Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και η Ινδία έχουν ξοδέψει δισεκατομμύρια για να κατασκευάσουν τείχη που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα



Νέα Υόρκη

 Την τελευταία δεκαετία, μερικές από τις μεγαλύτερες δημοκρατίες του
κόσμου κατασκεύασαν στα σύνορά τους τείχη και φράχτες. Οι Ηνωμένες
Πολιτείες, η Ινδία και το Ισραήλ -που χαρακτηρίζονται συχνά
αντιστοίχως η παλαιότερη δημοκρατία του κόσμου, η μεγαλύτερη
δημοκρατία του κόσμου και η σταθερότερη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής-
έκτισαν 5.500 χιλιόμετρα τείχους. Θα μπορούσαν κάλλιστα να καλύψουν με
τα υλικά αυτά όλη τη διαδρομή από τη Νέα Υόρκη ως το Λος Άντζελες.

Και οι τρεις χώρες υποστηρίζουν ότι θέλουν με τον τρόπο αυτό να
αντιμετωπίσουν τους τρομοκράτες. Η ισραηλινή κυβέρνηση αποκαλεί
επισήμως το τείχος της «αντιτρομοκρατικό». «Μισώ την ιδέα του
τείχους», τόνισε πριν από λίγα χρόνια και ο αμερικανός βουλευτής
Ντέιβιντ Ντρέγιερ. «Αλλά δεν έχουμε επιλογή. Βρισκόμαστε εν μέσω ενός
πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

Το 2012, όμως, αυτός ο πόλεμος έχει υποχωρήσει. Ο Οσάμα μπιν Λάντεν
είναι νεκρός. Αλλά και οι επιθέσεις αυτοκτονίας έχουν ουσιαστικά
σταματήσει στο Ισραήλ από το 2005. Κι όπως γράφει στους Νιου Γιορκ
Τάιμς ο Ρις Τζόουνς, καθηγητής γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης,
το ερώτημα κατά πόσον όλοι αυτοί οι φράχτες και τα τείχη έχουν
οποιοδήποτε αποτέλεσμα παραμένει ανοιχτό.

«Οι φράχτες έχουν αποκτήσει μια συμβολική σημασία, που δεν πρέπει
να συγκαλύπτει το γεγονός ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο»,
δήλωσε το 2007 ο Μάικλ Σέρτοφ, τότε υπουργός Εσωτερικής Ασφαλείας των
Ηνωμένων Πολιτειών. Μια ανάλογη παρατήρηση είχε κάνει και η σημερινή
υπουργός Τζάνετ Ναπολιτάνο όταν ήταν κυβερνήτης της Αριζόνα, το 2005:
«Δείξτε μου ένα τείχος ύψους 15 μέτρων και θα σας δείξω μια σκάλα
ύψους 15 μέτρων και τριάντα εκατοστών. Έτσι λειτουργούν τα σύνορα».

Αυτό είναι το πρώτο πρόβλημα. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι το
κόστος κατασκευής και συντήρησης των τειχών είναι μεγάλο. Η
αμερικανική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι κάθε χιλιόμετρο τείχους στα
σύνορα με το Μεξικό θα κοστίσει 12,5 εκατομμύρια δολάρια στην
εικοσαετή περίοδο της λειτουργίας του. Τα τείχη στο Ισραήλ και την
Ινδία κοστίζουν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια το καθένα. Και στις τρεις
αυτές χώρες, τα τείχη ήταν από τα μεγαλύτερα κατασκευαστικά
προγράμματα της τελευταίας δεκαετίας.

Το τρίτο πρόβλημα είναι ότι κανένα από τα τρία αυτά τείχη δεν
καλύπτει ολόκληρη τη μεθοριακή γραμμή. Το αμερικανικό τείχος καλύπτει
μόνο το ένα τρίτο των συνόρων με το Μεξικό, το ισραηλινό πρόγραμμα
έχει προχωρήσει μόνο κατά τα δύο τρίτα και τα τείχη στην Ινδία
καλύπτουν περίπου το 80% των συνόρων με το Πακιστάν και το
Μπανγκλαντές.

Υπάρχει, τέλος, ένα νόμιμο εμπόριο δια μέσου των συνόρων. Τα
αμερικανομεξικανικά σύνορα έχουν τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στον κόσμο.
Στο Ισραήλ, δεκάδες χιλιάδες έποικοι ζουν στην παλαιστινιακή πλευρά
του τείχους και θέλουν εύκολη πρόσβαση στο Ισραήλ. Η Ινδία κατασκεύασε
εκατοντάδες πύλες στο τείχος με το Μπανγκλαντές για να επιτρέπει την
πρόσβαση στους αγρότες. Όλες αυτές οι πύλες επιτρέπουν τη δίοδο και σε
όσους θέλουν να περάσουν παράνομα, να μεταφέρουν λαθραία εμπορεύματα ή
να εξαπολύσουν μια επίθεση. Άλλωστε, όλοι οι δράστες των τρομοκρατικών
επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου μπήκαν νομίμως στο αμερικανικό έδαφος.

Σε τι χρησιμεύουν λοιπόν όλα αυτά τα τείχη, εκτός από το να
υποθάλπουν το μίσος; Για τους Παλαιστίνιους, το τείχος συμβολίζει τη
βία της ισραηλινής κατοχής. Για τη μουσουλμανική μειονότητα της
Ινδίας, τα ηλεκτροφόρα σύρματα συμβολίζουν τις πληγές της διχοτόμησης
και της περιθωριοποίησης. Για τους Λατίνους των Ηνωμένων Πολιτειών, ο
φράχτης στην έρημο συμβολίζει τις φυλετικές διακρίσεις. Αντί να
συμβολίζουν την ελευθερία και τη δημοκρατία, τα τείχη εκπροσωπούν τον
αποκλεισμό.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία