Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Πρωτοπόρος στον αγώνα για Ανθρώπινα Δικαιώματα

Πέθανε η Ντανιέλ Μιτεράν 

Υπερασπίζονταν ακούραστα τούς καταπιεσμένους όλου τού Πλανήτη



Παρίσι

Πέθανε σήμερα σε ηλικία 87 ετών η Ντανιέλ Μιτεράν, η χήρα του πρώην προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν, ανακοίνωσαν πηγές του περιβάλλοντός της.

"Πέθανε στις δύο τα ξημερώματα στο νοσοκομείο Ζορζ Πομπιντού", πρόσθεσαν οι ίδιες πηγές, διευκρινίζοντας ότι νοσηλευόταν σε τεχνητό κώμα από την περασμένη Παρασκευή.

Στο ίδιο νοσοκομείο είχε νοσηλευτεί και τον Σεπτέμβριο με αναπνευστική ανεπάρκεια.

Σε όλη της τη ζωή η Ντανιέλ Μιτεράν είχε δείξει μια ακούραστη δραστηριότητα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της υπεράσπισης των καταπιεσμένων.

Μητέρα δύο αγοριών, του Ζιλμπέρ και του Ζαν-Κριστόφ, γιαγιά και προγιαγιά, η εικόνα της Ντανιέλ Μιτεράν που θα μείνει στη μνήμη του περισσότερου κόσμου είναι όταν αγκάλιασε τρυφερά την Μαζαρίν, τη νόθα κόρη Φρανσουά Μιτεράν στην κηδεία του.

Η Ντανιέλ Μιτεράν είχε γράψει πολλά βιβλία, ανάμεσά τους το best-seller "En toutes libert?s" ("Ελεύθερα" 1996) και το "Le livre de ma m?moire" ("Το Βιβλίο της Μνήμης μου" 2007).

"Πρώτη κυρία της Γαλλίας, δεν είναι μια επίσημη θέση. Το σημαντικό, το επιθυμητό, εξαρτάται από την προσωπικότητά της", τόνιζε.

Πιστή στα ιδεώδη της και στον Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος τη θεωρούσε την "αριστερή" του συνείδηση, η χήρα του πρώην προέδρου που πέθανε το 1996, ενέτεινε την ανθρωπιστική της δράση ως επικεφαλής του ιδρύματός της "France-Libertes", του οποίου προήδρευσε από την ίδρυσή του το 1986.

"Ο σκοπός είναι ξεκάθαρος: ένας πιο δίκαιος κόσμος", επανέλαβε τον Οκτώβριο με τη συμπλήρωση 25 χρόνων λειτουργίας του ιδρύματός της, το οποίο έχει επικεντρώσει τη δράση του εδώ και 15 χρόνια στην πρόσβαση στο πόσιμο νερό.

Η Ντανιέλ έζησε μέχρι το τέλος της ζωής της στο σπίτι που έμενε πάντα με τον Μιτεράν, πολύ κοντά στον Σηκουάνα, στο κέντρο του Παρισιού, και φορούσε πάντα τη βέρα της.

Αυτή η μικροκαμωμένη γυναίκα που δεν ήθελε ποτέ να μιλά για την προσωπική της ζωή, αγωνιζόταν υπέρ των αδυνάτων σε όλο τον κόσμο, για την εξάλειψη του ιού HIV και της νόσου του AIDS, υπέρ του κουρδικού ζητήματος και της δικαιότερης κατανομής του πόσιμου νερού στον πλανήτη.

Γεννημένη στις 29 Οκτωβρίου 1924 στη βορειοανατολική Γαλλία, από αριστερή οικογένεια, η Ντανιέλ εντάχθηκε στην Αντίσταση σε ηλικία 17 ετών, όταν η Γαλλία τελούσε υπό την κατοχή του Γ' Ράιχ. Στο Κλινί όπου είχαν καταφύγει οι γονείς της, συνάντησε τον Μιτεράν, ο οποίος καταζητείτο από τη Γκεστάπο. Παντρεύτηκαν στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 1944.

Μετά το θάνατο του Μιτεράν και παρά την εύθραυστη κατάσταση της υγείας της, η Ντανιέλ συνέχισε την ανθρωπιστική δράση της. "Αυτό με κρατά ζωντανή. Ύστερα από μια ηλικία, οι άνθρωποι αποκοιμώνται... Εγώ δεν θέλω να αργοσβήσω", έλεγε.

Η ανακοίνωση του θανάτου της προκάλεσε συγκίνηση.

Ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος στις προεδρικές εκλογές του 2012 Φρανσουά Ολάντ αποχαιρέτησε τη "μεγάλη κυρία, η οποία πολύ νέα εντάχθηκε στην αντίσταση, που έθεσε το θάρρος της και την αστείρευτη ενέργειά της στην υπηρεσία του σκοπού που άξιζε για αυτήν, της υπεράσπισης των ελευθεριών".

Η επικεφαλής του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Μαρτίν Ομπρί δήλωσε ότι "η Γαλλία χάνει μια συνείδηση που ήξερε να τής μιλά κατά πρόσωπο". "Είχε τη δύναμη, την ανωτερότητα και τη γενναιοδωρία των ανθρώπων που θεωρεί κανείς αθάνατους", γράφει η δήμαρχος της Λιλ.

Ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί μίλησε για την "υποδειγματική πορεία μιας γυναίκας που ουδέποτε παραιτήθηκε από τις αξίες της και συνέχισε μέχρι τέλους με όλες τις δυνάμεις τις μάχες που έκρινε όταν ήταν δίκαιες".
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία