Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ο διάσημος τραγουδοποιός Άλις Κούπερ λέει οτι οφείλει την καριέρα του σε ένα... αθώο κοτόπουλο  !!



Νέα Υόρκη.-

Ο Άλις Κούπερ ή αλλιώς ο «νονός της shock rock», ο οποίος γιόρτασε στις 4 Φεβρουαρίου τα 70α γενέθλιά του, γράφει μουσική τα τελευταία 50 χρόνια, ηχογραφώντας μερικά από τα πιο σπουδαία singles – ύμνους, κάνοντας δημοφιλές το glam rock, επηρεάζοντας την πανκ και θεωρείται πλέον θρύλος της heavy rock και metal σκηνής.

Οι grand guignol εμφανίσεις του με φίδια, γκιλοτίνες και ηλεκτρικές καρέκλες στη σκηνή αποτελούσαν κάτι καινοτόμο και ριψοκίνδυνο πίσω στη δεκαετία του 1970.

Ένα απρόσμενο επεισόδιο όμως φαίνεται πως έδωσε ώθηση στην καριέρα του Βίνσεντ Ντέιμον Φουρνιέ, όπως είναι το πραγματικό του όνομα.

Τον Σεπτέμβριο του 1969, ο μουσικός ήταν στη σκηνή του Rock and Roll Revival Φεστιβάλ του Τορόντο. Εκείνη την εποχή το συγκρότημά του, Alice Cooper Band, δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστό – αλλά είχε υπογράψει συμβόλαιο με τη δισκογραφική τού Φρανκ Ζάπα κι αυτό τους βοήθησε να κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Έτσι, οι πέντε νεαροί από το Ντιτρόιτ έπαιζαν ροκ με όλη τους την ενέργεια στη συναυλία στο Τορόντο μπροστά σε 80.000 θεατές και δεν την ξέχασαν ποτέ.

Με την ανδρόγυνη, σαδομαζοχιστική εμφάνισή τους ήταν αρκετά εντυπωσιακοί για το πλήθος των hippie, αλλά για το φινάλε είχαν ετοιμάσει κάτι ιδιαίτερο, όπως ο Κούπερ θυμάται: «Σκίσαμε τρία ή τέσσερα μαξιλάρια και ψεκάσαμε τα πούπουλα με δοχεία που είχαν CO2 και τα ανατινάξαμε προς το κοινό».

«Εν μέσω αυτής της χιονοθύελλας των φτερών και τους ήχους της κιθάρας, συνέβη αυτό ... Κάποιος από το κοινό πέταξε ένα ζωντανό κοτόπουλο στη σκηνή».

Με απολογητικό ύφος ο Κούπερ ανέφερε σε παλαιότερη συνέντευξή του: «Είμαι από το Ντιτρόιτ. Δεν είχα βρεθεί ποτέ σε φάρμα. Απλά σκέφτηκα: “Έχει φτερά, είναι πουλί, μπορεί να πετάξει. Οπότε το πέταξα στον αέρα". Αλλά αντί το κοτόπουλο να ανοίξει φτερά και να πετάξει, όπως περίμενε – “έσκασε” πάνω στο κοινό».

Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδα «Ο Άλις Κούπερ έσφαξε ένα ζωντανό κοτόπουλο στη σκηνή, το έκοψε κομμάτια, δάγκωσε το κεφάλι του». Τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια, αλλά ο Κούπερ έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον Φρανκ Ζάπα: "Άλις, είναι αλήθεια ότι σκότωσες χθες ένα κοτόπουλο"; «Όχι». «Τότε μην το πεις σε κανέναν, ο κόσμος το λάτρεψε!».

Ο Φρανκ Ζάπα αναγνώρισε ότι τέτοιου είδους δημοσιότητα θα ήταν ανεκτίμητη για τη μπάντα.

Tο γκρουπ αποφάσισε να αξιοποιήσει αυτήν την ευκαιρία δημιουργώντας ένα νέο είδος, το shock rock. Το glam στυλ τους σε συνδυασμό με τα θεατρικά σκηνικά εφέ, τους έκαναν να ξεχωρίσουν από τους καλλιτέχνες της εποχής.

Η μουσική του Άλις Κούπερ επηρέασε πολλούς μουσικούς και προσωπικότητες του metal τον θεωρούν πνευματικό τους πατέρα.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία