 |
|
|  |  |  |  Ο Έλληνας διευθυντής ορχήστρας Βασίλης Τσιατσιάνης σε σημαντικές εμφανίσεις στην Αυστρία
Βιέννη
Ένας Έλληνας, καταξιωμένος στο χώρο της σύγχρονης μουσικής, ο διευθυντής ορχήστρας Βασίλης Τσιατσιάνης, υπογράφει μαζί με τον αξιόλογο Αυστρο-Ιταλό σκηνοθέτη και διευθυντή θεάτρου Γκειρούν Τίνο, την εντυπωσιακή παραγωγή του μελοδράματος "Φεγγαρίσιος Πιερότος" του Aρνολντ Σένμπεργκ μαζί με το θεατρικό έργο "Τα απομνημονεύματα ενός τρελού" του Νικολάι Γκόγκολ, που ανεβαίνουν σε δέκα παραστάσεις μέχρι τις 14 Απριλίου, στο βιεννέζικο θέατρο "Πυγμαλίων".
Η, από την πρώτη στιγμή μεγάλη προσέλευση και η ενθουσιώδης κριτική δικαιώνουν το παρακινδυνευμένο εγχείρημα των δύο καλλιτεχνών να παρουσιάσουν μια τέτοια παραγωγή.
Αφενός, διότι πρόκειται για δύο έργα που απευθύνονται σε ένα εξοικειωμένο με την σύγχρονη τέχνη και γενικότερα με την σύγχρονη αισθητική, όσο και απαιτητικό, κοινό, και αφετέρου, διότι ο "Φεγγαρίσιος Πιερότος" είναι έργο που ανήκει σε αυτό που θα έλεγε κανείς ζωντανή παράδοση της Βιέννης, που πρώτο στην ιστορία εισάγει την ατονικότητα και τον εξπρεσιονισμό στην μουσική ενώ είναι στενά συνδεδεμένο με την πρόζα και την κουλτούρα του Καμπαρέ στον γερμανόφωνο χώρο.
Δίκαια λοιπόν θα χαρακτήριζε κανείς ως παρακινδυνευμένο το εγχείρημα του Βασίλη Τσιατσιάνη, να ταιριάξει έναν Γκόγκολ με έναν Σένμπεργκ, με τον "Πιερότο" μάλιστα να παρουσιάζεται υπό την μουσική διεύθυνση ενός μη γερμανόφωνου καλλιτέχνη.
Γεννημένος στην Αθήνα, ο Βασίλης Τσιατσιάνης σπούδασε θεωρητικά και πιάνο στο Ελληνικό Ωδείο από το οποίο αποφοίτησε με "άριστα", υπήρξε για αρκετά χρόνια πιανίστας στη Λυρική Σκηνή, συνεχίζοντας τις σπουδές του στη σύνθεση και διεύθυνση ορχήστρας στη Μουσική Ακαδημία της Βιέννης, όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία δέκα χρόνια.
Ο ίδιος αποτελεί κατά κάποιον τρόπο έναν ζωντανό κρίκο μίας παράδοσης που φτάνει μέχρι και τον Σένμπεργκ και τη δεύτερη σχολή της Βιέννης αφού ο ίδιος ήταν μαθητής στην σύνθεση του Έριχ Ουρμπάνερ ο οποίος με τη σειρά του διετέλεσε μαθητής του Χανς Γέλινεκ, που συγκαταλεγόταν στους μαθητές του Aρνολντ Σένμπεργκ.
Ο Γκειρούν Τίνο, γεννημένος στη Βράιλα της Ρουμανίας, έχει μία πολυετή επιτυχημένη πορεία στον χώρο του κλασικού θεάτρου και του θεάτρου του μεσοπολέμου σε Ρουμανία, Αυστρία, Γερμανία, Ελβετία Γαλλία και Ιταλία. Το 1985 ίδρυσε στη Βιέννη τη δραματική σχολή και το διευθυνόμενο, από τον ίδιο, ομώνυμο "Θέατρο Πυγμαλίων" με το τόσο ελληνικό όνομα από τον αρχαίο ελληνικό μύθο.
Οι δύο καλλιτέχνες, που προέρχονται από διαφορετικές γωνιές της Ευρώπης, διαφορετικής γενιάς ο καθένας, με διαφορετική οπτική γωνία, κουλτούρα και αισθητική, από διαφορετικούς καλλιτεχνικούς χώρους αλλά με μεγάλη εμπειρία και κοινή την αγάπη τους για το θέατρο και την μουσική, συνέπραξαν δίνοντας ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα της διπλής παραγωγής τους στο Θέατρο Πυγμαλίων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
