Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Μαραντόνα
Ζώντας μεταξύ παράδεισου και κόλασης



Αθήνα.-

Το σύμβολο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, o Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο
οποίος απεβίωσε , λιγότερο από ένα μήνα μετά τα 60α γενέθλιά του,
λατρευόταν σαν Θεός, αλλά οι «δαίμονες» του τον οδήγησαν στην
καταστροφή.
Ο Μαραντόνα άφησε την τελευταία του πνοή μετά από καρδιακή προσβολή
που υπέστη στο σπίτι του στα προάστια του Μπουένος Άιρες, όπως
επιβεβαίωσαν δικοί του άνθρωποι.
Η πορεία του προς τα αστέρια άρχισε από μια ζοφερή παραγκούπολη του
Μπουένος Άιρες για να οδηγήσει την Αργεντινή στο θρίαμβο του
Παγκοσμίου Κυπέλλου, τη στιγμή που ο ίδιος εκτόξευε την αναγνωσιμότητα
του, κερδίζοντας μία θέση δίπλα στους συμπατριώτες του και σύμβολα της
Αργεντινής, Τσε Γκεβάρα και Έβιτα Περόν.
Ένας από τους πιο προικισμένους ποδοσφαιριστές στην ιστορία του
αθλήματος, είδε την αξία του να κορυφώνεται όταν διατέλεσε αρχηγός της
Εθνικής Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, οδηγώντας τη χώρα
του στον θρίαμβο, πριν ο ίδιος βυθιστεί στη δυστυχία, καθώς στην
αντίστοιχη διοργάνωση του 1994 εκδιώχθηκε, λόγω ντόπινγκ.
Χρόνιος χρήστης ναρκωτικών, με προβλήματα βάρους και αλκοολισμού,
διέκοψε μια αστρική καριέρα και άλλαξε την εκθαμβωτική ποδοσφαιρική
εμφάνισή του, για να φτάσει το 2000, όταν λίγο έλειψε να πεθάνει από
καρδιακή ανεπάρκεια που προκλήθηκε από κοκαΐνη.
To 2008 «αναστήθηκε» ως προπονητής της Εθνικής Αργεντινής, πείθοντας
τους πάντες ότι με το απόλυτο χάρισμα του θα μπορούσε να εμπνεύσει την
ομάδα στις επιτυχίες, παρά την έλλειψη εμπειρίας ως τεχνικός.
Ένας «μάγος» με την μπάλα - παραπλανητικά γρήγορος και εξαιρετικός
πασέρ- ο Μαραντόνα θεωρείται ως ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που
υπήρξε ποτέ, ξεπερνώντας τον μεγάλο ανταγωνιστή του τον Βραζιλιάνο,
Πελέ.
Στην Αργεντινή, λατρευόταν ως «El Dios» (ο Θεός) σε ένα παιχνίδι
λέξεων από το νούμερο 10 στη φανέλα του, «El Diez».
Ήταν υπεύθυνος για τη νίκη της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο το
1986 στο Μεξικό, σημειώνοντας δύο υπέροχα γκολ απέναντι στην Αγγλία
στα προημιτελικά.
Tο πρώτο ήταν το διαβόητο γκολ που σημειώθηκε με το χέρι του, ενώ το
δεύτερο, αφού πρώτα ντρίπλαρε τη μισή ομάδα της Αγγλίας, θεωρείται το
γκολ του αιώνα. «Ήταν μισό από το χέρι του Θεού και μισό από το κεφάλι
του Μαραντόνα», είχε πει χαρακτηριστικά μετά τη νίκη με 2-1,
αναφερόμενος στο πρώτο τέρμα.
ΑΠΕ-ΜΠΕ



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία