 |
|
|  |  |  |  "Αγάπη για την Ελλάδα" απο την Κατρίν Ντενέβ
Aθήνα
Ο φακός την ερωτεύτηκε όσο λίγες πρωταγωνίστριες. 'Εγινε η «Ωραία της ημέρας», συνεπήρε στην «Σειρήνα του Μισσιπή» και έγινε το σύμβολο της Γαλλικής Δημοκρατίας ως « Μαριάν».
Ο λόγος για την Κατρίν Ντενέβ, που λίγο πριν αναχωρήσει από την Αθήνα, μίλησε στους δημοσιογράφους για την κωμωδία «Potiche» στην οποία πρωταγωνιστεί και βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη.
Η ίδια ταινία ταινία σήκωσε την αυλαία του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου στον κινηματογράφο «Αττικόν».
Είναι η δεύτερη συνεργασία της Ντενέβ με τον σκηνοθέτη Φρανσουά Οζόν, μετά τις «8 γυναίκες» και ακόμα μια κινηματογραφική συνάντηση της γαλλίδας ντίβας, με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ , τον μεγάλο κινηματογραφικό της έρωτα στο «Τελευταίο Μετρό» του Φρανσουά Τριφώ.
Αν και κωμωδία, «είδος σπάνιο και δύσκολο για τις ηθοποιούς» η Κατρίν Ντενέβ απόλαυσε τα γυρίσματα της ταινίας «Potiche».
Ερμηνεύει την μετάλλαξη μιας γυναίκας «γλάστρας», σε χειραφετημένη και μαχητική προσωπικότητα, που απελευθερώνει την καταπιεσμένη της πλευρά και συνειδητοποιεί ότι ο ρόλος της γυναίκας «δεν είναι αυτός που θέλουμε, ιδίως στις εργασιακές της σχέσεις».
« Ίσως όλοι μας έχουμε υπάρξει γλάστρες στην ζωή μας. Κι όταν λέω όλοι, δεν εννοώ μόνο τις γυναίκες αλλά και τους άνδρες. Να είσαι παρών σαν φυσική παρουσία αλλά να μην χρησιμεύεις σε κάτι» είπε η Κατρίν Ντενέβ, απαντώντας στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, με τον αέρα και την ακρίβεια της μεγάλης επαγγελματικής της εμπειρίας.
Ξεκαθάρισε ότι δεν βρίσκεται στην Ελλάδα με την ιδιότητα της πρέσβειρας της Γαλλίας, και απέφυγε να τοποθετηθεί σε ερωτήσεις πολιτικού περιεχομένου. Δήλωσε όμως ότι «οφείλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι στην Ευρώπη της κρίσης καθώς η κρίση είναι γενικευμένη και παγκόσμια», όπως επίσης ελπίζει «η Ελλάδα θα ξεπεράσει την δύσκολη οικονομική της κατάσταση».
Την αγάπη της για την Ελλάδα, εξέφρασε η ίδια πολλές φορές δημόσια, τονίζοντας μάλιστα ότι πέρασε « δύο εκπληκτικές ώρες στο Μουσείο της Ακρόπολης, που μοιάζει με τον ελληνικό ουρανό, γεμάτο αστέρια».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
