ΤΕΛΙΚΑ είναι να απορεί κανείς με την πολυετή "ύπνωση" της ελληνικής κοινωνίας, απέναντι στην εξελισσόμενη φτωχοποίηση που φέρνουν τα μνημόνια. Μια κατάσταση "χειμερίας νάρκης" που κρατά ήδη, ίσα με επτά ολόκληρα χρόνια! Αν εξαιρέσουμε την περίοδο της τουρκοκρατίας, ποτέ ο τόπος δεν βασανίστηκε τόσα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο από δικά του λάθη. 

ΑΝΗΚΕΙ όμως στην σφαίρα του ανεξήγητου η στάση απάθειας (το ελάχιστο), του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας; Είναι στη σφαίρα της απλής λογικής να μην αντιδρούν τα χαμηλά έστω κοινωνικά στρώματα στον διαρκή "βιασμό" των νοικοκυριών, με την "δολοφονική" απίστευτα σκληρή επιβολή των καταστρεπτικών οικονομικών μέτρων που έφεραν στην χώρα ξένοι δυνάστες με την συμβολή των γαλαζοπράσινων (και "αριστερών" εσχάτως) μνημονίων;

ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, θα πει   κανείς, ο κόσμος δεν είχε τις ευκαιρίες του να αντισταθεί. Ούτε να καταδικάσει μια αριστερή πολιτική την οποία προέκρινε τόσο πρόσφατα ως πολιτική λύση σωτηρίας για τον τόπο.  Η, τουλάχιστον, στρατηγικά σκεπτόμενος, να περίμενε από τα ίδια τα μνημόνια να "καθαρίσουν" τους υπηρέτες τους. Αυτό βεβαίως δεν έγινε και ούτε φαίνεται στον ορίζοντα. Λες και έγινε εθνικός ραντισμός με σπρέι αναισθησίας! Λες και ενας ολόκληρος λαός υπνωτίστηκε, σαν να πέρασε σε λήθαργο!

ΩΣ φαίνεται λοιπόν, οι Έλληνες δεν χώνεψαν ακόμα τα ψέματα που τους χόρτασαν (και) οι τελευταίοι κυβερνώντες. Τους οποίους και ξαναψήφισε, μάλλον υπό τον φόβο των απειλών για έξοδο από την ευρωπαϊκή ένωση, γιατί, να μην γελιόμαστε, χωρίς τα δικά της φράγκα, θα είχαμε τελειώσει ως χώρα απο καιρό. Ίσως το έχουμε εμπεδώσει τόσο καλά αυτό το γεγονός, (της συνεχούς δηλαδή χρηματοδότησης των δανειστών ώστε η χώρα να στέκεται ακόμη στα πόδια της) που προβάλει ως μια λογική εξήγηση του γεγονότος ότι καθόμαστε και τρώμε τα μνημόνια απανωτά, γνωρίζοντας ότι μας οδηγούν σε εξαθλίωση, μη διαθέτοντας το σθένος ούτε καν την διάθεση για μια σοβαρή εκδήλωση αντίδρασης που θα έχει και μόνο λαϊκή βάση. 

ΑΝ και γνωρίζουμε πως όλα αυτά τα δεινά που περνάμε δεν πρόκειται να λάβουν σύντομα ένα τέλος, εντούτοις δεχόμαστε παθητικά την μοίρα μας, ωσάν να κρύβουμε στο μυαλό μας ένα μυστικό, μια βεβαιότητα τέλος πάντων, ότι σύντομα κάτι θα συμβεί και θα επιστρέψουμε στις καλές μέρες. Σ´ αυτό ίσως, μερίδιο συμβολής έχει κάθε Σεπτέμβρη και η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, στην διάρκεια της οποίας, οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας, διαγωνίζονται και διαγκωνίζονται για την πρώτη θέση στο θέατρο του ψεύδους και των εντυπώσεων. 

ΗΡΘΑΝ όμως να μας προσγειώσουν οι νέες περικοπές, η υπερφορολόγηση, τα συνεχιζόμενα τραπεζικά  κοντρόλ στις οικονομίες μας και κυρίως οι "βουτιές" της εφορίας στις καταθέσεις, που έφεραν μεγάλο θυμό στον κόσμο με αποτέλεσμα όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις να πολλαπλασιαστούν εκείνοι που "θα έκοβαν το χέρι τους εάν τους ζητούσαν να ψηφίσουν  ξανά αριστερή κυβέρνηση". Αλλά μάλλον δεν θα το έκαναν αυτό για να επιλέξουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προφανώς θα επέλεγαν την λύση της αρνητικής ψήφου η οποία θα πολλαπλασίαζε την πιθανότητα να τιμωρήσουν, να διώξουν αυτήν την κυβέρνηση. 

ΚΑΙ ενώ η ΔΕΘ και φέτος αποτελεί μια ευκαιρία για τους αρχηγούς κυβέρνησης και αντιπολίτευσης να εξαργυρώσουν με νέες υποσχέσεις τα περσινά ψεύδη τους, μεγάλη ευκαιρία επίσης αποτελεί για τον κόσμο να εκφράσει την δυσφορία του, την αγανάκτηση και την απελπισία του με τρόπο τέτοιο που τουλάχιστον να ακουστεί. Επιτέλους να βγει από τον λήθαργο...