 |
|
|  |  |  | 
ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ
Αρβύλια απ´τον τόπο σου!
Γράφει απο τη Λάρισα ο Δημοσιογράφος Χρ. Τσαντήλας
ΑΛΛΟ να είσαι, άλλο να φαντάζεσαι πως είναι να είσαι και άλλο πως αισθάνεσαι οτι θα ήταν (εάν ήσουν)...
ΤΟΝ θεσμικό ρόλο του πρωθυπουργού ας πούμε, φυσικά τον νιώθουν αποκλειστικά οι ίδιοι οι πρωθυπουργοί, αν και όλοι οι διατελέσαντες απο την μεταπολίτευση και μετά και ο σημερινός ίσως περισσότερο, αποδεδειγμένα αγνοούν και το κάνουν αυτό προκλητικά, τις υποχρεώσεις τους, οι οποίες απορρέουν απο τους συνταγματικούς κανόνες άσκησης του δημοκρατικού θεσμού, της θέσης τους και του λειτουργήματός τους.
Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ λοιπόν, δεν μπορεί να έχει την ίδια "ελευθερία κινήσεων" που δημόσια απολαμβάνουν ως "προσωπική ζωή" τα εκατομμύρια των Ελλήνων που κυβερνώνται απ´αυτόν. Δεν μπορεί για παράδειγμα να κρύβεται στις διακοπές. Δεν γίνεται να εξαφανίζεται απολαμβάνοντας τα προνόμια μιας ελίτ πραγματικότητας για να νιώσει άνετος και "ασφαλής" μακριά απο τα αδιάκριτα βλέμματα των ταλαίπωρων και συνωστισμένων στις παραλίες πολιτών, ημέρες μάλιστα που καίγονται βουνά και κάμποι και γίνονται στάχτη κατοικίες Ελλήνων. Ασφαλώς και καμία λογική δεν του επιβάλει να φορέσει την στολή του πυροσβέστη και να πιάσει την μάνικα να σβήνει πυρκαγιές, όμως ο θεσμικός του ρόλος είναι να βρίσκεται εκεί, να διευθύνει, να συντονίζει, να παίρνει γρήγορες αποφάσεις την στιγμή που χρειάζεται να ληφθούν.
ΕΔΩΣΕ δικαίωμα λοιπόν ο νεαρός και άπειρος Αλέξης, αφού έγιναν στάχτη τα πάντα, να εμφανιστεί απο το πουθενά (ακολουθώντας τα επικοινωνιακά κακέκτυπα των προηγούμενων - βλέπε συγκεντρώσεις σε αχυρώνες, σάλτους σε τρακτέρ κλπ) ως εγγυητής της ασφάλειας που παρέχει στους πολίτες ο κρατικός μηχανισμός, να επιθεωρήσει τα καμένα και να παινέψει τους για πολλά χρόνια μονίμως διαμαρτυρόμενους δασοπυροσβέστες, οι οποίοι εμφανίστηκαν αγανακτισμένοι στην τηλεόραση με άρβυλα δεμένα με μονωτική ταινία (!) για γέλια και για κλάματα δηλαδή, σε μια χώρα που ξεπουλήθηκε απ´άκρου εις άκρον και που συνεχίζει να "τσουρουφλίζεται" εδώ και έξι χρόνια απο τα σκληρά μνημόνια που της επέβαλαν...
ΜΙΚΡΟΤΕΡΗΣ έκτασης αλλα την ίδια δέσμευση απέναντι στην δημόσια θέση τους και στον πολίτη, έχουν και οι υπουργοί της κυβέρνησης. Η πλειοψηφία των οποίων όμως, ως συνήθως, εξαφανίζεται απο προσώπου γης, ιδιαίτερα τον Αύγουστο! Αν υπήρχε ένα ακριβές αποτύπωμα για τις κινήσεις και την δραστηριότητα των βουλευτών (όχι όλων αλλά των περισσότερων βεβαίως) κατά τους καυτούς μήνες Ιούλιο και Αύγουστο, θα πληροφορούμασταν και μείς οι κοινοί θνητοί, πόσες "υποχρεώσεις" πρέπει να ανέλαβαν ορισμένοι πολιτικοί, απέναντι σε "φιλοξενίες" και "τραπεζώματα" γνωστών και φίλων, σε βίλες, σκάφη αναψυχής, σουίτες και ξενοδοχεία, κάστρα και θαλαμηγούς!
ΕΤΣΙ λοιπόν όχι μόνο με νοιάζει, αλλα με παρανοιάζει το πού θα πάει διακοπές ο πρωθυπουργός, εάν βρίσκεται μέσα η έξω απο την χώρα, απόλυτα με ενδιαφέρει εάν σε οποιαδήποτε εθνική ανάγκη είναι ετοιμοπόλεμος, όπως το ίδιο με νοιάζει εάν κρύβουν τις δραστηριότητες τους απο τα φώτα της δημοσιότητας οι πολιτικοί, ιδιαίτερα αν φιλοξενούνται απο εκπροσώπους οικονομικών συμφερόντων. Όλα έχουν την σημασία τους. Όλα...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
