Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Δώδεκα ετών και μπήκε στο Πανεπιστήμιο - Ανώτερη ιδιοφυία στα μαθηματικά



Λουκέρνη

Στην αίθουσα διδασκαλίας ο Μαξιμιλιάν διακρίνεται καθαρά από τους συμμαθητές του, γιατί είναι ένα κεφάλι κοντότερος. Αλλά έχει ένα κεφάλι που …ξεχωρίζει, για άλλους λόγους.

Σε ηλικία μόνο 12 ετών μπήκε στο δεύτερο έτος του Πανεπιστημίου του Περπινιάν, στην κεντρική Γαλλία, για να σπουδάσει ανώτερα μαθηματικά και πληροφορική. Θα μείνει εκεί ένα εξάμηνο.

Ο Μαξιμιλιάν Janisch κατάγεται από την Ελβετία, από την πόλη Λουκέρνη και πήρε άδεια, από το σχολείο του, να αφήσει για λίγο καιρό την τάξη του στο γυμνάσιο για να κάνει ένα εξάμηνο εκτός Ελβετίας. Ο νεαρός δεν επέλεξε την Γαλλία για να μάθει γαλλικά, αφού τα μιλάει άπταιστα, όπως και τα γερμανικά, αλλά για να μπει για ένα εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο της πόλης Περπινιάν.

Το IQ του έχει μετρηθεί και βρίσκεται στο 149+, πολύ πάνω από τον μέσο όρο. Είναι μοναχιός και ιδιοφυία. Είναι γιός ενός συνταξιούχου σήμερα καθηγητή μαθηματικών και μιας μητέρας οικονομολόγου. Από το δημοτικό φάνηκαν οι ικανότητές του. Σε ηλικία 9 ετών πήρε πτυχίο αντίστοιχο του απολυτηρίου λυκείου στα μαθηματικά, με τον καλύτερο και μεγαλύτερο βαθμό στην κλίμακα. Η ιδιοφυία του άνοιξε τις πόρτες του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, όπου έκανε ειδικά μαθήματα από τον διάσημο στα μαθηματικά καθηγητή Camillo De Lellis.

Σε ηλικία 10 ετών γράφει την βιογραφία του πατέρα του με τίτλο «Εγώ, ένα φαινόμενο» και κάνει περιοδεία για να το διαφημίσει από την Ζυρίχη ως το Παρίσι.

«Πιστεύω ότι υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που έχουν τις ικανότητες του Μαξιμιλιάν. Το φαινόμενο, αν μπορεί να το αποκαλέσει κάποιος έτσι, είναι ότι μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου δόθηκαν στο ταλέντο του οι καλύτερες προϋποθέσεις», δήλωσε ο πατέρας του στην ελβετική τηλεόραση.

Το Πανεπιστήμιο του Περπινιάν έκανε τα πάντα για να αποκτήσει αυτόν τον φοιτητή-φαινόμενο ηλικίας 12 ετών. Το εν λόγω ίδρυμα διαθέτει ειδικές εγκαταστάσεις για παιδιά-φαινόμενα σε τομείς όπως ο αθλητισμός υψηλού επιπέδου, οι τέχνες, καθώς και ειδικά παραρτήματα για εργαζόμενους φοιτητές ή φοιτητές ΑΜΕΑ.

Για τον Μαξιμιλιάν, το ίδρυμα θα διαθέσει ειδικά μαθήματα ανωτάτου επιπέδου, θα μπορεί να συμμετέχει σε μαθήματα και να δίνει εξετάσεις. Δεν θα μπορέσει ένα πτυχίο πανεπιστημίου κανονικό, γιατί στη Γαλλία αυτό δεν είναι εφικτό πριν από τα 16 χρόνια. Επιπλέον, ο πατέρας του Μαξιμιλιάν είναι υποχρεωμένος να τον φέρνει και να τον παίρνει από το πανεπιστήμιο.

«Με ρωτούν συχνά γιατί αγαπώ τα μαθηματικά και οι άνθρωποι πραγματικά γουρλώνουν τα μάτια. Εμένα μου φαίνεται κάτι πολύ φυσιολογικό. Αυτό που αγαπώ στα μαθηματικά είναι ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να αποδείξεις  την ίδια αλήθεια. Βλέπω τα μαθηματικά σαν έναν τομέα ξεχωριστό, όπως η τέχνη, χάρη στα οποία μπορείς να κάνεις αποδείξεις με κομψό τρόπο», δηλώνει ο 12χρονος στα γαλλικά ΜΜΕ.

«Η μητέρα μου έπαιξε βασικό ρόλο στην εκπαίδευσή μου. Εχει ντοκτορά οικονομίας και έχει μια επιχείρηση με γυαλιά οράσεως, ενώ είναι πολύ καλή καλή στα μαθηματικά. Ακόμη καλύτερος είναι βέβαια ο πατέρας μου, Τόμας, καθηγητής στο πανεπιστήμιο που ανακάλυψε το ταλέντο μου και με ενθάρρυνε να εμβαθύνω. Αρχισα να μαθαίνω μαθηματικά με τον πατέρα μου στα 7 μου χρόνια. Ξεκίνησα να κάνω 20 λεπτά την ημέρα και έφτασα σταδιακά στα 50 λεπτά.

Δεν ζω σε απομόνωση. Εχω μια ζωή έξω από τα μαθηματικά! Αυτή η γυμναστική του πνεύματος μπορεί να μου παίρνει ως 1 ώρα την ημέρα, το οποίο αρκεί. Παράλληλα παίζω ταμπούρλο, κάνω τζούντο και μου αρέσουν τα βιντεο-παιχνίδια» προσθέτει.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία