Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Πώς κατάφεραν τα τουρκικά σίριαλ να φέρουν τα ... πάνω κάτω στις κοινωνίες, όπου εξάγονται



Αθήνα - (Ανταπόκριση Νατάσα Δομνάκη)

Είναι γνωστό ότι τα τουρκικά σίριαλ έχουν εκατομμύρια φανατικούς τηλεθεατές στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Ασία. Αυτό που παραμένει ανεξερεύνητο είναι πώς αυτά καταφέρνουν να διεισδύουν στην κοινωνική και θρησκευτική πραγματικότητα των μουσουλμάνων γυναικών, ιδίως του αραβικού κόσμου, και να αλλάζουν τον τρόπο με το οποίο βλέπουν οι ίδιες τον εαυτό τους, υποστηρίζοντας τη συζήτηση για τα γυναικεία δικαιώματα, σε χώρες που κάτι τέτοιο φαντάζει εξωπραγματικό.

Είναι το θέμα που διερευνά το ντοκιμαντέρ «Κισμέτ» της δημοσιογράφου - σκηνοθέτιδας Νίνας Μαρίας Πασχαλίδου και διαγωνίζεται στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ (IDFA) από τις 20 Νοεμβρίου έως την 1η Δεκεμβρίου.

Το «Κισμέτ» γυρίστηκε στην Τουρκία, την Αίγυπτο, τα Αραβικά Εμιράτα, τη Βουλγαρία και την Ελλάδα. Βρέθηκε στα παρασκήνια γυρισμάτων δημοφιλών τουρκικών σειρών, συζήτησε με διάσημους πρωταγωνιστές για το φαινόμενο, αλλά και στα σπίτια απλών ανθρώπων προκειμένου να κουβεντιάσει με τις τηλεθεάτριες για την ταύτισή τους με τις ηρωϊδες και την ελπίδα που αυτές τους δίνουν για χειραφέτηση.

Στο Κάιρο, για παράδειγμα, ακτιβίστρια, που είχε πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, καταθέτει στον φακό της Νίνας Μαρίας Πασχαλίδου «πώς το σίριαλ "Φατμαγκιούλ" σπάει τα ταμπού και επηρεάζει τις γυναίκες να μιλήσουν ανοιχτά για τον βιασμό. Μια άλλη γυναίκα από τα Αραβικά Εμιράτα ομολογεί ότι μετά το συγκεκριμένο σίριαλ, αποφάσισε να χωρίσει τον σύζυγό της με τον οποίο την είχαν εξαναγκάσει να παντρευτεί όταν ήταν ανήλικη»σχολιάζει  η σκηνοθέτις.

Από τις συνεντεύξεις του «Κισμέτ» δεν λείπουν οι ιμάμηδες, που τοποθετούνται εναντίον των τουρκικών σίριαλ και του νέου πολιτιστικού πρότυπου, που αυτά προβάλλουν. Καθόλου τυχαία, καθώς ένα τσουνάμι διαζυγίων έχει ξεσπάσει στον αραβικό κόσμο μετά τις τουρκικές σειρές. «Στην Αίγυπτο, οι γυναίκες τις παρακολουθούν ξεχωριστά από τους άνδρες. Αυτές οι σειρές μιλάνε ανοιχτά και με τον πιο εύκολο τρόπο στις μουσουλμάνες για θέματα γάμου, διαζυγίου, προσωπικών σχέσεων, έρωτα» παρατηρεί η Νίνα Μαρία Πασχαλίδου και προσθέτει: «Εξάγονται σε περισσότερες από 80 χώρες και τώρα, μετά τον "Σουλεϊμάν" σε ακόμα περισσότερες. Γεγονός είναι ότι η καινούργια τους δυνατή βιομηχανία, η τηλεοπτική, έχει βοηθήσει ακόμα και τον ανεξάρτητο τουρκικό κινηματογράφο, καθώς πρόκειται για πολύ γνωστούς ηθοποιούς, που παίζουν και στη μεγάλη οθόνη».

Στην Ελλάδα, τη δεκαετία του ΄60, τα σινεμά των προσφυγικών συνοικιών γέμιζαν από Μικρασιάτες που έσπευδαν να δουν στη μεγάλη οθόνη τη Χούλια Κότσιγιτ και τον Εντίζ Χουν, το τουρκικό πρωταγωνιστικό ζεύγος που είχε πολλά κοινά με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Από τότε έχουν περάσει 40 χρόνια. Τι είναι αυτό που τραβάει σήμερα τις Ελληνίδες στα τουρκικά σίριαλ; «Είναι λίγο και θέμα μόδας, αλλά κυρίως ότι έσπασε ένα ταμπού εθνικό» εκτιμά η σκηνοθέτις και διευκρινίζει για το «Κισμέτ»: «Στην ταινία επικεντρωνόμαστε σε ένα ζευγάρι Τουρκάλας παντρεμένης με Έλληνα, ο οποίος μαθαίνει τουρκικά από τα σίριαλ, ενώ μια Ελληνίδα μικρασιαστικής καταγωγής, επηρεάζεται από το σίριαλ "Σουλεϊμάν"».

Το «Κισμέτ», είναι συμπαραγωγή της Forest Troop και της εταιρείας Anemon σε συνεργασία με το Arte, την ΕΡΤ, το Al Jazeera και άλλα κανάλια. Είναι η δεύτερη ταινία της Νίνας Μαρίας Πασχαλίδου, που συμμετέχει στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ. Η προηγούμενη ήταν το «Prism: Krisis Greece 2011», που συνυπέγραψε με τον Νίκο Κατσαούνη. 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία