Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ο Κώστας Γρίμπιλας, που ζει με την καρδιά του Ντουζόν Ζαμίτ, έγινε πατέρας 



Μελβούρνη -(Ανταπόκριση Σωτήρης Χατζημανώλης)

Το 2008 ο νεαρός Αυστραλός Ντουζόν Ζαμίτ, που σκοτώθηκε στη Μύκονο μετά απρόσμενη επίθεση που δέχτηκε έξω από ένα νυχτερινό κέντρο του κοσμοπολίτικου νησιού, προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση όταν έκανε «δώρο ζωής» στον ομογενή Κώστα Γρίμπιλα ο οποίος ζει έκτοτε με την καρδιά του Ντουζόν.

Τώρα, όπως γράφει ο «Νέος Κόσμος», ο Κώστας Γρίμπιλας -που ζει μόνιμα στο Σίδνεϊ- έγινε πατέρας!

«Είναι γεγονός ότι, μέσα από το θάνατό του, ο Ντουζόν μού έσωσε τη ζωή. Από την πρώτη μέρα λοιπόν που μου χάρισε την καρδιά του, έχω κάνει μια μετάβαση από το Εγώ στο Εμείς. Νιώθω υπεύθυνος και για τους δυό μας. Έχω χάσει πια τον αυθορμητισμό των κινήσεών μου. Πριν κάνω ο,τιδήποτε, θα σκεφτώ, αν η κίνησή μου αυτή θα επηρεάσει θετικά ή αρνητικά εμένα και την καρδιά μας. Μού έχει εμπιστευθεί ό,τι πιο ιερό. Την καρδιά του! Θα ήταν λοιπόν ανέντιμο, από μέρους μου, να μη σκέφτομαι και για τους δυο μας» λέει.

Είναι κάτι που εμφανώς επιδίωξε όταν, ένα μήνα μετά τη μεταμόσχευση, γνώρισε τους γονείς του και ένα χρόνο αργότερα, το 2009 ζήτησε από τον πατέρα του Ντουζόν, Όλιβερ, να τον στεφανώσει με την αγαπημένη του σύντροφο Πόπη.

«Οι συζητήσεις για τη ζωή του Ντουζόν με την οικογένειά του, οι επισκέψεις μου στο σπίτι που μεγάλωσε, το γεγονός ότι μπήκα στο δωμάτιό του, με έχουν φέρει πολύ κοντά του. Οι φωτογραφίες του, από τη μέρα που γεννήθηκε μέχρι την τραγική μέρα που τον δολοφόνησαν, διακοσμούν το σπίτι μου. Νιώθω την παρουσία του παντού. Κάθε χτύπος της καρδιάς μας, ενισχύει το δεσμό μας. Έχουμε γίνει φίλοι. Βρίσκεται δίπλα μου κάθε φορά που τον χρειάζομαι. Είναι ο φύλακας άγγελός μου».

Σήμερα που μόλις έγινε πατέρας, ο Κώστας Γρίμπιλας λέει: «Πιστεύω ότι η Κωνσταντίνα Αγγελική (η κόρη του) έχει δυο μπαμπάδες και θα κρατήσει ζωντανή τη μνήμη και το μεγαλείο της καρδιάς του Ντουζόν».

Σ' ένα ξέσπασμα χαράς και συγκίνησης, κρατώντας την κορούλα του πάνω στην καρδιά του - δώρο ζωής του Ντουζόν, θα πει: «Πώς μπορώ ποτέ να ξεχάσω τον Ντουζόν, όταν κάθε χτύπος της καρδιάς μου, μου θυμίζει πόσο τυχερός στ' αλήθεια είμαι; Δεν θα ήμουν εδώ, χωρίς εκείνον, αλλά ούτε και η κόρη μου. Είχα μόνο δυο μέρες ζωής όταν παρουσιάστηκε το μόσχευμα της καρδιάς του Ντουζόν».

Η συγκίνηση είναι το ίδιο δυνατή, όπως και τον πρώτο καιρό: « Γι' αυτό, η γυναίκα μου κι εγώ, θέλαμε οι γονείς και τα αδέλφια του Ντουζόν να γνωρίσουν αμέσως το κοριτσάκι μας και ζητήσαμε από τη μητέρα του, Ρόζμαρι, να γίνει νονά του. Σε εκείνους χρωστάμε το ότι σήμερα κρατάμε στην αγκαλιά μας αυτό το κοριτσάκι. Αν δεν ήταν εκείνοι, δεν θα ήταν εδώ η Κωνσταντίνα, να κοιμάται πάνω στο στήθος μου και ν' ακούει τους χτύπους της καρδιάς του Ντουζόν. Αυτό είναι κάτι για το οποίο θα του είμαι σ' όλη μου τη ζωή, ευγνώμων».

Η φιλία μεταξύ της οικογένειας του δωρητή οργάνου και εκείνου που δέχεται το μόσχευμα, είναι σπάνια. Συνήθως δεν γνωρίζονται. Λόγω των περιστάσεων όμως κάτω από τις οποίες εξελίχθηκε η όλη υπόθεση και του εύρους της δημοσιότητας που έλαβε, οι γονείς του Ντουζόν, εξέφρασαν την επιθυμία να γνωρίσουν τον άντρα που στο στήθος του χτυπούσε η καρδιά του γιού τους. Η φωτογραφία που η μητέρα του Ντουζόν βάζει το χέρι της στο στήθος του Κώστα για να νιώσει τους χτύπους της καρδιάς του γιού της, έκανε τον γύρο του κόσμου.

«Οφείλω στους γονείς του Ντουζόν, όχι ένα, αλλά χίλια ευχαριστώ. Η γενναιοδωρία τους έσωσε τη ζωή μου» θα πει ο Κώστας Γρίμπιλας που φορά νύχτα-μέρα στο χέρι του το δερμάτινο και ασημένιο βραχιόλι του Ντουζόν. Που του μιλά κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί και ανάβει ένα κερί για την ψυχή του…

 

 




 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία