 |
|
|  |  |  | 
Ιλχάν Όμαρ
Απο την Σομαλία σε προσφυγικό καταυλισμό στην Κένυα και απο εκεί στο
αμερικάνικο Κογκρέσο
Ουάσινγκτον.-
Απίστευτο φαίνεται σε όλους όσοι την γνώρισαν πριν από περίπου 20
χρόνια στον προσφυγικό καταυλισμό στην Κένυα, όπου είχε καταφύγει η
οικογένειά της απο την Σομαλία για να γλιτώσει από τον εμφύλιο πόλεμο
, ότι κατάφερε να εκλεγεί και μάλιστα ως η μία από τις δύο πρώτες
μουσουλμάνες που εκλέγονται στο Κογκρέσο των ΗΠΑ.
Tο αδύνατο και ντροπαλό κοριτσάκι που ζούσε δίπλα τους στον
καταυλισμό, η 37χρονη σήμερα Ιλχάν Όμαρ, έγινε βουλευτής της Μινεσότα.
"Μας έκανε υπερήφανους", λένε γείτονες και συγγενείς της στην
απομακρυσμένη πόλη Νταντάαμπ της Κένυας.
"Οι γυναίκες εδώ μιλούν γι'αυτήν", δηλώνει η Φαντούμο Κουούσο στον Guardian.
"Η οικογένειά μου έμενε σε σκηνή και η οικογένεια της Ιλχάν σε μια
καλύβα από ξύλα και ύφασμα (...) Είμασταν γειτόνισσες στον καταυλισμό
", θυμάται. "Η ζωή ήταν πολύ σκληρή τότε. Ήταν ακριβώς μετά τον
εμφύλιο στη Σομαλία και ο καταυλισμός ήταν γεμάτος. Στην αρχή δεν
υπήρχε καν σχολείο", λέει.
Η Όμαρ γεννήθηκε στο Μογκαντίσου, αλλά μεγάλωσε στην πόλη Μπαϊντόα. Σε
ηλικία 8 ετών έφυγε με τους γονείς της για να γλιτώσει από τον εμφύλιο
και έμεινε τέσσερα χρόνια στον καταυλισμό Νταντάαμπ στην γειτονική
Κένυα.
"Η ασφάλεια στον καταυλισμό ήταν ανύπαρκτη. Τα κορίτσια και οι
γυναίκες βιάζονταν και φοβόμασταν πάντα τους άνδρες. Το βράδυ η μητέρα
μου δεν με άφηνε να βγω έξω λόγω του κινδύνου", συνεχίζει η Κουούσο.
Το 1995 η Όμαρ έφτασε στις ΗΠΑ ως πρόσφυγας και εγκαταστάθηκε στη
Βιρτζίνια, προτού μετακομίσει στη Μινεάπολη, το 1997. Το 2016 εξελέγη
στο νομοθετικό σώμα της Πολιτείας και έγινε έτσι η πρώτη Αμερικανίδα
σομαλικής καταγωγής βουλευτής στη χώρα.
"Μας έκανε υπερήφανους ως πρόσφυγες και ως Σομαλούς. Έδειξε ότι ακόμη
κι αν είσαι πρόσφυγας μπορείς να πετύχεις (...) ελπίζουμε ότι θα
υποστηρίξει τους πρόσφυγες", λέει ο Αμπντουλάχι Οσμάν Χατζί Άνταμ.
"Όλοι λένε ότι οι πρόσφυγες είναι κακοί, αλλά αυτή απέδειξε ότι κάνουν
λάθος", προσθέτει ο 46χρονος, ενώ η Κουούσο της απευθύνει το μήνυμα:
"Σε παρακαλούμε, έλα να μας επισκεφθείς εδώ στην Νταντάαμπ".
"Η φωνή της στο Κογκρέσο εκπροσωπεί τις μειονότητες και οι πρόσφυγες
είναι μειονότητα", ήταν το μήνυμα που της έστειλε από τον καταυλισμό ο
Όμαρ Σέιχ Άχμεντ, ένας ξάδελφος του πατέρα της.
Πηγές Guardian,ΑΠΕ-ΜΠΕ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
