Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Βραζιλία

Ντίλμα Ρουσέφ, η "σιδηρά κυρία" που εκλέγεται πρόεδρος για δεύτερη φορά



Μπραζίλια

Μέλος ανταρτικών οργανώσεων στα νιάτα της που βασανίστηκε επί δικτατορίας, η Ντίλμα Ρουσέφ, 66 ετών, επανεξελέγη  για δεύτερη προεδρική θητεία στη Βραζιλία, έπειτα από μια σκληρή εκστρατεία κατά την οποία επιβεβαίωσε τη φήμη της "σιδηράς κυρίας".

"Η ζωή απαιτεί από εμάς θάρρος", είχε δηλώσει κατά την ομιλία της ορκωμοσίας της, την 1η Ιανουαρίου 2011, η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της μεγαλύτερης χώρας της Λατινικής Αμερικής, καθώς διαδεχόταν τον μέντορά της, πρώην πρόεδρο Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα (2003-2010).

Στο τέλος μιας προεκλογικής εκστρατείας γεμάτης ανατροπές, η πολιτικός αυτή που διακατέχεται από σταθερές αριστερές πεποιθήσεις, ήταν σε θέση να ξεπεράσει τους αντιπάλους της, αρπάζοντάς τους από το λαιμό, ακόμα και χτυπώντας τους κάτω από τη ζώνη.

Η υποψήφια του Εργατικού Κόμματος (ΡΤ) αρχικά συνέτριψε στον πρώτο γύρο την άτυπη οικολόγο Μαρίνα Σίλβα, η οποία την είχε απειλήσει σοβαρά με την ξαφνική παρουσία της στην προεκλογική εκστρατεία μετά τον θάνατο σε αεροπορικό δυστύχημα του σοσιαλιστή υποψήφιου Εντουάρντο Κάμπος.

Στη συνέχεια έπληξε τον σοσιαλδημοκράτη Αέσιο Νέβες, διακωμωδώντας τον για την ενσάρκωση του "κοινωνικά πετυχημένου", του αστού πλέιμποϊ ο οποίος φέρεται να τον ρίχνει στο "νεποτισμό" την ημέρα και στο αλκοόλ --αν όχι στα ναρκωτικά-- τη νύχτα.

 

Η αυστηρή φυσιογνωμία της Ντίλμα Ρουσέφ έρχεται σε αντίθεση με τον πρόσχαρο χαρακτήρα του πολιτικού αναδόχου της, του εργάτη μεταλλουργίας και συνδικαλιστή ηγέτη Λούλα, ενός εξαιρετικού ρήτορα.

Η πρόεδρος αντισταθμίζει τις μέτριες δυνατότητές της στη ρητορική με την τέλεια γνώση των θεμάτων της. Αποπέμπει τους υπουργούς της δημοσίως, προκαλεί ομηρικούς θυμούς κατ΄ιδίαν.

Η Ρουσέφ σπάνια αφήνει να διαφανεί η ενδόμυχη πλευρά της: προληπτική, μανιώδης αναγνώστρια που δεν αποκοιμιέται παρά μόνο έχοντας διαβάσει μερικές σελίδες, λάτρης της σειράς "Game of Thrones", λάτρης της βόλτας τη νύχτα πάνω σε μοτοσικλέτα, ινκόγκνιτο στη Μπραζίλια.

"Πάντα λένε ότι οι γυναίκες στην εξουσία είναι σκληρές. Ωστόσο η Ντίλμα έχει έντονη την αίσθηση του χιούμορ, είναι ευχάριστη, εξαιρετικά αλληλέγγυα και γενναιόδωρη", δηλώνει η 67χρονη φίλη της Ιέντα Ακσελρουντ ντε Σέιζας, που την γνώρισε στις φυλακές επί δικτατορίας.

Η Ντίλμα Ρουσέφ μιλά σπάνια για την οδυνηρή αυτή εποχή. "Στη ζωή μου, έχω αντιμετωπίσει τις πιο δύσκολες καταστάσεις, άσκηση αφόρητης σωματικής βίας. Τίποτα δεν με εξέτρεψε από την πορεία μου, από τις δεσμεύσεις μου (...)", δήλωσε μετά το γιουχάισμα που είχε δεχτεί πριν από τον πρώτο ποδοσφαιρικό αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου στις 12 Ιουνίου του 2014, στο Σάο Πάολο.

Στη διάρκεια της δικτατορίας, μετείχε σε παράνομες ένοπλες αριστερές οργανώσεις με τα ψευδώνυμα "Εστέλα", "Βάντα", "Λουίζα". Φυλακίστηκε σε ηλικία 22 ετών, βασανίστηκε και πέρασε τρία χρόνια στη φυλακή.

Η Ρουσέφ γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1947 στο Μπέλο Οριζόντε της νοτιο-ανατολικής Βραζιλίας. Η οικογένειά της ανήκε στη μεσαία τάξη. Ο πατέρας της Πέτρο Ρουσέφ, βούλγαρος μετανάστης, δικηγόρος και κομμουνιστής και η μητέρα της καθηγήτρια, η Ντίλμα Τζέιν ντα Σίλβα, τη μύησαν από πολύ νωρίς στα βιβλία: Μπαλζάκ, Ζολά, Ντοστογέφσκι.

Η Ρουσέφ σπούδασε οικονομικά. Έχει μια κόρη, την Πάουλα και έναν τετράχρονο εγγονό. Έχει χωρίσει από τον πατέρα της κόρης της, τον Κάρλος ντε Αραούζο, που επίσης είχε φυλακιστεί επί δικτατορίας και μαζί με τον οποίο μετείχε, το 1979, στην ίδρυση του Εργατικού Κόμματος της Βραζιλίας (PDT, του Λεονέλ Μπριζόλα). Στο PT του Λούλα εντάχθηκε το 2000.

 

Ο Λούλα μετά τη Ντίλμα;

Επί χρόνια, η Ρουσέφ κατείχε κυβερνητικές θέσεις στη νότια πολιτεία του Ρίο Γκράντε ντο Σουλ, στο Πόρτο Αλέγκρε.

Ο Λούλα περιέγραψε τη συνάντησή τους: "Μια σύντροφος εμφανίστηκε με τον μικρό υπολογιστή της. Αρχίσαμε να συζητάμε και κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι διαφορετικό σε αυτήν. Τότε σκέφτηκα: 'Νομίζω ότι βρήκα την υπουργό μου για την Ενέργεια'".

Ένας σημαντικός θώκος που κατείχε επί δύο χρόνια. Το 2005 ξεσπά το "Mensalao", σκάνδαλο εξαγοράς ψήφων βουλευτών συμμάχων που αφήνει ακέφαλο το ΡΤ και το περιβάλλον του Λούλα. Η Ντίλμα Ρουσέφ γίνεται τότε, μέχρι το 2010, η επικεφαλής του επιτελείου του προέδρου με βαθμό υπουργού. Η δελφίνος του.

Κατά την πρώτη της θητεία, η Ρουσέφ συνέχισε με επιτυχία την πολιτική του Λούλα για την καταπολέμηση των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων στη Βραζιλία.

Ωστόσο σε ένα μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον, η οικονομική ανάπτυξη κλυδωνίζεται το 2011, ο πληθωρισμός είναι εκτός ελέγχου. Οι παρεμβατικές συνταγές της Ρουσέφ αποτυγχάνουν.

Η πρόεδρος αποξενώθηκε από τους επιχειρηματικούς κύκλους και από μέρος της μικρομεσαίας τάξης. Αλλά καθώς η ανεργία βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο (5%) και οι μισθοί συνεχίζουν να αυξάνονται, η πλειοψηφία έγειρε προς την "Ντίλμα".

Η πρόεδρος έχει τέσσερα χρόνια για να πετύχει ανάκαμψη της οικονομίας, να ανταποκριθεί καλύτερα στις νέες προσδοκίες της μεσαίας τάξης, να αντιμετωπίσει ένα κατακερματισμένο και πιο συντηρητικό κοινοβούλιο σε σχέση με το 2010 και οικονομικούς κύκλους.

Και γιατί όχι; να ανταποδώσει προετοιμάζοντας την επιστροφή του Λούλα, για τον οποίο μιλούν ήδη τα μέλη του ΡΤ.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία