Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




 

Σενάρια του Der Spiegel

Ο γιός τού Στάλιν παραδόθηκε οικιοθελώς στους Ναζί και δεν αιχμαλωτίσθηκε




Βερολίνο

Νέες αποκαλύψεις ήρθαν στο φως σχετικά με τις συνθήκες αιχμαλωσίας, απ' τους Ναζί, του Γιάκοφ Τζουγκασβίλι , μεγαλύτερου γιου του ηγέτη Σοβιετικής Ενωσης Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν.

 
Όπως προκύπτει από ρωσικά στρατιωτικά αρχεία τα οποία αποχαρακτηρίσθηκαν πρόσφατα, ο υπολοχαγός Τζουγκασβίλι δεν αιχμαλωτίστηκε το 1941 από τους Γερμανούς στρατιώτες της Βέρμαχτ, αλλά παραδόθηκε με τη θέληση του στον ¶ξονα, προκειμένου να… γλιτώσει από τον πατέρα του.
 
Φυσικά, η σοβιετική προπαγάνδα απέκρυπτε αυτή τη λεπτομέρεια, αφού δεν ήθελε να διαρρεύσει στο ρωσικό λαό πως ο γιος του «πατερούλη» αποκήρυξε τον Κόκκινο Στρατό για χάρη των Γερμανών κατακτητών.
Κάτι τέτοιο προκύπτει από μια επιστολή του Αλεξέι Ρουμιάνζεφ, διοικητή της ταξιαρχίας του Τζουγκασβίλι, στην οποία αναγράφει πως, καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας του, ο γιος του Στάλιν ήταν μεν «ατρόμητος και άψογος στα στρατιωτικά του καθήκοντα», αλλά κατόπιν δίνει μια άλλη εκδοχή του τι ακριβώς συνέβη μετα τον βομβαρδισμό της ταξιαρχίας τους από τους Ναζί.
 
«Μετά τον βομβαρδισμό, ο Τζουγκασβίλι κι ένας άλλος στρατιώτης ονόματι Ποπουρίντε, ξέφυγαν. Έθαψαν τα έγγραφα τους, έβαλαν πολιτικά ρούχα και διέφυγαν. Όταν όμως έφτασαν στις όχθες μιας λίμνης, ο σύντροφος Τζουγκασβίλι είπε στον Ποπουρίντε να προχωρήσει γιατί ήθελε να μείνει για λίγη ώρα εκεί και να ξαποστάσει», λέει η επιστολή του Ρουμιάνζεφ, που το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, το οποίο έφερε στο φως την υπόθεση, ερμηνεύει ως μια κεκαλυμμένη παραδοχή πως ο Γιάκοφ παραδόθηκε στη Βέρμαχτ.
 
Το περιοδικό αποκαλύπτει επίσης πως, κατά την ανάκριση του από τα Ες-Ες, ο υιός Στάλιν εμφανίστηκε λάβρος απέναντι στον Κόκκινο Στρατό, παραδεχόμενος πως «οι ηγέτες του δεν παίρνουν ορθές αποφάσεις, επιδιδόμενοι σε ηλίθιες και χαζές στρατιωτικές κινήσεις».
 
Επίσης προέβη σε αντιεβραϊκούς χαρακτηρισμούς, παρά το ότι η σύζυγός του Τζούλια ήταν εβραϊκής καταγωγής. «Για αυτούς [ τους εβραίους ] το να κάνουν επιχειρηματικές συμφωνίες είναι το πιο σπουδαίο πράγμα.Ο εβραίος δεν θέλει να δουλέψει γιατί δεν μπορεί» φέρεται να είπε στους Γερμανούς ανακριτές του.
 
Αλλα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα έριξαν φως στις συνθήκες του θανάτου του υιού Στάλιν. Σύμφωνα με τον επιστημονικό συνεργάτη του Ινστιτούτου Στρατιωτικής Ιστορίας του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσίας, Μιχαήλ Ζούεφ, ο υπολοχαγός Γιάκοφ Τζουγκασβίλι βρέθηκε στα χέρια των Γερμανών στις 16 Ιουλίου του 1941 στην περιοχή Λιάσνοβο. Από τον Απρίλη έως το Ιούνιο του 1942 ο Τζουγκασβίλι βρισκόταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Νότια Βαυαρία και το Μάρτη του 1943 μεταφέρθηκε σε άλλο στρατόπεδο στην ανατολική Γερμανία. Από τα ντοκουμέντα προκύπτει ότι ο Τζουγκασβίλι στα τέλη του 1943 επιδίωξε τον θάνατό του. Ενώ προαυλιζόταν, αρνήθηκε να επιστρέψει στο χώρο κράτησής του και πήγε να περάσει τα συρματοπλέγματα. Μετά το πρόσταγμα του φρουρού να σταματήσει, απευθύνθηκε στο φρουρό, λέγοντάς του: «Ρίξε μου!». Κι ο Γερμανός τον πυροβόλησε στο κεφάλι.
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία