Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Allegro ma non troppo…tempo

Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου
 



Aθήνα

Ποια ημιτελής του Σούμπερτ και ποια ενάτη του Μπετόβεν;

Εδώ μιλάμε για «συμφωνία» μεγάλης έμπνευσης! Με πνευστά , κρουστά και δεν συμμαζεύετε, που να την ακούς και να σου φεύγει το τσερβέλο!

Εντάξει μπορεί να είναι διαρκώς «ημιτελής» όπως αυτή του Σούμπερτ γιατί δεν λέει να κλείσει και να τελειώσει αλλά είναι και σαν την ενάτη του Μπετόβεν που την έγραφε για χρόνια ολόκληρα και είναι ένα εμπνευσμένο κολοσσιαίο έργο μέσα στο οποίο περιλαμβάνεται και η περίφημη «Ωδή στην χαρά». Ε, αυτό το τελευταίο μπορεί να μας δίνει και ένα κουράγιο, γιατί, σάμπως τι περιμένουμε και μείς; Μια «χαρά» περιμένουμε να πάρουμε, που δεν είναι και σίγουρο ότι πρόκειται περί «χαράς» ακριβώς. Διότι, και αν ακόμη τελειώσει αυτή η περίφημη συμφωνία, θα έχει τέτοιους επώδυνους όρους, που πριν προλάβουμε να πούμε «δόξα σοι ο Θεός» θα αρχίσουμε το «βοήθα Παναγιά μου». Καλά το «Κύριε ελέησον» το λέμε επί καθημερινής βάσεως, διότι καθημερινά ζητάμε από τους δανειστές να μας ελεήσουν.

 

«Συνθέτες» της συμφωνίας ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάνης (με ένα νι πάντα) Βαρουφάκης.

Τέσσερις μήνες τώρα παλεύουν να συνθέσουν αυτό το μέγιστο συμ- φωνικό (και «φονικό» ούτως η άλλως) έργο και δεν μπορούν να το φέρουν βόλτα με τίποτα. Εκεί που γράφουν δυο νότες, που τελειώνουν ένα μέτρο (του πενταγράμμου όχι το «μέτρο» από τα «μέτρα» που πάνε κι έρχονται) τα στέλνουν στο παραγγελιοδόχο και τους τα γυρίζει πίσω ως απαράδεκτα. Διότι, το πάλαι έτσι γραφόταν τα διάφορα συμφωνικά έργα, η τέλος πάντων τα περισσότερα. Αποτελούσαν παραγγελία πελατών προς τους συνθέτες, οι οποίοι έτσι έβγαζαν το ψωμάκι τους που δεν ήταν πάντα και αρκετό. Τι να πει κανείς; Δεν μπορούν να σταυρώσουν νότα! Δεν έχουν έμπνευση; Δεν τους κάθεται το γύρω περιβάλλον για να μπορέσουν να συγκεντρωθούν στην συγγραφή; Διαφωνούν μεταξύ τους ως προς την εξέλιξη της μελωδίας και την κορύφωση της; Άγνωστο. “Allegro ma  non troppo”…να βρω τρόπο να την τελειώσω», μονολογεί Τσίπρας. Το θέμα είναι ότι κάθε φορά καταλήγουμε σε μία παραφωνία και μία «μελωδία» που δεν είναι ούτε της «ευτυχίας» ούτε προσομοιάζει σε «Ωδή της χαράς» και η οποία απορρίπτεται μετ επαίνων από τους δανειστές.

 

Και καλά, να διαφωνούν επί του περιεχόμενου της συμφωνίας αλλά να μην μπορούν να συμφωνήσουν ακόμη και για την ύπαρξη της;

Αυτό πια μας ξεπερνάει! Γιατί δεν έχει να κάνει με την δυνατότητα του καθενός να συνθέτει αλλά με την ικανότητα του να αντιλαμβάνεται. Και είναι απείρως σοβαρότερο  από το πρώτο άπαξ και συμβαίνει.

Μα είναι δυνατόν να «μαλώνουν» οι δικοί μας με τους «ξένους» για το ίδιο το γεγονός του αν υπάρχει συμφωνία η όχι.

Αυτή η διαρκής… ασυνεννοησία, δεν μπορεί πια! Μετά από τόσο καιρό αλλεπάλληλων ανάλογων περιστατικών αρχίζει να αναρωτιέται κανείς,

 Μήπως τα αίτια είναι και «παθολογικά» Η αυτό, η εμείς εδώ ζούμε σε ένα  «παράλληλο σύμπαν» σε σχέση με όλους τους υπολοίπους και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με έναν δικό μας και μόνον, τρόπο. Διότι εφόσον όλοι οι υπόλοιποι έχουν μία άλλη αντίληψη πέριξ αυτού που εμείς αντιλαμβανόμαστε τότε δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: η έχουν οι άλλοι πρόβλημα αντίληψης η έχουμε εμείς!

