Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ο κιθαρίστας της τζαζ Τζον ΜακΛάφλιν έδωσε στη Ραμάλα συναυλία αλληλεγγύης με τους Παλαιστίνιους



Ραμάλα/Παλαιστινιακά εδάφη

Ο διάσημος κιθαρίστας της τζαζ Τζον ΜακΛάφλιν έπαιξε στη Ραμάλα σε μια συναυλία αλληλεγγύης με τους Παλαιστίνιους, ένα γεγονός σπάνιο στη Δυτική Όχθη που ενθουσίασε το κοινό.

Ο 72χρονος βρετανός μουσικός έπαιξε  σε μια κατάμεστη αίθουσα κατά τον τελευταίο σταθμό της περιοδείας του στην Ασία.

Ο ΜακΛάφλιν, ο οποίος έχει ηχογραφήσει μεταξύ άλλων και με το ιερό τέρας της τζαζ Μάιλς Ντέιβις, δήλωσε πως το ποσό που συγκεντρώθηκε από τη συναυλία θα διατεθεί στην Αλ Μάντα, μια ένωση που χρησιμοποιεί τη μουσική ως θεραπεία για ψυχικά τραυματισμένους ή περιθωριοποιημένους Παλαιστινίους.

"Ο κόσμος εδώ είναι απομονωμένος (...) είναι σημαντικό να μπορούν να έρχονται άνθρωποι από το εξωτερικό", δήλωσε προς το Γαλλικό Πρακτορείο.

Οι Παλαιστίνιοι "δεν έχουν ελευθερίες, δεν έχουν καν διαβατήρια. Είναι θλιβερό ένας ολόκληρος λαός να βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση. Πιστεύω συνεπώς πως οφείλω να κάνω τους άλλους να συνειδητοποιήσουν" αυτή την κατάσταση, πρόσθεσε ο διάσημος κιθαρίστας.

Η συναυλία, η οποία συνδύαζε ήχους της Δύσης και της Ανατολής --η ινδική μουσική έχει επηρεάσει πολύ τη μουσική του ΜακΛάφλιν-- γοήτευσε το κονό, που αποτελούνταν στη μεγάλη πλειονότητά του από Παλαιστινίους.

"Ήταν υπέροχα. Λατρεύω την τζαζ και δεν γίνονται πολλές συναυλίες εδώ", είπε ο Ναμπίλ Τούρτζμαν, ένας κάτοικος της Ραμάλα.

"Είναι καταπληκτικό που κάποιος τόσο γνωστός ήρθε από τόσο μακριά, αυτό δείχνει μεγάλη στήριξη για (...) τους Παλαιστίνιους", εξέφρασε επίσης τη χαρά της η Ράνα, η σύζυγός του.

Πρόκειται για τη δεύτερη συναυλία του ΜακΛάφλιν στη Ραμάλα από το 2012, όταν είχε εμφανισθεί για να υποστηρίξει την Αλ Μάντα.

"Γνωρίζω προσωπικά πόσο θαυμάσια δύναμη έχει η μουσική", είπε. "Έχει φανταστικές θεραπευτικές ιδιότητες".

"Η συμβολή μας δεν είναι τεράστια (...), παίζουμε απλώς μουσική. Όμως η μουσική, για μένα, είναι (...) πολύ ισχυρή", είπε ο μουσικός μιλώντας σε δημοσιογράφους.

Ο ΜακΛάφλιν, ο οποίος έφθασε  από την Ινδία, παρακολούθησε επίσης θεραπευτικές συνεδρίες της Αλ Μάντα.

Η ένωση αυτή, η οποία επιδιώκει να ενθαρρύνει ενηλίκους και παιδιά να εκφράζουν τις τραυματικές εμπειρίες τους μέσω της μουσικής, είχε αρχίσει τη δουλειά της το 2009 και βρέθηκε αντιμέτωπη με μεγάλο σκεπτικισμό, λέει μια από τις υπευθύνους της, ο Ριμ Αμπντέλ Χάντι.

"Στην αρχή, ήταν λίγο δύσκολα", παραδέχεται.

Πολλοί Παλαιστίνιοι "σκέφτηκαν πως πρόκειται για μια παράδοξη ιδέα, στο μέτρο που η μουσική θεωρείται δραστηριότητα (...) την οποία μπορούν να απολαύσουν μόνον αυτοί που μπορούν να την προσφέρουν στον εαυτό τους", εξηγεί.

Με το πέρασμα του χρόνου όμως, η ένωση κέρδισε φήμη και υποστηρίζεται και χρηματοδοτείται από πολλές διεθνείς υπηρεσίες, μεταξύ των οποιών η Υπηρεσία του ΟΗΕ Αρωγής προς τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες (UNRWA).  



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία