 |
|
|  |  |  | 
΄Εχετε άγχος στη δουλειά?
Θεραπευτικό το γουργούρισμα της γάτας κατά του στρες στο γραφείο
Τόκιο.-
Η θεραπευτική δύναμη από την παρουσία της γάτας και το γουργούρισμά της αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο στους χώρους εργασίας του Τόκιο.
Οι γιαπωνέζικες εταιρίες είναι γνωστές για τα εξαντλητικά ωράρια των εργαζομένων και τις σχέσεις ιεραρχίας που είναι συχνά στρεσογόνες. Μια εταιρία από αυτές βρήκε μια θεραπεία, μια σύνδεση μεταξύ συναδέλφων: τις γάτες.
Στο μικρό γραφείο στο Τόκιο της εταιρίας πληροφορικής Ferray, εννέα γάτες γουργουρίζουν, πηδούν πάνω στα γόνατα των εργαζομένων, παίζουν πατώντας ελαφρά πάνω στα πληκτρολόγια, κοιμούνται και τρώνε ελεύθερα.
Ο Χιντενόμπου Φουκούντα, ο οποίος διευθύνει την εταιρία αυτή, εισήγαγε την πολιτική του "της γάτας στο γραφείο" το 2000, μετά το αίτημα ενός συνεργάτη του και επέτρεψε στους εργαζόμενους να πηγαίνουν με τις γάτες τους στη δουλειά.
"Δίνω επίσης 5.000 γεν (40 ευρώ) μηνιαίως σε όποιον σώζει μια γάτα", προσθέτει.
Και άλλες εταιρίες υιοθέτησαν την παρουσία γατών στο γραφείο ως ένα μέσο μείωσης του άγχους και της έντασης.
Στην Oracle Japan, ένας σκύλος ράτσας μπομπτέιλ που ακούει στο όνομα Κάντι φέρει τον τίτλο του "πρεσβευτή", αρμόδιου να υποδέχεται τους καλεσμένους και να κατευνάζει το προσωπικό, όπως γράφει η εταιρία στην ιστοσελίδα της. Ο αμερικανικός όμιλος έχει καθιερώσει στην Ιαπωνία έναν σκύλο γραφείου από το 1991 και ο Κάντι, ο τέταρτος, έχει λογαριασμό στο Twitter και το Instagram.
Από την πλευρά της, η εταιρία ανθρώπινων πόρων και στρατολόγησης Pasona Group "προσέλαβε" με πλήρη απασχόληση δύο κατσίκες το 2011 και δύο αλπακά το 2013, εν μέρει για θεραπευτικούς σκοπούς.
Το Τόκιο έχει περίπου 60 καφέ με γάτες επισήμως αναγνωρισμένα, όπου τα μικρά αιλουροειδή κυκλοφορούν ανάμεσα στους πελάτες.
Στην εταιρία Ferray, η 'Ερι 'Ιτο είναι ενθουσιασμένη: "είναι χαλαρωτικό οι γάτες να κοιμούνται ακριβώς δίπλα μας", δηλώνει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
