Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




΄Εξω πάμε καλά...

ΗΠΑ - Ομογενής ο νέος διευθυντής του FBI στη Φιλαδέλφεια


Νέα Υόρκη

Ένας ομογενής, ο Ελληνοαμερικανός, Γεώργιος Βενιζέλος, διορίστηκε διευθυντής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ερευνών (FBI) στη Φιλαδέλφεια, κομίζοντας πείρα πολλών ετών και πολλές επιτυχίες στον τομέα των ερευνών και εξιχνίασης εγκλημάτων, κάθε μορφής. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στο FBI το 1991 από τη Βοστόνη, όπου ασχολήθηκε με θέματα εγκλημάτων του κοινού ποινικού κώδικα. Το 1997 προήχθη σε διευθυντική θέση, στο Τμήμα του FBI στην Ουάσιγκτον, ενώ υπηρέτησε και σε διευθυντική θέση στη Νέα Υόρκη. Σε συνέντευξή του στον «Εθνικό Κήρυκα» ο κ. Βενιζέλος εξέφρασε τη χαρά του για το διορισμό του στο Τμήμα της Φιλαδέλφειας, που όπως λέει, «είναι ένα από τα καλύτερα και μεγαλύτερα του FBI σΆ όλη τη χώρα». Στη νέα περιοχή της δικαιοδοσίας του ο Γεώργιος Βενιζέλος, ο οποίος επιβλέπει και συντονίζει περί τους επτακόσιους υπαλλήλους, αναφέρει ότι έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα εγκληματικότητας. «Έχουμε λίγο απΆ όλα. Επίσης, μας απασχολούν περιπτώσεις τρομοκρατίας που έχουν εμφανιστεί στη διάρκεια ετών», επισημαίνει ο κ. Βενιζέλος. «Επειδή η Φιλαδέλφεια βρίσκεται σε στρατηγική θέση, ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον, υπάρχει η ανησυχία για τρομοκρατικό πλήγμα, κάπου στην περιοχή, γιΆ αυτό πρέπει συνεχώς να είμαστε σε ετοιμότητα. Η τρομοκρατία θα είναι πάντοτε η προτεραιότητά μας, διότι θέλουμε να προλαμβάνουμε και όχι να αντιδρούμε, αφότου εκδηλωθεί». Ο πατέρας του Γεώργιου Βενιζέλου μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες στη δεκαετία του 1940, από την περιοχή της Καλαμάτας. Η μητέρα του γεννήθηκε στην πόλη του Λόουελ της Μασαχουσέτης, με καταγωγή από τη Μεσσηνία. Και οι δύο γονείς του έχουν φύγει από τη ζωή. «Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος λιμένος και εργαζόταν για την εταιρεία «Hellenic Lines», με έδρα τον Πειραιά, αλλά και το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης», θυμάται ο κ. Βενιζέλος. «Όταν ερχόταν το πλοίο στο λιμάνι του Μπρούκλιν ο πατέρας μου ήταν υπεύθυνος για την εκφόρτωση και φόρτωσή του». Ο Γεώργιος Βενιζέλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη Ετζγουότερ του Νιού Τζέρσεϊ. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο Φόρνταμ. Για την Ελλάδα, την οποία έχει επισκεφθεί πολλές φορές, ο Γεώργιος Βενιζέλος τρέφει ξεχωριστά αισθήματα. «Είμαι πάρα πολύ υπερήφανος για την ελληνική μου κληρονομιά. Η σύζυγός μου είναι Ελληνίδα και έχουμε τέσσερα παιδιά, που πήγαν στο ελληνικό και το κατηχητικό σχολείο. Κάθε Κυριακή πηγαίνουμε στην εκκλησία». Γνωρίζει αρκετά καλά την ελληνική γλώσσα, και όπως είπε χαμογελώντας θα μπορούσε να την ήξερε καλύτερα. «Η γιαγιά μου μού έλεγε πάντοτε: να μου μιλάς ελληνικά, κι εγώ της απαντούσα στα αγγλικά. Καταλαβαίνω πολύ καλύτερα τα ελληνικά, από ό,τι μπορώ να μιλήσω», λέει. Εξάλλου, ο ομογενής αστυνομικός, με αφορμή την «τραγωδία» στην Αριζόνα επισημαίνει, μεταξύ άλλων, πως η εύκολη πρόσβαση που έχουν οι άνθρωποι στα όπλα συνιστά πρόβλημα στις μέρες μας. Δηλώνει πάντως ότι δεν φοβάται για τη ζωή του, διότι κάνοντας αυτή την εργασία, τόσα χρόνια, επικεντρώνεται σε αυτό που έχει να κάνει και δεν σκέπτεται ότι θα μπορούσε να του συμβεί κάτι κακό.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία