούχοι μέσα σε μια μέρα χάρη στα οπάλια. Έσκαψε έτσι κι ο ίδιος και βρήκε ένα οπάλιο αξίας ενάμιση εκατομμυρίου δολαρίων. Κανείς δεν ξέρει αν πρόκειται για αληθινό περιστατικό.
Το μόνο βέβαιο είναι πως κάτι τέτοιες ιστορίες έπεισαν πάνω από χίλιους Έλληνες να πάνε στην έρημο, σχεδόν στο κέντρο της Αυστραλίας, για να κάνουν την τύχη τους. Λίγοι τα κατάφεραν. Όλοι όμως προσβλήθηκαν από τον "πυρετό του οπάλιου" και πολλοί επιμένουν ακόμα.
Πάντως, όπως λέγεται, βασικοί υπαίτιοι της ανακάλυψης ήταν τα... κουνέλια, τα οποία άνοιγαν τρύπες στην άμμο και έφερναν στην επιφάνεια τους πολύτιμους λίθους.
Από τότε μέχρι σήμερα το Κούμπερ Πίντι παραμένει ένα μέρος... διάτρητο. Μόνο που οι σημερινές τρύπες είναι φτιαγμένες με περισσότερη τεχνική, φροντίδα και μαεστρία. Δεν πρόκειται άλλωστε μόνο για εκείνες που ανοίγουν οι κυνηγοί του οπαλίου. Σε τρύπες κάτω από τη γη βρίσκονται και τα περισσότερα σπίτια όσων μένουν στην περιοχή. Αυτό μαρτυρά άλλωστε εύγλωττα και το όνομα της πόλης, αφού Κούμπερ Πίντι στη γλώσσα των ιθαγενών Αβοριγίνων σημαίνει "λευκός άνθρωπος μέσα σε τρύπα".
"Επιβάλλεται να έχουμε υπόγεια σπίτια" μας λέει ο κ. Αθανασιάδης και προσθέτει πως πρόκειται για εντυπωσιακά σπίτια με μια θερμοκρασία 22 έως 24 βαθμών.
"Είμαστε στο κέντρο της ερήμου και έξω η θερμοκρασία είναι 45, 47 καμιά φορά και 50 βαθμοί. Όπως καταλαβαίνεται θα ήταν ανυπόφορο αν όχι αδύνατο να ζούμε εκεί" μας λέει.
Παρά την μείωση του αριθμού των Ελλήνων, κάτι που ανησυχεί τους ομογενείς, εντούτοις η ελληνική παρουσία εξακολουθεί να δεσπόζει στο χωριό.
"Έχουμε την εκκλησία μας, τον Aγιο Νιοκάλο και κάθε εβδομάδα έχουμε εκδηλώσεις και συναντιόμαστε" μας λέει ο κ. Αθανασιάδης και προσθέτει:
"Κάποτε όταν ήκμαζε ο ελληνισμός κάναμε πανηγύρια, γλέντια θεατρικές παραστάσεις αλλά και σήμερα αναβιώνουμε τα ελληνικά μας ήθη όσο μπορούμε".
Όσο για το Μουσείο του είναι ο "καθρέφτης" του Κούμπερ Πίντι, κάτι για το οποίο ο κ. Αθανασιάδης δηλώνει ιδιαίτερα υπερήφανος.
Ο ίδιος ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο αλλά, όπως λέει, δεν μπορεί να ζήσει αλλού εκτός από το Κούμπερ Πίντι.
Το μουσείο βρίσκεται κάτω από τη γη στη θέση ενός παλιού οπαλωρυχείου. Οι τουρίστες μπορούν να παρακολουθήσουν σε υπόγειο σινεμά ντοκιμαντέρ για την ιστορία, την εξόρυξη και την επεξεργασία του οπαλίου.
Ο Μανώλης Λέττας εμπορεύεται τον πολύτιμο λίθο, ωστόσο εξακολουθεί να κάνει και εξορύξεις. Όπως λέει ο ίδιος, όσοι ασχολήθηκαν σοβαρά με το οπάλιο κέρδισαν πολλά χρήματα. Κάποιοι στάθηκαν ακόμα πιο τυχεροί και επέστρεψαν ζάπλουτοι στην Ελλάδα.
Ο κ. Αθανασιάδης υποστηρίζει ότι υπάρχει ακόμα μεγάλη ποσότητα όπαλ στην περιοχή μια ελπίζει πως θα βρεθούν κι άλλοι φιλόδοξοι οπαλορύχοι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