Και εφόσον στο συγκεκριμένο ζήτημα προκειμένου να ολοκληρωθεί αυτό το ρημάδι το συμφωνικό έργο χρειάζεται κοινή αντίληψη είναι προφανές ότι με αυτή την τακτική απλώς πολλαπλασιάζονται τα αδιέξοδα.

 

 

Βγαίνει προχθές η ελληνική κυβέρνηση, ενώ είμαστε στο «παρά πέντε» και διαμηνύει ότι η συμφωνία έχει αρχίσει να γράφεται.

Διαρρέεται μάλιστα και το προσχέδιο και κάνει και δημόσια δήλωση ο πρωθυπουργός προκειμένου να δημιουργήσει κλίμα.  «Κλίμα» που; Στο εσωτερικό της χώρα και του κόμματος του; Γιατί εκεί που  πάμε να… αναθαρρήσουμε και λέμε ότι φθάσαμε σε ένα τέρμα, βγαίνουν οι δανειστές και εκφέρουν διαφορετική άποψη.

Η πρώτη ξεκάθαρη αντίδραση ήρθε από την Κομισιόν η οποία μέσω της αντιπρόεδρου της Βάλντις Ντομπρόφσκι είπε «δεν βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο». Μετά το ήρθε η σειρά του ΔΝΤ που απεφάνθη ότι «δεν είναι επαρκείς οι προσπάθειες». Μετά ο Σόιμπλε που δήλωσε «εμείς έχουμε διαφορετική πληροφόρηση». Και στο καπάκι  ο ανταποκριτής των Financial Times στις Βρυξέλλες, Peter Spiegel, μέσω Twitter σημειώνει ότι οι πληροφορίες που έρχονται από την πλευρά των δανειστών είναι αρκετά διαφορετικές και σημειώνουν ότι δεν επίκειται τόσο άμεσα συμφωνία. Μάλιστα προιούσης της ώρας πλήθαιναν και οι αντιδράσεις εκ μέρους των «θεσμών»  οι οποίοι δεν  έβλεπαν συμφωνία ενώ η Ελλάδα έβλεπε.

Μα τι στην ευχή; Αλλήθωροι είμαστε πια; Αλλού κοιτάμε και αλλού βλέπουμε;

 

Χώρια που ήρθε και αυτή η περίφημη αμερικάνική βοήθεια που περιμέναμε «πως» και «τι»

Μια φορά παλιά το «σχέδιο Μάρσαλ» και μία φορά τώρα ο Λιού(ι) ένα από τα ανιψάκια του Ντόναλντ Ντάκ, που τυγχάνει να είναι  και υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και κάνει μία… ηγεμονική δήλωση τύπου, ότι οι δανειστές θα πρέπει να δείξουν μεγαλύτερη ευελιξία και ότι η Ελλάδα θα πρέπει να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι για να κλείσει άμεσα η συμφωνία. Και σιγά μην άφηνε αναπάντητη την πέραν του Ατλαντικού παραίνεση ο… αίλουρος, Σόιμπλε! Απάντησε άμεσα δια εκπροσώπου ότι  «έχουμε ήδη δείξει την μεγαλύτερη ευελιξία σε αυτό το πρόγραμμα»! Πόσο πιο ευέλικτος να γίνει πια;! Πόσο;

Χθες πάλι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εξέπεμπε SOS περί αυξημένου κινδύνου χρεοκοπίας στην Ελλάδα.

 

Στο μεταξύ έχουμε και επέτειο.

Πριν από 36 χρόνια,  ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαζε την υπογραφή του στην ιστορική συμφωνία προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στις 29 Μαΐου  1979  άνοιγαν οι πόρτες της ΕΟΚ (τότε) για την Ελλάδα σε μία ατμόσφαιρα έμπλεη συγκίνησης και χαράς. Ποιο να τόλεγε ότι 36 χρόνια η χώρα θα βρισκόταν με το ένα πόδι απέξω, κινδυνεύοντας να μείνει έξω στο ποδόμακτρο και να γρατσουνάει την πόρτα προσπαθώντας να μπει και πάλι μέσα.

«Που είσαι νιότη πούλεγες πως θα γινόμουν άλλος»!



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία