 |
|
|  |  |  |  Ο Τουργκούτ Οζάλ δολοφονήθηκε, υποστηρίζει ο αδερφός του
Aγκυρα
Σκάνδαλο ανάλογο του αμερικανικού Γουότεργκεϊτ μπορεί να αποδειχθεί ο θάνατος του πρώην προέδρου της Τουρκίας, Τουργκούτ Οζάλ, όπως υποστηρίζει ο αδελφός του, Κορκούτ, σε βιβλίο του, που αναμένεται να βγει σύντομα στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
"Εάν αυτό το γεγονός (ο θάνατος του Τουργκούτ Οζάλ) ερευνηθεί, θα φανεί ότι πρόκειται για ένα σκάνδαλο ανάλογο του Γουότεργκεϊτ, που οδήγησε στην παραίτηση του (πρώην) προέδρου των ΗΠΑ Νίξον", αναφέρει ο Κορκούτ Οζάλ στο βιβλίο του, υποστηρίζοντας ότι ο αδελφός του δολοφονήθηκε από κάποια οργάνωση, τα "πλοκάμια" της οποίας φτάνουν μέχρι το προεδρικό μέγαρο Cankaya.
Στο βιβλίο του, αποσπάσματα του οποίου δημοσίευσε η τουρκική εφημερίδα "Bugun", ο Κορκούτ Οζάλ προβαίνει σε ισχυρισμούς, που αναμένεται να προκαλέσουν αίσθηση σχετικά με το θάνατο του αδελφού του, πρώην προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Ο Τουργκούτ Οζάλ "έφυγε" από τη ζωή στις 17 Απριλίου 1993, από καρδιακή προσβολή. Για τις συνθήκες του θανάτου του έχουν διατυπωθεί -κατά καιρούς- διάφοροι ισχυρισμοί, τόσο από την άμεση οικογένειά του όσο και από τρίτους.
Όπως αναφέρει στην αγγλόφωνη ιστοσελίδα της η τουρκική εφημερίδα "Zaman" (Today's Zaman), επικαλούμενη στοιχεία από το δημοσίευμα της "Bugun", ο αδελφός του Τουργκούτ Οζάλ γράφει στο βιβλίο του: "Έβαλαν κάποιον στο (προεδρικό μέγαρο) Cankaya και τον σκότωσε. Ποιος έδωσε ρεπό στους γιατρούς και τις νοσοκόμες του μεγάρου; Θα πρέπει να ερευνηθεί. Υπάρχει μια μεγάλη οργάνωση, που φτάνει έως το μέγαρο (δηλ. τη διοίκηση)".
Μάλιστα, ο Κορκούτ Οζάλ κατονομάζει την πολυπλόκαμη οργάνωση Εργκενεκόν (Ergenekon) ως υπαίτια για τη δολοφονία, όπως υποστηρίζει, του αδελφού του, αλλά και του Αντνάν Μεντερές, του Τούρκου πρωθυπουργού, που καταδικάστηκε σε θάνατο δι' απαγχονισμού, το 1961, μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 27ης Μαΐου 1960.
"Μια μυστική οργάνωση αποκαλύφθηκε στην Τουρκία. Οι δολοφόνοι του Μεντερές και του Οζάλ είναι υπό τον έλεγχο αυτής της οργάνωσης που ονομάζεται Εργκενεκόν. Πιστεύεται ότι, η Εργκενεκόν δηλητηρίασε τον Τουργκούτ. Είναι αξιοσημείωτο ότι, οι γιατροί και οι νοσοκόμες είχαν ρεπό εκείνη την ημέρα (που πέθανε ο Οζάλ). Δεν γνωρίζω το μηχανισμό στο (προεδρικό) μέγαρο. Είναι ενδιαφέρον ότι κανείς γιατρός δεν βρισκόταν στο μέγαρο ενός άρρωστου προέδρου, ο οποίος είχε υποβληθεί σε εγχείριση ανοιχτής καρδιάς", αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κορκούτ Οζάλ.
Και προσθέτει: "Με το θάνατο του Τουργκούτ, άλλαξαν τόσο πολλά πράγματα στην Τουρκία [?] Μετά το θάνατό του, η Τουρκία οδηγήθηκε σε τέλμα".
Ο Κορκούτ Οζάλ υποστηρίζει, επίσης, ότι ο αδελφός του γνώριζε ποιος σκόπευε να τον δολοφονήσει και τού είχε πει το όνομα. "Έπειτα από κάποια χρόνια -σημειώνει- πληροφόρησα το (τότε) Κρατικό Δικαστήριο Ασφαλείας για το όνομα (Ερόλ Σιμαβί). Αυτό το όνομα διέρρευσε αργότερα στον Τύπο [?] Αυτό που είναι αληθινό είναι ότι ο θάνατός του δεν είναι φυσιολογικός. Είναι ξεκάθαρο ότι δηλητηρίασαν τον αδελφό μου".
Το ζήτημα των ύποπτων θανάτων και των ανεξιχνίαστων δολοφονιών εμφανίστηκε στο προσκήνιο, μετά τις δηλώσεις του ναυάρχου εν αποστρατεία, Ατίλα Κιγιάτ, ότι "οι δολοφονίες ήταν κρατική πολιτική την περίοδο μεταξύ του 1993 και του 1997".
Έπειτα απ' αυτή την τοποθέτηση, ο μεγαλύτερος γιος του Τουργκούτ Οζάλ, Αχμέτ, δήλωσε ότι ο πατέρας του δηλητηριάστηκε.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η σύζυγος του εκλιπόντος, Σεμρά, υποστήριξε πριν από λίγο καιρό ότι, ο άνδρας της δεν πέθανε από καρδιακή προσβολή.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
