 |
|
|  |  |  |  «Ελληνικό» το ακριβότερο σπίτι της Αυστραλίας
Μελβούρνη
Ο ομογενής Σωκράτης Βασιλειάδης αφιέρωσε έξι χρόνια της ζωής του για να κτίσει μια υπερπολυτελή έπαυλη στο πιο ακριβό προάστιο της Μελβούρνης και της Αυστραλίας. Στο πολυδιαφημισμένο και αριστοκρατικό Τούρακ, το προάστιο των κροίσων!
Μέσα σ’ αυτό το σπίτι, όπως γράφει η εφημερίδα "The Age", ο ομογενής έζησε όλο κι όλο έξι μέρες! Την έβδομη μέρα έφυγε για την Ευρώπη. Το τεράστιο και πολυτελέστατο σπίτι του έμεινε άδειο για πάνω από τρία χρόνια και τώρα πωλείται! Εικάζεται ότι η πώληση του θα αποφέρει στον ιδιοκτήτη του πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια Αυστραλίας. Δηλαδή, περίπου 23 εκατομμύρια ευρώ. Αν όντως πωληθεί σε αυτή την τιμή, τότε θα περάσει στην ιστορία ως το πιο ακριβό σπίτι της Βικτόριας.
Το ρεκόρ έως σήμερα κατέχει ένα σπίτι που πουλήθηκε στο παραθαλάσσιο Πόρτσι, έναντι 26 εκατομμυρίων αυστραλιανών δολαρίων, ενώ το προηγούμενο ρεκόρ το κατείχε πάλι Έλληνας. Σύμφωνα, πάντα, με το δημοσίευμα της εφημερίδας "The Age", ο κ. Χάρης Σταμούλης φέρεται να είχε καταβάλει πέρσι το ποσό των 25 εκατομμυρίων αυστραλιανών δολαρίων, για την εξασφάλιση της πρώην οικίας της οικογένειας Μπέιλιου, στο αριστοκρατικό Toorak. Το σπίτι βρίσκεται σε οικόπεδο μισού εκταρίου και ανήκε για πάνω από 70 χρόνια στην οικογένεια Μπέϊλιου, μιας από τις πιο ιστορικές οικογένειες της χώρας. Ο αρχηγός της πολιτειακής αντιπολίτευσης, Τέντ Μπέϊλιου και οι συγγενείς του πούλησαν, εν μέσω της κρίσης, το σπίτι έναντι 14,8 εκατομμυρίων αυστραλιανών δολαρίων. Ένα χρόνο αργότερα, ο κ. Σταμούλης φέρεται να πλήρωσε δέκα εκατομμύρια δολάρια Αυστραλίας επιπλέον, για να το αγοράσει, σημειώνοντας, παράλληλα, και ρεκόρ αφού ήταν το ακριβότερο σπίτι της Μελβούρνης.
Όσο για την έπαυλη του κ. Βασιλειάδη, αυτή έχει 22 δωμάτια, δικό της θεατράκι, γυμναστήριο, πισίνα, καταπληκτικούς κήπους κ.α. Υπάρχει ενδιαφέρον ακόμα και από τη Βρετανία για τη συγκεκριμένη έπαυλη, δήλωσε ο ομογενής κτηματομεσίτης Ρος Σάββας, του κτηματομεσιτικού γραφείου Kay @ Burton.
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Βασιλειάδης πουλά σπίτι στο Τούρακ. Το 1999 έκτισε σπίτι στο ίδιο προάστιο το οποίο πούλησε τρία χρόνια αργότερα έναντι αρκετών εκατομμυρίων. Τότε είχε εγκατασταθεί με την οικογένειά του στη Γενεύη και αργότερα στο Παρίσι. Σήμερα ζει στο Λονδίνο. Ο κ. Βασιλειάδης ασχολείται με την εκμετάλλευση ορυχείων και τελευταία έχει πραγματοποιήσει μεγάλες επενδύσεις στην εξόρυξη ορυκτού πλούτου στην κεντρική Αφρική.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
