Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Κίνα

«Ανάδοχοι γονείς» προσφέρουν αγάπη σε εγκαταλελειμμένα και με ειδικές ανάγκες παιδιά



Πεκίνο.-

Στις 7 κάθε πρωί ο 56χρονος Τζινγκ Φενγκγίνγκ και η σύζυγός του Τζανγκ Γιουμπίνγκ ξυπνούν τα τέσσερα υιοθετημένα παιδιά τους και την επόμενη μία ώρα τα ντύνουν και τα ταϊζουν. Στις 8 αρχίζουν τα μαθήματα στο Ινστιτούτο Πρόνοιας Παιδιών.

Το ζευγάρι έχει αφιερώσει τα τελευταία οκτώ χρόνια στην φροντίδα των εγκαταλελειμμένων παιδιών στο σπίτι τους, στο Ινστιτούτο Πρόνοιας των Παιδιών στην Χοχότ της Αυτόνομης Περιφέρειας Εσωτερικής Μογγολίας της Βόρειας Κίνας. Το 2009, το Ινστιτούτο απασχολούσε το ζευγάρι με την ιδιότητα των θετών γονέων για τέσσερα παιδιά με ειδικές ανάγκες.

Ζει σε ένα σπίτι με τρία υπνοδωμάτια μέσα στο Ινστιτούτο και είναι υπεύθυνο για την καθημερινή φροντίδα των παιδιών έως ότου εγκριθεί η νόμιμη υιοθεσία τους ή έως ότου γίνουν 18 χρονών. Το ζευγάρι λαμβάνει κάθε μήνα περίπου 1.800 γιουάν (περίπου 270 δολάρια ΗΠΑ) για κάθε παιδί και τα τελευταία οκτώ χρόνια έχουν υιοθετήσει 18 παιδιά. Την περίοδο αυτή φροντίζουν τον Σονγκσόνγκ, ένα τετράχρονο αγόρι που γεννήθηκε πρόωρα, και άλλα τρία παιδιά με ειδικές ανάγκες. Τα υπόλοιπα 14 παιδιά βρήκαν μόνιμες οικογένειες ή μεταφέρθηκαν σε άλλα σπίτια κοινωνικής πρόνοιας όταν έγιναν 18 χρόνων. Πριν ενταχθεί στο δυναμικό του Ινστιτούτου ο Τζινγκ έκανε διάφορες δουλειές για να βγάλει χρήματα.

«Στην αρχή το μόνο που ήθελα ήταν να έχω μια σταθερή δουλειά. Τώρα όμως νοιώθω καλά δίνοντας σε αυτά τα παιδιά οικογενειακή αγάπη. Το 2009, το Ινστιτούτο Πρόνοιας των Παιδιών στην Χοχότ ξεκίνησε το πρόγραμμα «Προσομοίωση Οικογένειας» σε μία προσπάθεια να βοηθήσει τα παιδιά να λάβουν την κατάλληλη γονική μέριμνα. Στο Ινστιτούτο ζουν οκτώ ζευγάρια και το κάθε ένα φροντίζει τέσσερα εγκαταλελειμμένα ή με ειδικές ανάγκες παιδιά. Όλα τα ζευγάρια είναι μεταξύ 45 και 55 ετών και έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον εννέα χρόνια τυπικής εκπαίδευσης.

Οι θετοί γονείς ζουν στο Ινστιτούτο και εκτός από την καθημερινή φροντίδα, εκπαιδεύονται για το πώς να μεγαλώνουν ένα παιδί με αναπηρία ενώ το ίδρυμα επικεντρώνεται στην ιατρική περίθαλψη, την εκπαίδευση και την αποκατάσταση των παιδιών. Το πρόγραμμα στοχεύει στο να απολαμβάνουν τα παιδιά τη ζεστασιά ενός σπιτιού και μίας οικογένειας όσο το δυνατόν περισσότερο, και να τα βοηθούν στην επαφή τους με τα μέλη της οικογένειάς τους.

« Τα παιδιά χωρίς σωστή γονική μέριμνα έχουν τάση να απομονώνονται και να γίνονται βίαια, γι' αυτό δοκιμάζουμε αυτήν την μέθοδο» λέει η Ζανγκ Γιαν.

«Με τη φροντίδα των ανάδοχων γονιών τους αρκετά ευαίσθητα παιδιά που έχουν κλειστεί στον εαυτό τους νοιώθουν τη ζεστασιά της οικογενειακής ζωής και μαθαίνουν να επικοινωνούν με τους άλλους» προσθέτει η Ζανγκ.

Ο Σονγκσόνγκ ήταν τυχερός που βρέθηκε στο σπίτι του Τζινγκ. Από ένα άρρωστο εγκαταλελειμμένο βρέφος που ήταν, τώρα έχει γίνει ένα υγιές νεαρό αγόρι χάρη στη μακρόχρονη φροντίδα της οικογένειας Τσινγκ.

« Σήμερα ο Σονγκσόνγκ είναι υγιής, πολλές οικογένειες θα είναι πρόθυμες να τον υιοθετήσουν. Είμαι χαρούμενος που θα έχει τη δική του οικογένεια, παράλληλα όμως νοιώθω λυπημένος που τον βλέπω να μας αφήνει σύντομα» λέει ο Τζινγκ.

Τα βιολογικά παιδιά του Τζινγκ, μία κόρη και ένας γιος, είναι ήδη παντρεμένα και ζουν στην Χοχότ και έρχονται συχνά να δουν τους γονείς τους και τα υιοθετημένα αδέλφια τους.

« Η αγάπη που τους προσφέρουμε είναι ειλικρινής και αληθινή. Μετά από τόσα χρόνια είμαστε ήδη μία οικογένεια» λέει ο Τζινγκ.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία