Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




 

Σερβίρεται στο εστιατόριο Coq d'Argent στο Λονδίνο

Ο ακριβότερος κόκορας κρασάτος στον κόσμο




Λονδίινο

 

Μετά την «ακριβότερη πίτσα στον κόσμο» ( με φύλλα χρυσού και τρούφες που κοστίζει 1.800 ευρώ και πωλείται στη Μάλτα ) το «ακριβότερο χάμπουργκερ στον κόσμο» (επίσης με φύλλα χρυσού και τρούφες που κοστίζει 220 ευρώ και σερβίρεται στη Νέα Υόρκη )και το «ακριβότερο σάντουιτς με μπέικον στον κόσμο» (που κοστίζει 175 ευρώ και πωλείται στην Αγγλία )ήρθε το «ακριβότερο κοκ-ο-βεν στον κόσμο», ένας κόκορας κρασάτος αλά γαλλικά που σερβίρεται στο εστιατόριο «Coq d'Argent» του Λονδίνου προς 1.160 ευρώ το πιάτο.
 
Το εστιατόριο περιγράφει τον πανάκριβο κόκορα ως εξής: «Μαρινάρεται για 24 ώρες σε ένα από τα καλύτερα γαλλικά κρασιά, το Le Chambertin Grand Cru, Trapet 2009, το κρέας είναι μαλακό και τρυφερό με κομψή πλούσια και φρουτώδη επίγευση λόγω του κρασιού εσοδείας».
 
Το κρασί αυτό κοστίζει 290 ευρώ το μπουκάλι στην Αγγλία. «Ξέρετε τι δεν θα έκανα ποτέ αν είχα ένα τόσο ακριβό κρασί; Δεν θα έκανα μαρινάδα», γράφει ο «Guardian» διακωμωδώντας τη μόδα με τα πανάκριβα πιάτα στη γαστριμαργία. «Τι πιστεύετε ότι συμβαίνει στην "φρουτώδη επίγευση" όταν βράσει το κρασί μαζί με μπέικον και κρεμμύδια; Ποιες οι πιθανότητες να διατηρηθούν "η πολυπλοκότητα και οι νότες λουλουδιών" όταν το κρασί σιγοβράζει μαζί με ένα μπούτι από κοτόπουλο;».
 
Ο κρασάτος κόκορας θα είναι βεβαίως νοστιμότατος. Όχι όμως και πολύ καλύτερος απ' όσο αν είχε μαριναριστεί σε ένα κρασί των 8 ευρώ το μπουκάλι. Μακάρι να μπορούσε να ειπωθεί το ίδιο και για την παρωδία που αποτελεί το «ακριβότερο σάντουιτς με μπέικον στον κόσμο» _ ένα σάντουιτς με μπέικον είναι από τα ελάχιστα εδέσματα που όσο φθηνότερα, τόσο νοστιμότερα. Το σάντουιτς των 150 ευρώ περιέχει σαφράν, φύλλα χρυσού και νεροκάρδαμο ενώ όλα μαγειρεύονται σε λάδι τρούφας.
 
«Αναρωτιέμαι πόσοι ανόητοι θα αποχωριστούν εύκολα 1.160 ευρώ για να αγοράσουν ένα κυριλέ βραστό κοτόπουλο;» γράφει η βρετανική εφημερίδα.
 
Το πρόβλημα του «Guardian» είναι ότι τα «ακριβότερα στον κόσμο» πιάτα διαφημίζουν δωρεάν το εστιατόριο που τα λανσάρει επειδή δήθεν τα έσοδα προορίζονται για φιλανθρωπικό σκοπό. Όμως αφού παρουσιαστούν κατά κόρον στα μέσα ενημέρωσης, κανείς δεν ελέγχει αν ή πόσα χρήματα πήγαν όντως στις φιλανθρωπίες για τις οποίες προορίζονταν. «Κανείς δεν ελέγχει τους αριθμούς, αλλά όλοι αναπαράγουν την είδηση του "ακριβότερου" -πρόκειται για δημόσιες σχέσεις στην πιο κυνική και χειριστική μορφή τους».
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία